Naar de Ngorongoro krater en een bezoek aan Masai

We hebben vannacht alle 3 ondanks de warmte in de tent goed geslapen. Wel heb ik me de hele nacht moeten vasthouden want ons bed liep schuin naar binnen en als ik me niet vasthield dan rolde ik iedere keer naar het midden. Om 7.00u (l.t.) werden we zoals iedere dag gewekt door de vogels, alleen deze hadden een heel bijzonder lied: " woet...., woet...., woet.... wat zoveel betekend als "opstaan luieriken, opstaan".
Na nog even wat gedommeld te hebben zijn we opgestaan en kwam de Konings-trein op gang; wassen, aankleden, tassen inruimen, bedden aftrekken (want vandaag reizen we weer door) en om 7.50u (l.t.) helemaal klaar om naar het ontbijt te gaan. Hier werden we, evenals gisterenmiddag en avond opgewacht door Johan. Johan is de head-waiter en ziet er niet bepaald jong uit. En dat is hij ook niet want we hebben hem naar zijn leeftijd gevraagd en hij is al 95 jaar! (en wij maar klagen dat we pas met ons 67ste met pensioen mogen) en nog super kranig en bij de pinken.

Na het ontbijt zijn we onze tanden gaan poetsen en hebben we onze spullen gepakt om naar de jeep te brengen. Hier krijg je echter geen gelegenheid voor want voordat we goed en wel onze neus buiten de tent hadden gestoken, stonden er al 3 man klaar om onze tassen te sjouwen. Het had zich rond gesproken dat we parfummetjes uitdelen en nu wil iedereen een luchtje :-).

We hebben uitgecheckt en om 9.04u (l.t.) hebben we het 'Safari Kamp' verlaten. Als eerste zijn we toen naar de lokale supermarkt gereden. Daar hebben we lollies, snoepjes en koekjes gekocht om uit te delen aan de kinderen die we onderweg tegenkomen. De blijheid op de gezichtjes van de kindjes gisteren was zo fijn dat Ylva en ik vandaag meerdere kindjes blij willen maken, voor Roel hoeft dit allemaal niet, hij vind het maar gedoe en niet nodig. Maar gelukkig zijn de dames in de meerderheid en "moeders wil is wet".

Van de supermarkt zijn we doorgereden naar de bank om te pinnen, Tanzaniaanse (TSN) schillingen omdat je voor de rest niks kunt krijgen. Komt bij dat het erg handig is als je TSN hebt vooral ook omdat alles hier in dollars geprijsd staat en als je vraagt hoeveel iets kost je het in dollars gezegd krijgt. Als je dan zegt "nee, ik wil met TSN betalen" dan kijken ze je aan alsof je van een andere planeet komt. Voor wie het niet snapt, wij snappen het ook niet maar wat we wel weten is dat als we hier nog eens terug komen, we dollars bij ons hebben.

Met de snoeptrommel en de beurs (want je krijgt hier heel veel TSN voor €100, het lijkt wel het Italië van vroeger) gevuld zijn we vervolgens op weg gegaan naar onze volgende eindbestemming te weten de 'Ngorongoro Sopa Lodge' in het 'Ngorongoro National Park'. Volgens Amir was dit een kleine 3 uur rijden dus we hadden alle tijd en konden het rustig aan doen.

Evenals gisteren zijn we ook vandaag weer door prachtig landschap gereden. Eerst groene bossen, waarbij we langs een 'Baobob tree' van meer dan 1000 jaar gereden zijn. Ongelooflijk wat dat een kolos van een boom was. Daarna reden we door het 'Karatoe-district' wat ' rode ziel' betekend. De bodem en het landschap bestaat hier voor het grootste gedeelte uit lava en kleurt mooi rood. Met de zon erop is dit prachtig om te zien.
De diversiteit in landschappen en de weidsheid hiervan blijft ons elke keer weer verbazen, adembenemend mooi.

Ook het passeren van de 'city's', zoals ze hier genoemd worden, is steeds weer een belevenis. Ze noemen het city's omdat hier meerdere gezinnen in huisjes bijelkaar wonen en waar proffessorische winkels (lees: schuurtjes/ hutjes waar ze spullen als schoenen, kleren, fietsen, bedden etc. verkopen) liggen, maar als je nog één keer city zegt blijft er niks meer van over. Hetzelfde geldt voor de huisjes en winkels. Het zijn echt allemaal krotjes en als je het ziet dan kan je je niet voorstellen dat daar mensen in wonen. Er is hier echt veel armoede, veel meer dan we hadden verwacht.

