Een dag met een bijzondere wending!

We hebben geleerd van de nacht hiervoor, omdat we toen gewekt werden door het zonlicht, hebben we gisterenavond een deken voor ons raam gehangen. En het heeft geholpen want we hebben alle 3 geslapen als marmotten. Ik ben kort wakker geweest toen onze buren in alle vroegte vertrokken maar ben daarna weer in slaap gevallen. Opnieuw wakker vraag ik aan Roel “hoe laat is het?”, blijkt het al 09.30u (l.t.) te zijn. De hoogste tijd dus om op te staan. In het holletje van ons meisje is het nog muisstil dus die laten we nog even liggen.

We zijn er inmiddels achter dat je op een camping met weinig douches (op deze maar 1) beter ’s morgens er snel onder kunt springen want ’s avonds sta je gezellig (niet dus) in de rij. Als we gedoucht en aangekleed zijn dekken we buiten de tafel op voor het ontbijt want het zonnetje schijnt al heerlijk. Intussen is onze schone slaapster ook ontwaakt en kan meteen aanschuiven aan het ontbijt. Na het ontbijt is het haar beurt om af te wassen maar uiteraard is er een excuus om het niet te hoeven doen. “Ik ga proberen Bomma te skypen” en ze heeft geluk want Bomma pakt op en dus drukt ze zich onder de afwas uit. De rest van de morgen brengen we ‘lazzy’ door, Ylva gaat nog even terug op bed liggen omdat ze buikpijn heeft, Roel leest de ‘Visitor Guide van Wells Gray Park [e-38] Clearwater’ en ik probeer mijn verslag van donderdag af te schijven zodat de verslagen van gisteren en eergisteren er ook op kunnen. Krijg n.l. al s.m.s’es waar de verslagen blijven, nou ze zijn onderweg .

Het is tegen 12.15u (l.t.) als we alles hebben ingepakt (en “nee” mijn verslag is dan nog niet af) en van de camping afrijden. De planning is om helemaal naar het einde van het park te rijden naar ‘Clearwater Lake’ en daar dan een boottocht te maken of een kano te huren en natuurlijk onderweg nog bij alle watervallen die we tegenkomen en/of mooie uitkijkpunten te stoppen.

De eerst plek waar we stoppen is bij de ‘Dawson Falls’ (DF). Vanaf de parking kun je ze al horen stromen maar je ziet nog niks. Daarvoor moeten we eerst een kleine trail doen maar die is heel makkelijk begaanbaar. Als we bij de waterval uitkomen weten we niet wat we zien en is het veel meer dan we hadden verwacht. De ‘Dawson Falls’ zijn niet ze hoog (maar 18mtr) maar wel ontzettend breed en dat in 2 lagen. De bovenste laag is 107mtr. breed en de laag eronder 91mtr, en het water komt er als een bezetene en met enorm veel geweld naar beneden. Ik vind dit zo mooi, adembenemend en bijzonder om te zien. Volgens Roel zelfs “één van de mooiste die ik ooit heb gezien”. Nou en als Roel dat zegt dan wil het wat zeggen. Ons meisje is sprakeloos en geniet in ‘stilte’.

We vervolgen onze weg en komen over een brug vanwaar we de ‘uitwaaien’ van de ‘DF’ kunnen zien en dat geeft een heel mooi plaatje. Omdat er hier toch weinig tot geen verkeer is, stopt Roel midden op de brug zodat ik een paar mooie plaatjes kan schieten. Tenminste dat had ik gehoopt want we staan nog maar net stil of er komt een auto achter ons en die begint me toch een partij te toeteren. Op mijn gemakje stap ik uit de camper zodat Roel een stukje verder kan rijden en als ‘mijnheertje oververhit’ voorbij is, schiet ik alsnog een paar mooie plaatjes.

