Een leugentje om bestwil

Na een korte nacht, ik was gisterenavond immers pas laat klaar met mijn verslag, werden we vanmorgen om 7.15u gewekt door de hoorn van de Flåmbaan die ging vertrekken. Omdat we dit net iets te vroeg vonden om op te staan, zijn we nog even blijven liggen. De gordijnen hebben we angstvallig nog even dicht gelaten, stel je voor het regent alweer of moet ik zeggen nog steeds. Tegen 8.00u durven we het dan toch aan en wordt onze vrees feit, het regent nog steeds. Ik word er moedeloos van. Zeker ook omdat we vandaag met de Flåmbaan gaan en daar heb je eigenlijk toch wel goed weer bij nodig. Een kijkje op Noorse weersvoorspelling levert ons op dat het vandaag de hele dag gaat regenen en dat morgen de zon gaat schijnen. Balen....

Terwijl we ons aankleden, hebben we een helder moment: als de heen- en de terugreis met de Flåmbaan ongeveer tweeëneenhalf uur duurt, waarom gaan we dan morgenvroeg niet en reizen we daarna door? "Tja....dat is een optie maar we hebben de kaartjes al". "Als we nu zeggen dat iemand ziek is geworden en vragen of we de kaartjes naar morgen kunnen omzetten". "Dat zouden we kunnen proberen". En dus gaat Roel gewapend met paraplu en kaartjes naar het station. Niet veel later is hij weer terug, het is gelukt we hebben alleen een trein vroeger en moesten 85 nok administratiekosten betalen....de afzetters. Nu maar hopen dat we de juiste beslissing hebben genomen.

We blijven vandaag de hele dag thuis (lees: in Flåm) en dus kunnen we rustig aan doen. Op ons gemakje ontbijten we in de algemene keuken. Overal zitten verschillende gasten (lees: ouderen, jongeren en uit verschillende landen) en er heerst een gezellig sfeertje. Dit is weer eens iets anders dan in een hotel en ik moet eerlijk toegeven het heeft iets.

Na het ontbijt willen we er toch uit en daarom besluiten we om de auto te nemen en naar Undredal te rijden. Dit is niet ver van Flåm vandaan en hadden we eigenlijk morgen op de terugweg willen doen. In Undredal ligt nl. het kleinste 'stavkirke' (= staafkerk) van Noorwegen en die willen we natuurlijk wel zien. De weg er naartoe leidt ons weer door een mooi landschap dat er helaas vanwege de regen mistroostig bij ligt.

Tegen 10.30u komen we in Undredal aan en ik begrijp meteen waarom hier de kleinste staafkerk ligt. Undredal bestaat nl. zelf maar uit 15 huizen, een kleine camping, een dorpswinkeltje, een cafétjes (waar we een bakkie wilden doen maar dat helaas gesloten was) en een schapenstal (heb ik geteld terwijl we een rondje door het dorp gelopen zijn). Het zou wat zijn als hier dan een joekel van een kerk zou liggen. Het kerkje is dus helemaal aangepast aan de grote van het dorp.
Helaas is het kerkje gesloten en kunnen we het niet van binnen bekijken. Dan maar vlug een paar plaatjes schieten en terug naar de auto, we zijn immers alweer nat genoeg.

Terwijl we terug naar Flåm rijden begint het steeds harder te regenen. We zijn blij dat we besloten hebben om vandaag niet te gaan. Bij de hostel aangekomen parkeren we de auto en gaan daarna met de benenwagen richting het centrum. Hier is het inmiddels een drukte van belang. Er ligt een cruiseschip aangemeerd en er staan tig touringcars.

Omdat we nog geen bakkie hebben gehad en het de hoogste tijd wordt, gaan we dit als eerste doen. We hebben immers nog de hele (mid)dag de tijd om de souvenierswinkeltjes af te struinen. We gaan naar Flåmsbrygga, het café-restaurant waar we gisterenavond ook waren en waar het erg gezellig was. Ons plaatsje in de hoek op de bank is nog vrij en dus strijken we daar neer. Terwijl we zitten te genieten van ons bakkie en stukje carrotcake gebeurt er iets wat je normaal alleen in films ziet.
Er komt een groep Jappanners binnen en die nemen het café-restaurant in no time in beslag als vliegen op een hoop stront. Niet normaal.....er heerst een chaos (tenminste zo lijkt het), er wordt met tafels en stoelen geschoven, druk over en weer gepraat, met handen en voeten gezwaaid en pas als de reuze pizza's worden opgediend wordt het stil. Ook voor hen geldt dus: "Geef ze wat te eten en ze zijn stil".
We kijken onze ogen uit en ons meisje weet niet wat ze ziet en meemaakt. Met open mond zit ze alles gade te slaan.
Als ze klaar zijn met eten, vertrekken ze weer even snel als ze zijn gekomen en keert de rust weder. De (weinig) andere gasten die aanwezig waren kijken elkaar aan en denken allemaal hetzelfde......."wat een volk". Ik heb niks tegen Jappanners maar onze reizen hebben me geleerd dat wanneer ze buiten hun eigen landsgrenzen zijn, ze denken dat de wereld van hun is, zich zo gedragen en zich van niets of niemand iets aantrekken.

