Stone Town, het historisch centrum

We hebben de wekker gezet maar dat was niet nodig geweest want alle drie zijn we weer voor dag en dauw wakker. Omdat het nog iets te vroeg is om op te staan, dommelen we nog een beetje na en om 7.30u (l.t) staan we op en maken ons klaar om te gaan ontbijten. Bij het openen van de gordijnen wordt ik niet vrolijk, het is dan wel droog maar daar is ook alles mee gezegd.
Ik had me hier echt verheugd op 7 dagen zon om bij te tanken en bij te kleuren maar dat gaat het hem dus niet worden. Als we hier later navraag naar doen, blijkt dat hier langzaam het regenseizoen begint en dit jaar zet het door de veranderende klimaatomstandigheden eerder in. Dat hebben wij weer...... Maar goed voor een excursie naar de stad moet het niet te warm zijn en dus zullen we maar niet klagen.

We gaan ontbijten en na het ontbijt gaan we nog even naar onze kamer. We poetsen onze tanden, pakken onze spullen en gaan naar de lobby waar onze gids en onze chauffeur al op ons staan te wachten; van een Limburgs kwartiertje is hier geen sprake. We hebben dezelfde gids als zaterdag dus dat is al snel vertrouwd. Nadat we de ‘security-check’ hebben doorstaan, rijden we om 9.04u (l.t) bij het resort weg.

We rijden ook nu weer door de binnenlanden en wat we zien went denk ik nooit. Toen we hier aankwamen en afgelopen zaterdag (excursie prison Island) zijn we langs barakken gereden waarop het woord school stond. Die barakken zagen er zo slecht uit dat ik dacht (of misschien wel hoopte) dat het bouwvallen waren die niet meer gebruikt werden. Vandaag reden we er opnieuw langs en zagen we kinderen (de vakantie is hier ook afgelopen). De gebouwen worden dus daadwerkelijk nog gebruikt. Triest om te zien, de slechtste veestallen bij ons zien er beter uit dan hier de klaslokalen. Echt niet normaal, wij beseffen maar half hoe goed we het hebben.

Na een klein uurtje bereiken we Stone-Town en stoppen we eerst even bij de bank om te pinnen (anders kunnen we morgen niet naar 'Ikea Zanzibar').

Stone Town is het historisch centrum van Zanzibar en telt ongeveer 2000 historische gebouwen. Gelukkig gaan we deze niet allemaal bezoeken.
Als eerste brengen we een bezoek aan de anglicaanse Cathedral 'The Church of Christ'. Het altaar van deze kerk staat op de plaats van de 'whipping tree', de boom waaraan de slaven werden vastgebonden tijdens de verkoop. Viel een slaaf huilend op de grond neer terwijl hij gemarteld werd dan was hij minder waard dan een slaaf die de marteling doorstond. Vanuit de Cathedral zijn we doorgelopen naar het 'Slave monument', een monument ter nagedachtenis aan de slaven van die tijd. Om vervolgens het museum binnen te gaan waar een expositie te zien was over de slavernij. Daarna hebben we in dat zelfde museum een bezoek gebracht aan de erkers. Hier werden de slaven opgesloten zonder water en brood in de aanloop naar hun verkoop. Deze erkers maakten diepe indruk op ons meisje, haar verbeelding is dusdanig dat ze het al helemaal voor zich zag, ze had het zwaar. "Mamma dat is toch niet normaal hoe die hier werden opgesloten en waarom werden ze vastgebonden en waarom zonder water en brood? Ik vind dat echt zielig". "Ja schat, dat is ook niet normaal maar helaas was dat in die tijd zo. Gelukkig komt het nu bijna niet mee voor". "Bijna niet meer?". "Ja bijna niet meer want er zijn helaas nog steeds een 5-tal landen waar slavernij nog steeds voorkomt".

