Einde komt in zicht

Het is zondag, we hebben geen haast en dus kunnen we uitslapen. Mis gedacht (en gehoopt) want om 07.15u staat er een kindje op de gang zo hard te huilen dat iedereen ervan kan meegenieten en wakker is. Grrrr..... We blijven nog wat liggen en staan uiteindelijk rond 8.00u maar op.
We wassen ons, kleden ons aan en gaan daarna eerst naar beneden voor het ontbijt. Vandaag reizen we weer verder richting onze (één na) laatste halte en dus moet het hele circus weer worden ingepakt en opgeruimd. Maar eerst gaan we lekker en op ons gemak ontbijten.

Na het ontbijt gaan we terug naar onze kamer en ontdekken dat bomma en bompa hebben proberen te bellen. Zou er iets zijn of snappen ze gewoon niet dat ze beter kunnen skypen dan bellen (ouwe lui en techniek :-)). Terwijl Ylva probeert om bomma en bompa te bereiken, begin ik met het inpakken van de koffers en loopt Roel al een eerste keer naar de auto met spullen. Ylva heeft na 3 pogingen beet en er is gelukkig niks aan de hand; ze zaten zich gewoon een beetje te vervelen en omdat het regende dachten ze: " laten we eens kijken hoe het in Noorwegen is want we hebben ze gisteren niet gehoord" (lang leve de techniek). De koffers zijn ingepakt én dicht, de bedden worden afgetrokken, de laatste spulletjes worden gepakt, we zijn klaar om uit te checken. Als we beneden komen met alles blijkt dat meerdere mensen dit hebben gedacht. Gelukkig hebben wij al alles betaald en kunnen we de 'fast-checkout' doen.

Als we alle spullen in de auto hebben zitten, gaan we eerst nog even een bakkie doen bij Starbucks. Ons parkeerkaartje loopt tot 18.00u vanavond dus we hebben alle tijd. De SB waar we deze keer heengaan ligt iets korter bij dan gisterenavond en aan de andere kant in de stad. Het is nog rustig in de straten en je merkt dat Oslo, zeker op deze zondagochtend en na de feesten van gisteren nog wakker moet worden. We nemen een lekkere 'latte machiatto mocca' en zetten ons buiten in het (nog zwakke) zonnetje. Terwijl Roel en Ylva zich aan en met de voorbijgangers amuseren, leg ik de laatste hand aan de verslagen van de afgelopen 2 dagen. Door de lengte en drukte van de dagen is het me niet gelukt om elke avond bij te zijn en dat wil ik wel graag voordat we Oslo verlaten. Komt bij dat het zondag is en vele van onze volgers vandaag in de gelegenheid zijn om bij te lezen en dat wil ik ze natuurlijk niet ontnemen :-).

Het is 13.00u als we uiteindelijk wegrijden bij ons hotel. Even is er dan lichte stress en chaos. Navi Roel heeft zichzelf niet ingeschakeld en vertrouwd op de 10 jaar oude navi van de Passat. Dom...dom...dom... want deze is zo achterhaald dat we met een hele lus door het drukke stadscentrum worden gestuurd. Even doen we onze eigen sightseeing maar dan zonder hop-off. Na een klein kwartier door de drukte gekrauwd te hebben zitten we dan eindelijk op de goede weg en verlaten de stad. Dag Oslo, we hebben twee mooie dagen gehad waarin we veel hebben gezien, desondanks krijg je toch maar een magere 7.

Via de E6 richting Drammen rijden we, nadat we eerst nog getankt hebben, in zuidelijke richting Oslo uit. Bij Drammen verlaten we de autosnelweg en nemen de 40 door het binnenland richting Larvik/Sandefjord. Onderweg vraagt ons meisje wel tig x hoever en hoelang het nog rijden is; zij verheugt zich op het zwembad en het kan haar niet snel genoeg gaan.