De volgende stop is bij de ‘Helmckenfalls’ (HF). De ‘Hf’ is de 4e hoogste waterval van Canada en is 141mtr hoog. Om deze waterval te beschermen ishet ‘Wells Gray Provicial Park’ (WGPP) in 1939 opgericht. De ‘Helmckenfalls’ is DE publiekstrekker van het ‘WGPP’. Maar heel eerlijk … het is een hele mooie en spectaculaire waterval (voornamelijk door de hoogte) maar zelf en daar waren we het eigenlijk alle 3 over eens, vind ik de ‘Dawson Falls’ veel en veel mooier.

We rijden weer verder en opeens zien we in de verte iets de weg oversteken. “STOP” wildlife!. Ja, ja het is zover we hebben het 1e (op de kikker na dan) wildlife gezien want er stak zomaar een squirrel (eekhoorn) de weg over. En geloof het of geloof het niet maar even later zien we er nog 1!. Nog helemaal onder de indruk rijden we verder als na een tijdje de weg overgaat in een hobbelpad. De laatste 22km van het park zijn n.l enkel en alleen te begaan via een onverharde hobbelweg. “Serieus … moeten we hier 22km overheen hobbelen?”. Dochterlief laat van zich horen omdat zelfs zij in haar luie zetel alle kanten wordt uitgeschut.

We zijn halverwege het hobbelpad en omdat het intensief rijden is (omdat je zoveel mogelijk kuilen wil vermijden), de klok tegen 14.00u (l.t.) loopt en we zin hebben in een bakkie besluiten we te stoppen op de parking van ‘Deer Creek’.In 1ste instantie lijkt het erop alsof er niet veel te zien is maar

als we het bospaadje zijn afgedaald komen we bij het mooiste terras waar ik ooit heb gezeten en het goedkoopste bakkie (nl zelfgemaakt) heb gedronken. De stoeltjes (lees: stenen) zijn wel hard en niet geschikt voor mensen met een dikke kont, maar het uitzicht en de stilte maakt alles goed. Zo WAANZINNIG mooi … ongelooflijk en onbeschrijfelijk. Ik geniet in stilte van mijn bakkie en hoop dat er dadelijk uit de bosje een mousse te voorschijn komt of dat Bruintje opeens in de rivier een visje staat te vangen. Maar helaas dat is allemaal “wishful thinking”.

Na ons ‘zen’ moment zijn we er weer helemaal klaar voor om de laatste 11km van het knollenpad af te leggen. We stoppen hier en daar nog even kort bij enkele creekjes om wat plaatjes te schieten maar rijden voor de rest in 1 rechte weg (buiten de kuilen en hobbels) door naar ‘Clearwater Lake’. Hier komen we rond 14.45u (l.t.) aan en doen een poging om onze camper te parkeren. De parking staat n.l. heel erg vol met auto’s en het wordt dus een beetje prakken om onze grote bak ertussen te krijgen. We willen n.l. niet, wat we eerder op de dag zagen, dat we een geparkeerde auto raken met indraaien. Maar Roelie is een goede chauffeur en dit in combinatie met mijn indraaiskills en aanwijzigingen zorgt ervoor dat ons ‘huisje’ goed komt te staan.

Enthousiast lopen we richting het ‘Boat house’ om te informeren wat de mogelijkheden zijn om te doen op het ‘Clearwater Lake’. We hebben n.l. gelezen dat je er kunt kanoën of diverse boottochtjes maken. Ons enthousiasme wordt echter al snel in de kiem gesmoord want voor alles zijn / is het te laat. Er is een boottocht die ’s morgens al vertrekt en waarmee je de hele dag onderweg bent, je kunt met kleinere bootjes het meer op maar dat is maar tot 14.30u (l.t.) en je kunt kano’s huren maar dat is maar tot 15.00u (l.t.). Voor alles zijn we dus net te laat en daar balen we van. De medewerker die ons helpt ziet dat we balen en geeft aan dat hij een schipper wil en kan vragen of hij misschien toch nog een tochtje wil maken maar indien “ja”, dan kan dat wel maar voor een uurtje. “If you want to do that, that would be nice”. Een paar minuutjes later krijgen we ‘witte rook’, de schipper wil het doen en zal er over een kleine 20 minuutjes zijn. Top!. Ondertussen rekenen wij af, vullen de verplichte formulieren in en lopen nog even vlug naar de camper om ons in te smeren en onze zwemkleding aan te doen.