Vanuit het museum lopen we via een wirwar van smalle straatjes (deze zijn zo smal omdat ze dan de meeste schaduw bieden en ze voor ezels makkelijk begaanbaar zijn) vol met electricieteitsdraaden naar de 'Darajani-Market' oftewel de overdekte vis- en fruitmarkt van Stone Town. Hier kunnen de locals hun vis en fruit kopen. We lopen er kort doorheen en worden misselijk van de geur die er hangt, laat staan van wat we te zien krijgen. Van hygiëne heeft men hier nog nooit gehoord. Ylva kijkt haar ogen uit en rilt bij het zien van de dode vissen in alle soorten en maten. "Bah.... wat stinkt het hier en ie..... wat ziet dat er vies en smerig uit". Op de vraag of ze zin in een visje heeft, antwoord ze luid en duidelijk "nee, bah...".

Van de vis- en fruitmarkt lopen we door naar de lokale markt waar de locals alle overige waren zoals kruiden, kleding etc. kunnen kopen. We stoppen bij een kraam waar de vrouwen doeken/stoffen kunnen kopen om hun gewaden van te maken. De gids laat ons zien dat op sommige stoffen teksten staan, hiermee communiceren de vrouwen naar andere vrouwen over hun man en/of naar hun man. Denk aan: "afblijven hij is van mij" of "jouw geluk is mijn geluk".

We kriskrassen verder door de smalle steegjes en lopen via het smalste steegje van Stone Town (75 cm breed) naar het 'Palace Museum'. Hier heeft de laatste tsaar van Zanzibar gewoond. We brengen een bezoek aan zijn privé vertrekken en kunnen maar tot 1 conclusie komen, wat een gedateerd, vies en oud vervallen gebouw. Of om het in Roel zijn woorden te zeggen "ze moeten dit afbreken, er een grote brandstapel van maken, de fik erin en dan iedereen van Zanzibar er zich nog 1 x aan laten warmen. "Wat een zooi, zoiets mag je geen museum noemen". En eerlijk is eerlijk, gelijk heeft ie. En toch is het dan ook weer mooi om te zien hoe de mensen van hier en dus ook de gidsen trots zijn op hetgeen ze laten zien.

Van het 'Palace Museum' lopen we door naar het 'House of Wonders'. Dit dankt haar naam aan het feit dat het niet alleen het hoogste gebouw in Afrika bezuiden de sahara was, maar ook het eerste met elektriciteit en een lift. Momenteel is het helaas dusdanig onderkomen dat een bezoek eraan niet meer mogelijk is.

Vlak naast het 'House of Wonders' ligt het 'Arab Fort', het oudste gebouw van Stone Town. Het is een vestiging die zelden op de proef gesteld is en die de afgelopen jaren dienst gedaan heeft als gevangenis, station, museum en cultureel centrum. Ook bevind er zich een amfitheater en enkele culturele winkeltjes en kraampjes waar de locals proberen hun spulletjes aan de man te brengen.

Tot slot brengen we nog een bezoek aan het geboortehuis van Freddy Mercury. Hij is op Zanzibar geboren en heeft hier tot zijn 7e levensjaar gewoond. Er wonen nu andere mensen in dit huis en dus is alleen de buitenkant nog een bezienswaardigheid.

Onze tour door Stone Town zit erop en we zijn er niet rauwig om. Het was leuk om te zien, onze gids deed goed zijn best, maar we zijn moe geslenterd en willen terug naar ons resort. Onze gids belt onze chauffeur en als deze er is, neemt hij afscheid van ons, hij heeft nog een ander klusje. De chauffeur zal ons terug brengen naar het resort.
Onderweg zien we veel, heel veel schoolkinderen in gele en witte schoolkleding. Onze chauffeur legt uit dat geel staat voor lager onderwijs en wit voor secundair onderwijs. We vragen ons af waar deze kinderen dan allemaal naar school gaan want het zijn er zoveel en zoveel scholen hebben we niet gezien. Hij vertelt ons dat overal waar er drempels in de weg liggen, en die liggen er behoorlijk vaak, schooltjes zijn maar dat deze vaak verscholen liggen in de bosjes. Het doet in elk geval goed om te zien dat er zoveel kinderen naar school gaan en dat er dus in elk geval genoeg onderwijs wordt aangeboden. Blijkbaar is dit ook een eis van de overheid dat iedereen naar school moet kunnen gaan. Kunnen de ouders geen bijdrage leveren, dan doet de overheid dit, maar alle kinderen moeten naar school.