Ze zal toch nog even moeten wachten want in Hvittingfoss draaien we even van de weg om een bakkie te doen. Er liggen 2 locale zaakjes tegenover elkaar en bij allebei is het even druk. Al snel komen we erachter waarom, het is hier voor Noorse begrippen zo goedkoop dat zelfs wij ervan schrikken. We trakteren ons zelf op een cappuccino en ons meisje op een ijsje; deze vakantie heeft ze er elke dag minimaal eentje op, dat zal afkicken worden als we weer terug zijn. Terwijl we buiten hiervan lekker zitten te genieten, steken ons de hot-dogs en hamburgers die voorbij komen de ogen uit en het duurt dan ook niet lang totdat we horen "oh zo'n 'wiener polsner' (= hot-dog) zou ik ook wel lusten en ze zijn niet duur". "Nou vooruit, pappa zal er eentje voor ons gaan halen". Trots komt Roel enkele minuten later met 3 hot-dogs naar buiten. Als we de eerste hap nemen staan we in brand. Wat is dit??? Onderzoek wijst uit dat Roel er geen ketchup maar chili saus op gespoten heeft....nu is het lett. 'hot-dog'.

Als de brandjes met veel water zijn geblust, gaan we weer verder. Nog een goed uurtje rijden en dan zullen we er zijn. Ylva kan niet wachten en checkt voor de zoveelste x het boekje met onze hotels of er wel echt een zwembad is in het hotel waar we naartoe gaan. "Als we aankomen gaan jullie maar alle spulletjes en alles naar de kamer brengen, maar ik ga meteen zwemmen". "Is goed schat, jij mag meteen gaan zwemmen :-)".

Om 16.10u draaien we de parkeerplaats van ons hotel op. Van buiten is het een hoog, grauw gebouw met nul komma nul uitstraling. Samen met twee piloten en twee stewardessen van de KLM lopen we naar binnen. En wat we dan zien....het lijkt wel de gang van het koninklijk paleis dat we betreden. Niet normaal wat is dit voor een hotel. Zo sjiek en zo groot, we kijken onze ogen uit. Zelfs ons meisje vergeet even dat ze wil zwemmen, maar dan als we aan het inchecken zijn: "mamma vergeet u niet te vragen waar het zwembad is". "Nee dat zal ik zo vragen". Als we hebben ingecheckt vraag ik waar het zwembad is, de vriendelijke receptioniste legt het uit en vertelt er in 1 adem achteraan dat het vandaag maar tot 16.00u geopend is. We zijn dus 10 minuten te laat en ons meisje is teleurgesteld :-(. Deze teleurstelling gaat gelukkig snel over als we haar beloven dat we dan morgen na het ontbijt als eerste gaan zwemmen.

Het is even zoeken om onze kamer te vinden, zo groot is dit gebouw. Zoveel verschillende zalen en gangen en verdiepingen. Maar als we ze eindelijk gevonden hebben.... Ook de kamer is schitterend, waar zijn wij terecht gekomen? Dit hotel komt met stip op no:1 in de ranking.

In de hal staat een grote piano en toen we hadden ingecheckt was één van de piloten hierop aan het spelen. "Oh mamma mag dat, mag je hierop spelen?". "Ja je mag daarop spelen maar dan moet je ook kunnen spelen en jij kunt dat niet", "Oh jawel, ik ken wel een paar noten". En dus is ze nu verknocht aan de piano, zit ze er de hele tijd achter en wil ze dat nu ook gaan spelen.

Als we onze spulletjes hebben ingeruimd, gaan we op verkenning. Eerst in het hotel zodat we een beetje weten wat, waar is en daarna in het dorpje. We komen er al snel achter dat het een leuk en gezellig plaatsje is met een leuk haventje, leuke winkeltjes en gezellige cafeetjes en restaurantjes.
Bij de 'Piano-bar' (hoe toepasselijk kan het zijn), een Italiaans restaurant eten we een hapje. Daarna lopen we nog door de haven, kijken we hoe de veerpont aanmeert en vergapen we ons aan hoeveel mensen hier op jacht zijn naar Pokémons. Dit is echt een rage en niet meer normaal. Iedereen (groot en klein) loopt hier met een telefoon in de hand op zoek naar Pokémons. HELP!.

We gaan terug naar ons hotel en Ylva kruipt meteen weer achter de piano. Dit is het nu helemaal, onze nieuwe ster in wording :-). Terug op de kamer skypt ze nog even met bomma en bompa want natuurlijk wil ze laten zien waar we zijn terecht gekomen en ze wil de piano schowen. Daarna doucht ze zich en kruipt onder de wol, ze is moe. Morgen wordt een 'belangrijke' dag want dan kan ze eindelijk zwemmen.
Wij gaan nog even beneden in de koninklijke loge zitten met een theetje.

Het was een relaxte dag en we realiseren ons dat het einde van de vakantie helaas alweer bijna in zicht is.

God natt og sove godt.

Kjaerlig Antoinette, Roel en Ylva xxx...