Om 15.15u (l.t.) worden we opgehaald door onze schipper Mathijs die we, toen we naar het ‘Boat house’ liepen al waren tegengekomen en vriendelijk “hallo” hadden gezegd niet wetende dat we elkaar nog eens gingen ontmoeten. Hij neemt ons mee naar zijn bootje; een klein schattig type ‘Disney’ bootje (omdat deze bootjes ook in Disneyland rondvaren) waar we mogen instappen en waar hij het tafeltje met drinken en een stukje taart al heeft opgedekt. Zo mooi en schattig. Schipper Mathijs stelt zich kort voor en geeft aan dat hij, bij onze eerdere ontmoeting, meent gehoord te hebben dat we Nederlanders zijn. “Dat klopt” en dat maakt dat we een Nederlandstalige schipper hebben omdat hij van oorsprong ook Nederander is.

Als we wegvaren bij het ‘Boat house’ krijgen we kort enkele veiligheidsinstructies en daarna komt het gesprek al snel op gang (als je elkaars taal vloeiend spreekt, dan gaan de gesprekken toch net iets makkelijker). We vragen hem of hij hier al lang woont en hoe hij hier terecht is gekomen. Hij blijkt al van zijn 19e onderweg omdat hij graag wilde wonen waar het groots en wijds was. Hij is begonnen in New Zeeland maar daar werd het hem na een paar jaar te ‘klein’ en is daarna uiteindelijk naar Canada gekomen. Hij vertelt ook dat dit allemaal niet zo eenvoudig is gegaan en dat daar een heleboel bij komt kijken, dat het jaren duurt en dat het niet zo simpel is als in sommige TV programma’s wordt voorgesteld. Inmiddels is hij ook Canadees en heeft zijn Nederlandse nationaliteit hiervoor moeten afgeven. Op dat moment is wat hij wilde omdat hij dan niet meer het land zou kunnen worden uitgezet, maar als hij er langer over na had gedacht misschien toch niet gedaan had (zo herkenbaar want je nationaliteit opgegeven is toch wel een dingetje). Hij woont nu hier in de buurt (wat bij verder navragen 3,5u rijden blijkt te zijn vanaf zijn werkplek maar dat is hij ‘normaal’) op een groot stuk land waar hij een huis aan het bouwen is. We vragen hem hoe het hier zit met het wildlife. Of het er wel is omdat we nog niks gezien hebben. “Dat is er zeker maar erg afhankelijk van het seizoen”. Hij verteld dat het wildlife waarvoor hij o.a. ook naar hier is gekomen ook zijn ‘nachtmerrie’ is. Dat hij bij zijn huis al een paar keer een benarde beer-situatie heeft gehad en dat wolven de grootste nachtmerrie zijn voor zijn hond. Wij stellen vragen en hij stelt terug vragen en daardoor ontstaat een heel mooi en open gesprek over heel veel dingen. Over de enorme bosbrand die hier in het park 14 dagen geleden is geweest en de rook opsteeg alsof er een atoombom was afgegaan. Dat bosbranden voor 90% ontstaan uit bliksem. Over de reddingsactie die ze vorige week hadden mogen doen bij een jongen die van een klif was afgesprongen en dusdanig terecht was gekomen dat hij met zijn eigen armen zijn borstkast had ingedrukt (de jongen maakt het inmiddels goed). Zelfs over ‘All you need is love’ en de ‘Kerstsspecial van AYNIL’ die hij altijd op Nieuwjaarsdag met zijn vrouw kijkt in de auto bij -3C op het marktplein van het dorp omdat ze daar wifi hebben. Zó mooi en zó bijzonder en dat terwijl we varen op één van de mooiste meren van British Colombia. De tijd vliegt en hoewel we eigenlijk al op de terugweg moeten zijn (we zijn n.l. al 50min onderweg), komen we na een bocht op een punt op het meer dat Mathijs ons heel graag “omdat het zo leuk klikt” wil laten zien. Op dit punt kun je de ’Tryfan Mountain’ (2889mtr.) zien. Deze berg ligt op een 30 km (hemelsbreed) hier vandaan en is lang gezien als de hoogste berg van ‘Wells Gray’ maar inmiddels is men erachter dat het niet de hoogste berg is. Wat een plaatje en zo mooi dat hij ons dit heeft willen laten zien want had hij zich aan de tijd gehouden dan waren we nooit tot aan de bocht gekomen en hadden we dit uitzicht nooit gehad. Zo mooi en zo bijzonder en dankbaar dat we dit hebben mogen meemaken en dat allemaal omdat Mathijs houdt en geniet van zijn werk en daarom bereid was om nog een tripje te doen met een stelletje altijd te laat komende (of toch vaak) NederBelgen. Inmiddels 2 uur later en terug aan de kade bedanken we hem voor de mooie en bijzondere tocht, de fijne en open gesprekken en deze bijzondere ontmoeting en wensen hem nog veel geluk en succes met alles wat hij hier nog gaat doen. We zijn geen mensen die strooien met fooi, maar deze is meer dan gegund!.

