Een waanzinnig mooie dag

Vannacht hebben we het slechts geslapen tot nu toe. Bah.....wat zijn deze bedden slecht. Ik voel mijn rug niet meer, over mijn nek maar niet te spreken. Gelukkig doen een paar bruffennetjes wonderen. Nee, dit huisje komt onderaan op de ranking.

Nadat we zijn opgestaan, ons hebben gewassen en aangekleed, maken we ons een ontbijtje op de vuist. We hebben vanmorgen iets minder tijd dan anders of we hadden nog vroeger moeten opstaan en dat zagen wij (lees: de dames) niet zitten. Ook smeren we ons een lunchpakketje om mee te nemen.
Terwijl Roel en Ylva opruimen en de laatste spulletjes klaar leggen die mee moeten, hang ik de was op. Er staat hier nl. een heuse volautomaat in het hutje en dus heb ik vannacht een machine gedraaid.

Om 8.20u zitten we in de auto op weg naar de Galdhøppiggen. Het is nog rustig op de weg waardoor we goed kunnen doorrijden. Tegen 9.00u passeren we de slagboom aan het begin van de tolweg die ons naar boven brengt. De weg naar boven is een stevige beklimming, zelfs voor ons ijzeren ros en er zijn momenten dat het lijkt alsof we van de wereld afrijden, gelukkig komt er dan toch een bocht.....pffff :-). Waanzinnig. Om 9.15u rijden we de parkeerplaats bij de 'Juvasshutta' op en parkeren de auto. We hebben het gehaald en zijn niet alleen.

We gaan de hut binnen en melden ons aan voor de beklimming onder begeleiding van een gids. Deze beklimming kunnen we niet alleen maken, enerzijds omdat we Ylva bij ons hebben en anderzijds omdat we niet over de juiste materialen beschikken. We worden verzocht om ons om 9.50u te verzamelen aan de zijkant van het gebouw. Omdat we nog even tijd hebben doen we nog snel een bakkie want het zal waarschijnlijk voorlopig de laatste zijn voor vandaag.

Zoals afgesproken melden we ons om 9.50u aan de zijkant samen met al de anderen die die deze klim ook onder begeleiding gaan maken. Als eerste krijgen we uitleg over de klim die we gaan maken en wat de evt. gevaren kunnen zijn. Zolang we ons aan de afspraken houden en niet van het pad (we weten op dat moment nog niet dat er helemaal geen pad is) afwijken zal alles goed gaan. De tocht is verdeeld in 3 stukken en het eerste stuk moet je halen binnen anderhalf uur, haal je dat niet dan moet je omkeren omdat dan je lichamelijke conditie het niet toelaat om de rest van de tocht te voltooien. Als de uitleg is gegeven krijgen de kinderen als eerste het tuigje aangemeten. Er zijn maar een paar kindjes die de tocht mee gaan maken en ons meisje is één van de jongste. Als de kinderen zijn geweest mogen de volwassenen hun tuig gaan halen. De kinderen hebben een tuigje dat om de benen zit, de volwassenen eentje voor om de schouders.

Om 10.10u is iedereen klaar en kunnen we er eindelijk aan beginnen, de klim naar de 'Galdhøppiggen'. De 'Galdhøppiggen' is gelegen op 2469mtr. en is daarmee de hoogste berg van Noorwegen. De komende 6 tot 6 en een half uur zijn we onder de pannen :-).

Het eerste stuk begint al stevig. Het is nl. geen gewoon pad waar we overlopen maar stenen en wat voor een stenen. Bij de preekstoel liep het al niet makkelijk maar deze zijn nog veel erger. Grote, kleine, dikke, dunne, bolle, platte, noem maar op en als ze nu nog vast lagen. Nee, je moet continue opletten en kijken waar je loopt. Dit is heel vermoeiend. Zeker ook omdat de groep vrij groot is en je dus ook moet uitkijken dat je niet op je voorganger botst. Als we een flinke oppervlakte met stenen hebben overbrugt, gaan we over op een sneeuw vlakte. Dit loopt ook niet bepaald makkelijk. Om vervolgens weer over te gaan op een steenvlakte en dus weer uitkijken geblazen. Nadat we weer een flink stuk over de stenen onze weg hebben gezocht (de groep loopt ondertussen een stuk uit elkaar en dus hoef je gelukkig niet meer op je voorganger te letten maar alleen op jezelf) gaan we weer over op de volgende sneeuwvlakte en ook hier is het uitkijken geblazen. Er staan al flink wat sporen in de sneeuw en dat maakt het lopen er niet makkelijker op. Na een dik uur lopen bereiken we de laatste steenberg van het eerste gedeelte. We hebben het ruim op tijd gehaald...yes we mogen door. Er is hier tijd om even wat te drinken en te eten en ondertussen maken de gidsen de touwen klaar. Ons meisje doet het tot dusver heel goed, als een echte berggeit huppelt ze over de stenen maar is blij dat we even mogen rusten.