Naast de city's zijn we ook diverse Masai dorpjes en haar bewoners tegengekomen. De Masai-ers vallen op door hun fel gekleurde kleding. We hebben met de gids afgesproken dat we in de middag graag een Maisai dorpje willen bezoeken omdat we graag willen zien hoe de mensen daar leven en foto's willen maken. Dit is n.l. een onbegonnen werkje vanuit de jeep en stoppen is geen optie.

Omdat we zien dat er veel armoede is, hebben we aan Amir gevraagd wat de mogelijkheden zijn om de mensen hier te ondersteunen. Hij gaf aan dat er een winkel was (Afrika Galarie) waar als je er spullen koopt een gedeelte van naar de dorpen gaat. We zijn bij deze winkel gestopt en we waren niet de enigen. Het krioelde er van de jeeps en van de toeristen. We hebben er even rondgekeken en ze hadden er, om het in Roel zijn woorden te zeggen "veel kroam", maar we hebben er toch maar een kleinigheidje gekocht om het goede doel te steunen.
Omdat het zo massaal was, hadden we er geen goed gevoel bij en hebben Amir hierover aangesproken. Hij kon zich iets voorstellen bij ons gevoel en gaf aan dat we onderweg nog langs een winkel kwamen waarbij als je hier iets besteed het geld rechtstreeks naar het desbetreffende dorp gaat.

Na ongeveer een kwartiertje rijden bereikten we 'Marera Village galary' de winkel waarover Amir gesproken had. Hier hadden ze, buiten de kroam die we ook in de Afrikan Galarie hadden gezien, honderden met de hand geschilderde schilderijen/doeken. Het waren er zoveel dat je door de schilderen het bos niet meer zag. Met de enige Engelssprekende bewoner van het dorp hijgend in onze nek, hebben we ons alle schilderijen bekeken en maak dan maar eens een keuze. Het is ons uiteindelijk wel gelukt en we hebben om het goede doel te steunen een schilderij uitgezocht (nu nog een plek vinden om het op te hangen, maar dat mag de pret niet drukken).

Het was inmiddels tegen 12.30u (l.t.) en dus de hoogste tijd om koers richting de 'Ngorongoro Sopa Lodge' in te zetten. We moesten hier n.l. voor de lunch gearriveerd zijn. Tegen 13.10u (l.t.) bereikten we de ingang van het 'Ngorongoro National Park', hier moesten we eerst weer enkele formaliteiten voldoen alvorens we mochten doorrijden. Één van die formaliteiten was dat ons meisje goed moest kijken naar de Tanzaniaanse vlag en daar vervolgens vragen over moest beantwoorden. De vragen hadden betrekking op de kleuren van de vlag en waarvoor deze staan. Blauw = water, Groen = bos/natuur, Geel = mineralen/goud, Zwart = de huidskleur vd bevolking.
Natuurlijk leverde dit even wat spanning op maar ze is met vlag en wimpel geslaagd :-) en dus mochten we doorrijden.

Het 'Ngorongoro Nationaal Park' is in 1959 ontstaan door de uitbarsting van een vulkaan. Deze vulkaan heeft zichzelf opgeblazen (klein terroristje :-)) waardoor de krater bodem is ingezakt. Het bezoek aan deze kratebodem met al haar flora, fauna en bewoners staat voor morgen op de planning.
Nu hadden we trek en zijn we eerst naar onze lodge gereden voor de lunch. De weg naar onze lodge, welke is gelegen boven op de rand van de krater, was wederom adembenemend mooi. Het regenwoud met al haar pracht en praal en daarbij de vergezichten, in één woord geweldig. We hebben al veel natuurschoon gezien maar zijn het ons er wel al over eens dat Tanzania de top 3 is binnengedrongen.