Ons meisje heeft meer dan genoten van de boottocht, “dit is echt tot nu toe het allermooiste wat we gedaan hebben deze reis”, en wil graag ook nog even zwemmen in het meer. “Ik heb immers niet voor niets mijn bikini aangedaan en ik wil graag gezwommen hebben in een Canadees meer”. Omdat ze niet alleen wil gaan en pappa geen waterrat is (en moet filmen), offert mamma zich wel op. Het water is kraakhelder maar daardoor ook steenkoud. Het is nog net geen ijsbad en voor wie mij een beetje kent, weet hoelang het dan duurt eer dat ik erin ben. “Het is echt koud”. “Ja, maar u moet er gewoon in 1x ingaan en dan valt het wel mee. Kom niet zeuren”. “Maar het is echt heel koud, ik lijk wel gek”. “Nou u lijkt niet gek, u bent gek”. “Dat ben ik inderdaad dat ik dit voor jou doe”. “Ik hou ook van u mamma”. Maar mamma heeft het gedaan, is helemaal in het water geweest en het was uiteindelijk zalig.

De klokt loopt inmiddels tegen 18.00u (l.t.) en dus de hoogste tijd om onze camper terug op te zoeken en terug te keren naar de camping. We zijn n.l. nog wel eventjes onderweg, ook omdat we eerst weer 22km over de hobbel- en knobbelweg moeten en je daar niet kunt doorrijden. Als we terug bij de camping aankomen weten we niet wat we zien. Stonden we er gisteren maar met een stuk of 10 campers, nu staat ze helemaal vol. De planning was om in de camper te koken maar omdat het al wat later is en we ook rozig zijn van op- en in het water besluiten we om in het restaurant van de camping te gaan eten. Voor nu even gemakkelijk en dan hoef ik ook niet meer te gaan brochelen in de camper. Na het eten wordt er nog een spelletje UNO gespeeld en als ik begin te typen aan het verslag, kruipt Ylva in haar holletje en gaat een filmpje kijken (waarbij ze met momenten niet bij komt van het lachen en wij geen idee hebben van wat ze aan het kijken is) en bereid Roel de route van morgen voor. We drinken nog een theetje en kijken wederom terug op een hele mooie en bijzondere dag. Een dag die lui begon maar die door de speling van het lot zo bijzonder werd.

Sleep well and love you!.

De Maïskolfjes xxx…