Eind goed al goed ...

Vanochtend na het ontwaken hebben we, met dank aan Jolanda, als eerste gekeken naar wat de dames op de 4x100 vrij hadden gemaakt. Helaas een 4e plek en dus is de cirkel doorbroken....jammer.

Vervolgens hebben we de gordijnen geopend en kwamen we tot de conclusie dat dit niet veel meer licht opleverde, buiten is het grijs, grauw en regent het licht. Het is vandaag ZONdag, alleen de zon laat het afweten. We zitten op een locatie met een schitterend uitzicht waar we helaas weinig van kunnen genieten. Je zou er bijna mismoedig van worden.

Maar we laten ons niet kisten en beginnen gewoon weer aan ons ritueel: opstaan, ontbijten, wassen, koffers en overige spullen inpakken, bedden aftrekken, auto inladen, uitchecken en om 10.15u zijn we klaar voor vertrek.

Toen we gisteren aan kwamen rijden zagen we aan het begin van het dorp bij het tankstation een leuk cafétje. We besluiten om daar vanmorgen meteen te stoppen en een bakkie te doen. Het weer is toch knudde dus.... Binnen treffen we een gezellig, een beetje op een poef lijkend, zaakje aan waar we de eerste gasten zijn. De bazin maakt verse koffie voor ons en niet veel later lopen ook de locale notabelen binnen. Ze feliciteren ons met de overwinning (ze hebben onze Belgische plaat gezien) en het ijs is gebroken. Al snel zijn we een half uur verder en dus wordt het voor ons toch langzaam tijd om op weg te gaan.

We vervolgen onze route via de E134 en al vrij snel komen we door de 1ste tunnel van vandaag, de Akrafjordtunnel en deze is 8km lang. We hopen dat als we aan de andere kant eruit rijden het weer beter zal zijn, maar niets is minder waar het regent er zelfs nog harder. Tunnel 2,3 en 4 volgen elkaar snel op en telkens als we eruit komen regent het alleen maar harder. Wat een k.. weer is het. Ik word er niet vrolijk van.

Niet lang na tunnel no:4 zien we aan de rechterkant van ons de Langfoss waterval opduiken. Natuurlijk stoppen we even om wat kiekjes te schieten maar door de regen is het plezier om er van te genieten snel weg. Normaal zouden we tot aan de voet van deze waterval gelopen zijn, nu is het bij even snel foto's maken en vlug weer in de auto gebleven.

Ondanks dat we niet lang buiten zijn geweest, zijn we goed nat geworden en komen we dus al vrij snel tot de conclusie dat we voor vandaag de verkeerde kleren (lees: broeken) en schoenen hebben aangetrokken. In plaats van ons hierover te gaan zitten ergeren, besluiten we om langs de weg bij het afdak van een huisje te stoppen en ons om te kleden. Koffers uit de auto, wandelbroeken eruit, broeken uit (Ylva vond het allemaal maar niks want nu stond ze in haar onderbroek langs de weg en stel je voor dat iemand haar zou zien......"als ik in mijn bikini loop is dat heel wat anders") wandelbroek en schoenen aan en weer verder.

Tegen 12.15u komen we voorbij aan één van de bezienswaardigheden van deze streek, de 'Låtefoss' waterval. Deze waterval is gelegen aan de rand van de Hardangervidda waarvandaan ze ook haar water krijgt. Het water stort neer over een 400mtr. lange trap waarvan vooral de laatste 165mtr. (de waterval splits zich hier in 2-en en wordt daarom ook wel 'the Twins' genoemd) erg spectaculair zijn. Het is op dat moment even droog en dus nemen we uitgebreid de tijd om te kijken, te genieten en mooie schotjes te maken.

We vervolgen onze weg richting Odda en rijden door een adembenemend mooi landschap waarvan we een beetje kunnen genieten omdat het tussen de buien door droog is en we een hand voor ogen kunnen zien. Hierdoor kunnen we ook een glimp opvangen van de 'Folgefonngletsjer' . Bij Odda een, door zijn kneusje houten huisjes, idyllisch industriestadje nemen we de 'Folgenfonntunnel'. Deze tunnel is 11,5 km lang en loopt onder de Folgenfonngletsjer door. Aan de andere kant schijnt warempel een flauw zonnetje.

Bij het verlaten van de tunnel komen we bij de 'Maurangsford' waar we een stuk langs op rijden en genieten van het prachtige landschap. Dit is waarvoor je naar Noorwegen komt.
We nemen vervolgens de Folgenfonntunnel weer terug en zetten koers in noordelijke richting. We rijden nu verder langs de oostelijke oever van de 'Sørfjord', dwars door het centrum van de fruitteelt. Aan weerszijden zien we appel-, peren-, kersen- en pruimenbomen. Ook staan er overal langs de weg kraampjes waar je fruit kunt kopen; sommigen zijn bemand maar bij anderen dien je gewoon het geld in het kistje te leggen. Hier is dat de normaalste zaak, bij ons zou je dat niet hoeven proberen want dan was je kraampje leeg en je kistje ook.

Het is tegen 15.00u al we Lofthus ( het centrum van de fruitteelt waar zo'n 500.000 fruitbomen staan) naderen en dus tijd voor een bakkie. We stoppen bij de eerste de beste gelegenheid ('Mix') die we tegenkomen want onze ervaring is inmiddels dat de keuze niet reuze is. Wat ons bij dit zaakje opvalt is dat er op de muur 'smakelijk eten' staat en er een Nederlands en Belgische vlag buiten hangen. Ook binnen in de zaak zijn er Nederlandse invloeden en navraag levert op dat de eigenaren inderdaad Nederlanders zijn die 8 jaar geleden hier naartoe zijn verhuist.