Om 14.05u (l.t.) arriveerden we dan eindelijk bij onze lodge. Ons meisje had al tig keer gevraagd " hoe lang duurt het nog en zijn we er nog niet", maar haar wachten werd meer dan beloond. We werden allerhartelijkst ontvangen met gezang en de lodge én de ligging zijn echt een droomlocatie. "Mamma kiek het zwembad kiekt oet over de krater, wauw.....". Daar deed onze kamer (want dat vind ons meisje heel belangrijk) nog een schepje bovenop. We hebben een eigen entree met gang bijna zo groot als bij ons thuis, de kamer heeft een prachtig uitzicht over de krater en de badkamer is giga. "Mamma dit is echt een koninklijke suite, nu voel ik me echt een princes". Het reizen had haar een beetje verveeld en ze had tussendoor dan ook al eens een dutje gedaan, maar dit maakte alles meer dan goed.

We hebben even alles laten bezinken, ons gesetteld en zijn daarna naar het restaurant gegaan waar ze al op ons aan het wachten waren voor de lunch. De lunch bestond uit drie gangen (voor-, hoofd- en nagerecht) iets wat wij totaal niet gewend zijn, maar we hadden honger dus laat maar komen.

Na de lunch hadden we nog even de tijd om ons wat op te frissen en om 16.00u zijn we richting de Masai stam gereden. Nadat we daar 120.000 TSN hadden neergeteld (hoezo geen big business) werden we door de bewoners van de stam hartelijk welkom geheten. Eerst werden we alle 3 behangen met sieraden en daarna begon de welkomsdans waar zowel Ylva als Roel vol enthousiasme aan meededen. Na de welkomsdans mochten we het dorp betreden en werden we van kop tot teen bekeken. Blanke mensen, met een blonde dochter en dan ook nog maar eentje. Hoe vaak dat we deze vakantie al de vraag gesteld hebben gekregen of ons gezin echt maar uit 3 bestond?.

Na de 'vleeskeuring' mochten we één van de hutjes betreden en kregen we van de oudste zoon van de stam uitleg. De hutjes zijn heel klein en donker, licht en/of electriciteit kennen en hebben ze niet. De huisjes zijn van gedroogde koeienstront gemaakt en het dak is van gras. In de huisjes staan alleen bedden (voor zover je het een bed mag noemen want dit is een verhoginkje met daarop een koeienvel) en er is een klein vuurtje (wat ze dagelijks zelf moeten maken met hout en stro zonder lucifers). Verder zit er een héél klein raampje in dat moet zorgen voor de ventilatie van het vuur. De Masaiers slapen alleen in de huisjes en voor de rest leven ze buiten.

De zoon vertelde ons ook hoe het in de stam in zijn werk gaat. Zijn vader (92 jaar) heeft 15 vrouwen en met elk van deze vrouwen heeft hij kinderen. Hij heeft in totaal 42 kinderen. De mannen worden geacht naar de toekomst toe zelf een stam op te richten. Dit gebeurt vanaf het moment dat ze 2 vrouwen hebben want dan moeten ze het geboortedorp verlaten om zelf een stam op te richten. De vrouwen worden uitgehuwelijkt. De vader kiest de vrouwen voor de zonen uit. Deze vrouwen worden 'gehaald' uit andere stammen. De vrouwen worden al uitgezocht en gekoppeld als ze nog héél jong zijn. Op de vraag "en als je haar dan niet leuk vind?"
was het antwoord " she is always nice....". We zullen maar zeggen: "liefde maakt blind zei de boer en kuste zijn varken". De oudste zoon had zelf al 2 vrouwen en was dus bezig met zijn eigen stam te vormen een eindje verderop (omdat hij Engels sprak mocht hij komen helpen in de stam van zijn vader). Verder wist hij al van 6 meisjes wie zijn vrouw gingen worden. Op de vraag "en ben je dan klaar met die 8 vrouwen?", antwoordde hij "nee, maar de anderen zijn nog niet geboren!". We wisten niet wat we hoorden. Reactie van Roel "je kunt het slechter treffen in het leven.....".
De bruidsschat die de jongens aan de schoonvader moeten betalen bestaat uit 20 koeien, 20 geiten en 1 schaap.