Terwijl we zitten te wachten op de volgende instructies passeert ons een vader en een moeder met een kindje (ik schat het niet ouder dan 3-4 jaar). De ouders hebben beiden een tent en andere materialen op de rug, zij gaan dus daarboven (of nog verder) overnachten. Niet normaal met zo'n kleintje als ik al zie hoe moeilijk het voor ons is.

De hele groep is op tijd binnen en dus kunnen we beginnen aan deel 2. Dit deel gaat over een gletsjer en dus moeten we gezekerd worden. De groep wordt in 3-en (er zijn 3 gidsen bij) verdeeld en we worden allemaal vastgemaakt aan een touw. Als een stelletje gevangen die getransporteerd worden lopen we over de vlakte achter elkaar aan. Het is zwaar want door de sneeuw en het ijs loopt het niet makkelijk. Bovendien moet je continue opletten dat je het touw gespannen houdt en niet te dicht op je voorganger loopt. Het eerste stuk gaat valsplat omhoog en op het einde volgt en stevige klim. Het is heftig. We verlaten de gletsjer en lopen (lees: klimmen) vervolgens nog een stuk gezekerd door over de stenen. Dan mogen we ons los maken, deel 2 hebben we ook gehaald :-).

Er is weer even tijd voor wat te eten en te drinken waarna we mogen gaan beginnen aan deel 3. Deel drie is het laatste deel van de klim, schuin boven ons zijn we de hut al liggen waar we naar toe moeten. Maar we zien ook de klim die we nog moeten afleggen en die is zeker zo zwaar als de 2 voorgaande. Ons meisje doet het nog steeds super al vond ze het stuk over de gletsjer wel zwaar.

Het laatste deel mag iedereen op eigen gelegenheid afleggen, als we maar over 2 uur (14.30u) terug zijn op deze plek. We beginnen eraan. In het begin is het nog een beetje druk omdat iedereen omhoog moet en zich een weg met zoeken op de stenen. Het is klimmen en klauteren en zoveel mogelijk zoeken naar platte stenen omdat deze het 'makkelijkst' naar boven lopen. En als je dan denkt dat je er na de stenen partij bent, dan heb je het flink mis. Nee..... nu volgt er nog een hele sneeuwvlakte bijna recht omhoog. Niet te doen, je glijdt de hele tijd weg en het is de kunst te zoeken naar voetstappen waar je in kunt gaan staan. omdat mijn bergschoenen stuk zijn en deze schoenen minder grip hebben, is het de hel om boven te komen. "Waarom doe ik dit?" Ook ons meisje heeft het zwaar, "mamma ik vind het wel leuk maar waarom moeten we dit allemaal doen om een mooi uitzicht te hebben? Beneden konden we toch ook al ver kijken".

Om 13.15u bereiken we dan eindelijk na behoorlijk afzien de top. De laatste sneewklim was afschuwelijk en het ergste moet nog komen want we moeten er ook nog terug door naar benden. Maar....nu zijn we boven, we staan op 2469mtr. hoogte, het zonnetje schijnt en we hebben een prachtig uitzicht, wat willen we nog meer?.
We zoeken ons in de drukte een plekje om te gaan zitten en vinden dit aan de rand van het gebergte. Hier zit niemand voor ons en we hebben prachtig zicht. Roel vind het maar niks zo dicht aan de rand, maar ons meisje en ik genieten. Wat een uitzicht......we kunnen kilometers ver kijken......adembenemend mooi.

Op ons gemakje eten we ons boterhammetje en eitje op en drinken goed want dat is wel belangrijk bij zo'n inspanning en met dit weer. Daarna maken we een aantal mooie kiekjes van ons zelf en van de omgeving. Als dit is gebeurt zetten we de weg terug naar beneden weer in.

Als eerste krijgen we de sneeuwhelling, die inmiddels is verandert in een ijsbaan. Zo glad en bijna niet over te lopen. Het is dan ook schuiven en schuiven en voetje voor voetje proberen bij het stenen gedeelte te komen. Terwijl ik doodsangsten uitsta met mijn slechte profielen voor op deze ondergrond, geniet ons meisje met volle teugen. Zij gaat glijend naar beneden en vond het geweldig :-). Maar we bereiken zonder iets te breken de stenen, gelukkig. Nu komt het andere lastige deel want door stenen omhoog is nog te doen, maar naar beneden is een heel ander verhaal. En al helemaal als er geen aangegeven pad is, je zelf je weg moet zoeken en het bijna recht naar beneden gaat. Maar ook dit lukt ons en we zijn net op tijd binnen.