Ons meisje is zo moe van alles wat ze gezien heeft en van de indrukken dat ze de hele terugweg heeft geslapen. Als we om 13.50u (l.t.) bij ons resort arriveren is haar reactie dan ook "oh....zijn we er al, ik heb een lekker dutje gedaan, ik was moe". "Ja dat hebben we gemerkt schat".

Terug op onze kamer trekken we onze zwemkleren aan. Het weer is niet super, de zon schijnt niet, maar het is wel lekker genoeg om bij het zwembad te gaan liggen en een tukkie te doen. Maar voordat we ons hieraan kunnen overgeven, gaan we eerst even richting het 'Jahazi-Restaurant' voor de lunch. Ylva besteld zich de grootste burger die er is, "ik heb honger....". "Prima meid, geen probleem. Hopelijk zijn je ogen alleen niet groter dan je mond". Ze bewijst het tegendeel door hem helemaal op te eten.

Terwijl we aan het eten zijn, komt Ylva's vriendinnetje Liegh kijken hoe ver ze is. Ze heeft haar gemist en wil vanmiddag de verloren tijd inhalen. Zodra Ylva klaar is, trekken de meiden dan ook naar het water. Wij zoeken niet veel later ook onze ligbedjes op, ploffen daar neer en vallen beiden in een diepe slaap. Voor mij zo diep dat ik na verloop van tijd met hevige nekpijn wakker wordt. Ik heb verkeerd gelegen en de pijn is niet te harden. Een 'brufen-shot' van 2x600 in 1x brengt gelukkig na verloop van tijd verlichting.

De rest van de middag zijn we lui en doen buiten slapen en zwemmen niks. Tegen 18.10u (l.t.) gaan we terug naar onze kamer. Er is een flinke wind komen opzetten en het voelt fris aan. We douchen ons en maken ons klaar om op tijd naar het diner te gaan. Vanavond is 'Swahili-night' oftewel 'local-food' night. Alle waiters en waitrices zijn gekleed in locale kleding wat heel mooi en fleurig uitziet en we krijgen als welkomsdrankje een kokosnoot (even voelen we ons Expeditie Robinsons). Het eten vinden we minder, maar het toetjes buffet daarentegen is weer super en dekt de lading.

Om 21.00u (l.t.) worden we uitgenodigd om richting het strand te komen voor een optreden van de Masai's. Nu hebben we dit al een keer gezien toen we in het dorpje waren, maar omdat we het zo geweldig vonden (niet dus...) willen we niet flauw doen en gaan dus ook nu maar weer kijken. Geen idee wat het gezang en gespring moet voorstellen, maar we doen maar alsof we het mooi en leuk vinden. Ylva vind het minder, we zitten n.l. op de 1ste rij en die mannen komen af en toe recht op ons af gesprongen. Ze vind ze eng uitzien en kijken en voor haar hoeft het niet. Als ik haar vertel dat je ze recht in de ogen moet aankijken en ze dan niet weten wat ze moeten, begint ze er de lol van in te zien.

Na het optreden drinken we nog een theetje (Roel een bakkie) en gaan dan richting onze kamer. We zijn moe en de luikjes vallen langzaam dicht. Morgenvroeg kunnen we uitslapen en hopelijk lukt het deze keer wel.

Welterusten en liefs de Maïskolfjes xxx...