We zitten nog bij te komen van hetgeen we net gezien en meegemaakt hebben of er komt een nieuwe groep binnen en de film begint weer van voorafaan. We slaan het ons opnieuw gade en liggen in een deuk van het lachen bij hetgeen we zien. Niet normaal..... "Goh mamma maar goed dat we vandaag niet met de trein zijn gegaan want dan hadden we dit moeten missen".

Als de storm weer is gaan liggen, besluiten we ook maar eens op te stappen en een rondje door het centrum te doen. We gaan eens kijken wat ze allemaal in de souvenierswinkels hebben en of er iets voor ons bijzit. Ylva heeft al snel iets gezien wat ze graag wil hebben..... het zou ook eens niet zo zijn :-).Het is een elandrugzakje (ze heeft toch nog geen tasjes, op dat gebied is ze een echte vrouw) die aan de prijzige kant is en dus overdenken we het nog even. Het gevaar van door deze winkeltjes lopen is dat je altijd wel iets ziet dat je leuk vind en er dus ook altijd wel iets aan je vingers blijft plakken, in ons geval is dat niet anders :-).

Na het rondje centrum hebben we zin om even wat frisse lucht op te snuiven en weg te gaan uit de drukte (de vliegen hebben zich nl. verspreid over de winkeltjes en daar gaat het bijna hetzelfde als in het restaurant). Het regent nog steeds en dus paraplu's omhoog en stappen maar. Ik ben er de afgelopen dagen al zo aan gewend dat ik moet uitkijken dat ik het niet ook nog leuk ga vinden. We zoeken de buitenkant van Flåm op en beklimmen een helling waar we een mooi overzicht over Flåm hebben. Ook brengen we een bezoek aan het Flåmmuseum dat het ontstaan en de geschiedenis van de 'Flåmbahn' laat zien.

Ons meisje begint het geslenter en gewandel een beetje beu te worden en wil graag terug naar de hostel. Ze wil graag even op haar i-pad en spelletjes spelen. Begrijpelijk en dus doen we nog een paar kleine boodschappen voor het avondeten en gaan dan terug.

Terug bij de hostel wil Roel een rondje gaan hardlopen. "Tuurlijk in de regen", je wordt gelukkig niet gek wanneer je zelf wilt. En terwijl Roel een rondje gaat rennen, ons meisje voor de 10.000x naar K3 en het Dierenhotel kijkt, neem ik een lekkere warme douche.....heerlijk. Dat doet een verzopen kat goed :-).

Nadat we alle 3 gedoucht zijn, gaan we koken. Ook dit is een hele happening in de gezamenlijke keuken. Iedereen is met zijn/haar eigen potje bezig en dat is leuk om te zien. Wij eten soep met vissticks en pannenkoeken. Ik weet het, het is een combinatie van niks, maar de vissticks moeten op en in de andere 2 dingen hadden we zin. Helaas worden de pannenkoeken een minder groot feest dan we (lees: ons meisje) hadden gehoopt. De pannen die ze hier hebben zijn van slechte kwaliteit en het is geen doen om hier een fatsoenspolitie pannekoeken in gaar te krijgen. Het is dus een bordje 'ratsch pratsch' geworden.

Nadat we hebben opgeruimd en afgewassen blijven we in de gemeenschappelijke ruimte zitten om een spelletje te doen en te kijken naar wat er allemaal om ons heen gebeurt. Er zitten veel chinezen bij ons in het gebouw en het is geweldig om te zien wat die allemaal in elkaar fispernellen.

Het is 21.00u en dus de hoogste tijd voor onze jonge dame om naar bed te gaan. Wij drinken ons nog een theetje en gaan ook op tijd slapen. Morgenvroeg moeten we vroeg (voor ons doen tenminste) uit de veren. Laten we hopen dat we de juiste beslissing en keuze hebben gemaakt.
Vandaag heeft het de hele dag geregend en het regent nog steeds. Eens moet het water toch op zijn daarboven.

Kjaerlig Antoinette, Roel en Ylva xxx...