We worden weer in drie groepen verdeeld en aan elkaar vastgemaakt. De oversteek over de gletsjer kan beginnen. Omdat het eerste stuk stevig omlaag gaat is dit nog niet zo simpel met z'n allen. Ook hier is het nl weer de kunst om te kunnen blijven lopen en niet te gaan glijden. Want ga je glijden en valt per ongeluk, dan heb je domino-day. Ook leuk maar niet nu. Als het stijle stuk geweest is lopen we weer als gevangen en/of een kudde koeien achter elkaar over de vlakte. De terugweg gaat wel sneller als de heenweg omdat het iets omlaag loopt en dat loopt net iets makkelijker dan valsplat omhoog. Als we de stenenberg weer bereiken mogen we ons losmaken van de gids en ons zelf een applausje geven. We hebben het goed gedaan.

Het laatste gedeelte mag iedereen op eigen gelegenheid lopen. Ons berggeitje gaat ons voor en zit nog vol energie. Als we bij de eerste sneeuwvlakte komen gaat ze helemaal los. Rennend en glijdend gaat ze naar beneden. Mamma en pappa doen het iets rustiger aan. "Waarom glijden jullie niet naar beneden?". "Omdat wij niet zo jong meer zijn en bang om iets te breken".
Na de sneeuw komen er weer stenen en ook hier heupelt ze vrolijk overheen. Wij kijken goed waar we lopen en zoeken de vlakke stenen op. De stenen worden weer opgevolgd door de laatste sneeuwvlakte van vandaag. "De laatste sneeuw, hier ga ik van genieten". Rollend gaat ze naar beneden, soms uit koers maar dat mag de pret niet drukken. We lachen ons kapot met haar en vragen ons af waar ze de energie nog vandaan haalt.

Het einde is in zicht, de laatste steenvlakte is bereikt en in de verte zien we de hut al liggen. Het is net als een paard dat de stal ruikt, opeens lijkt het dan allemaal net iets makkelijker te gaan. Tot 100mtr. voor het einde, ons meisje struikelt en valt recht voorover op de stenen. Ze blijft even stil liggen en we schrikken ons rot. Daarna zet ze het op een huilen en grijpt naar haar bost en been. Het zal toch niet hè? We tillen haar op en gelukkig kan ze op haar benen staan.....pfff niks gebroken. Wel heeft ze last van haar borst, ze is nl. vol op haar carbijn gevallen en die heeft haar even de adem afgekneld. Was dat even schrikken. Zou je zien dat net in de laatste meters iets gebeurt.

Om 16.30u zijn we terug bij de hut, we hebben het gehaald en zijn stikkapot. We zoeken de auto op zetten de terugreis in. Het eerste stuk is het even uitkijken omdat het al gevaarlijk rijden was als je fit bent, laat staan nu we moe zijn. Gelukkig gaat alles goed en bereiken we veilig en wel de grote weg.

Als we terug bij ons hutje zijn, frissen we ons een beetje op en gaan dan eerst eten. De planning was om zelf iets te koken maar omdat we reuze honger hebben en ik ook ontzettend moe ben, besluiten we om bij het tentje van gisteren te gaan.
Ook vandaag smaakt het weer super en laten we ons de 'kjøtkako's' goed smaken.
Dit is een heel leuk tentje waar je goed kunt eten voor een redelijke prijs.

Terug in het hutje gaan we om de beurt onder douche. Ons meisje heeft een mooi kleurtje gekregen en dus smeren we haar goed in. Daarna kijken we naar de foto's van vandaag en skypt ons meisje met bomma en bompa. Ze heeft een hoop te vertellen. Als dit is gebeurt evalueren we de dag en gaan daarna met een theetje op de bank naar het handballen kijken (ons meisje kijkt naar een filmpje van Barbie).

Het was een waanzinnig mooie dag waarin alles heeft mee gezeten. Het weer was fantastisch en het uitzicht waanzinnig en fenomedabel mooi. De tocht, zowel heen als terug, was geweldig maar zwaar en zeer zeker niet voor iedereen geschikt. Ondanks dat dit een toeristische attractie is, waren hier geen Japanezen te bekennen.
En ons meisje, die heeft het formidabel gedaan. Wat een kanjer!.

En nu gaan we moe maar voldaan slapen.

God natt og sove godt.

Kjaerlig Antoinette, Roel en Ylva xxx...