Na dat ons het bakkie en de burger goed hebben gesmaakt vervolgen we onze weg. We zijn eigenlijk al in de plaats waar we zullen overnachten maar omdat het nog redelijk vroeg in de middag is én droog, besluiten we door te rijden naar 'Kinsarvik' waar we een mooie wandeling maken in het dal van 'Husedalen' aan de rand van de Hardangervidda.

Tijdens deze wandeling genieten we van de natuur en het feit dat het zonnetje zelfs even gaat schijnen. Ons meisje kan zich nu ook even uitleven want die heeft toch ook maar de hele tijd in de auto moeten zitten en zich moeten vermaken met rondkijken en lezen (ze is al aan haar 4e boek bezig). Ook komen we bij een stroomversnelling waarboven een brug hangt en wat dus een mooi plaatje zou opleveren. Zou want de toegang tot de brug is verspert met een hek omdat er geen balustrade langs de brug zit. Nu moet je als mens per dag altijd 1 risico nemen en dit wordt dus ons risico. Ik ga als eerste op de brug staan om te kijken of ze stevig genoeg is ......"mamma als ze krakt dan moet u zich aan de planken vastgrijpen". Als blijkt dat de brug mij kan houden, wil onze kleine avonturierster er natuurlijk ook bij en dus gaan we er met z'n tweetjes op. Roel kijkt dit alles angstvallig aan en zorgt voor de kiekjes. "Mamma dit was stoer hè?" "Hebben we toch maar weer mooi gedaan".

Na dit 'avontuur' lopen we terug naar de auto en rijden we naar onze slaapplaats. Voor vannacht is dat 'Hardanger Hostel B&B'. Bij aankomst zien we een groot, mooi gebouw wat lijkt op een oude school. Bij binnenkomst worden we ontvangen door een niet al te snuggere jonge dame. Omdat ons buikgevoel niet goed is vragen we of we eerst naar onze kamer mogen gaan kijken. Dit is geen probleem en de jonge dame overhandigd ons de sleutel. Op de kamer aangekomen blijkt er 1 stapelbed te staan en is er voor de rest geen ruimte. "Uhm....hoe moeten we dit gaan doen met z'n 3-en?". We gaan terug naar de jonge dame en leggen haar deze vraag voor. Tja....dan heeft ze nog wel een kamer met 3 bedden voor ons. Ook deze gaan we uit voorzorg eerst maar even bekijken. De kamer ziet er netjes uit, maar is heel klein (onze koffers kunnen we niet meenemen) en de hele entourage erom heen staat ons niet aan. Wij zijn hier te oud voor geworden.....dit is iets voor "jung hunj". We besluiten de kamer te cancelen en op zoek te gaan naar een nieuw onderkomen. Dit laatste is makkelijker gezegd dan gedaan omdat er niet zo heel veel is in deze omgeving.

Ylva vind dit alles wel spannend. "Mamma wat ben ik blij dat we niet in die hostel blijven, het delen van de douche en wc zag ik echt niet zitten". "Stel dat ik vannacht had moeten plassen en er zat iemand op, dan moest ik ook nog wachten".

Het eerste hotel (is ook het enige dat er is in Lofthus) waar we voor een kamer gaan vragen, ziet er sjiek uit. Natuurlijk hebben ze nog een kamer voor ons, maar toen we de prijs voor 1 nacht hoorden (€300) hebben we toch maar vriendelijk bedankt. In Lofthus waren onze kansen dus verkeken. Dan maar weer op weg richting Kinsarvik, daar hadden we vanmiddag ook nog een camping en hotel zien liggen. "Mamma als we nu niets vinden, wat moeten we dan doen?". "Dan slapen we gewoon in de auto voor 1 nacht". "Nee mamma, dat meent u toch niet".

In Kinsarvik aangekomen stoppen we als eerste bij het hotel en informeren of er nog kamers vrij zijn. Dit is het geval, nog steeds niet goedkoop maar beter als op de 1ste plaats en er zit ontbijt bij. We besluiten om deze te nemen, ook omdat we merken dat Ylva het wel heel spannend begint te vinden en zich al in de auto ziet slapen. We checken in en gaan naar onze kamer. Deze ziet er tip-top uit en ons meisje is helemaal happy met het feit dat ze nu ook eens een echt bed heeft om op te slapen. (tot nu toe heeft ze steeds op- / uitklapbedden gehad).

Omdat het zondag is en het vandaag uiteindelijk, na alle regen, toch nog een mooie dag is geworden, besluiten we er dan ook maar helemaal voor te gaan. We douchen ons, kleden ons netjes aan en gaan lekker dineren in het restaurant van het hotel. Dit is helemaal in het straatje van ons meisje; ze tut zich helemaal op (incl. lipgloss), trekt een leuk jurkje aan en mooie schoentjes. Ze is er klaar voor en geniet.

Na het eten, wat ons heel goed heeft gesmaakt, skypt ons meisje nog even met bomma en bompa. Die vertellen ons dat Van de Breggen goud heeft gewonnen tijdens de Olympische wegrace voor vrouwen. "Yes....we hebben er ook eentje te pakken". Nu zijn we als NederBelgen helemaal trots.

Onze meisje gaat naar bed want ze is moe van alle indrukken. Wij gaan met een theetje in de lounge zitten. Ik om te typen en Roel als morele assistentie.
We kijken, ondanks de slechte start van vanmorgen en de foute slaapplaats, terug op een mooie dag waarin we beseffen dat de natuur hier overweldigend is. Ende ret, alt god.

God natt og sove godt.

Kjaerlig Antoinette, Roel en Ylva xxx...