Na het bezoek aan het huisje en het verhaal over het huwelijk (wat we even moesten laten bezinken) hebben we een bezoek gebracht aan het schooltje van het dorp. Bij het zien van het schooltje waren Ylva's woorden "is dit de school? "Als die bij ons op school kwamen, dan wisten ze niet wat ze zagen". Ze was helemaal onder de indruk.
De kindertjes hadden inmiddels al begrepen dat we lekkers voor hun bij ons hadden en waren dus allemaal naar het schooltje gekomen. Het was een geweldig en vertederend gezicht om te zien hoe ze in de schoolbanken zaten, vooral ook de allerkleinsten. Ze heten ons welkom met een lied en lieten daarna zien hoe ze o.a konden tellen in 3 talen (Masais, Swahilies, Engels). Echt geweldig. Wij hebben ze nog leren tellen in het Nederlands, echt heel leuk. Tot slot hebben we ze getrakteerd op koekjes, snoepjes en pennen. Ze waren zielsgelukkig en straalden van oor tot oor en we kregen van ze allemaal een high-five. Natuurlijk speelde de meester ook nog even in op het gemoed en vroeg of we misschien een bijdrage hadden voor stoelen en/of banken (nee, nee, ze zijn niet dom....). En wat doe je dan als er 30 vragende gezichtjes naar je zitten te kijken.....dan ga je overstag en geef je een financiële bijdrage.

Eenmaal buiten hadden alle vrouwen van het dorp zich verzameld om ons hun zelfgemaakte waren te schouwen en natuurlijk werden we ook daar verzocht om een kijkje te nemen. Met een 20-tal prangende ogen in onze rug maakten we ons rondje om te kijken of er iets bij was dat we mooi of leuk vonden. Eigenlijk was dit niet echt het geval, maar kun je het maken om niets te kopen? "Nee, dus...." En dus lieten we ons meisje iets uitzoeken om vervolgens over de prijs te gaan praten. De keuze viel op een olifant en leeuw gemaakt van draad en kraaltjes (gemaakt op de manier zoals we in mijn tienerjaren, lang geleden, kettinkjes maakten met naaldjes en daarop kralen gereigd). Kostprijs voor deze leeuw en olifant $80!. Hoezo je wordt in de nek geslagen?. Natuurlijk gingen we dit dus niet doen, we hadden geen goud gekocht. Op een nette, non-verbale manier gaven we aan dat we dit dus niet gingen doen en toen kon het handelen beginnen en dat was een aardje naar mijn vaartje. Nog even werd op het gemoed gespeeld dat de vrouwen daar veel uren hadden inzitten, dat ze ver moesten lopen naar de city om aan de materialen te komen, dat de opbrengst voor de stam was, jammer dan.... goed is goed en we hadden hier al genoeg geld achter gelaten. Ze merkten dat we niet overstag gingen en begonnen toen in het Masais tegen elkaar te praten (en ondertussen staat de hele stam naar je te kijken), maar wat zij kunnen kan ik ook en dus begon ik gewoon in het Limburgs tegen ze te praten. Ylva keek me aan en zei "mamma dat verstaon ze toch neet". "Klopt, maar ich hun auch neet en let maar ens op". Even daarna mocht ik een tegenbod doen, dit werd 80000 TSN en ze gingen akkoord. Waarschijnlijk hebben ze gedacht "geef haar haar zin dan zijn we van haar af", maar dat maakt me niks uit. We hebben nu nog steeds teveel betaald maar niet de hoofdprijs. En het is voor het goede doel zullen we maar zeggen....

We namen afscheid van de stam, de kindjes die nog buiten waren kregen nog een snoepje (en dat vonden ze natuurlijk geweldig) en werden vervolgens vooral door de kindjes enthousiast uitgezwaaid. Dit laatste, het uitzwaaien door de kinderen deed goed. Fijn dat we hun met iets heel kleins blij hadden kunnen maken.

Op weg terug naar onze lodge was het stil in de auto, we waren elk in onze eigen gedachten verzonken. Ylva die onder de indruk was van de leefomstandigheden enerzijds maar ook van de prangende ogen anderzijds. Ik had een goed gevoel over hetgeen we voor de kinderen hadden kunnen doen en was blij met hun blije gezichtjes en Roel die zich genaaid voelde.

Bij de lodge aangekomen hebben we ons gedoucht, want we zaten onder het stof en stonken naar rook/vuur. Daarna zijn we gaan eten, hebben we ons meisje in bed gestopt (waarin inmiddels door housekeeping een warm kruidje was gelegd tegen de kou), hebben Roel en ik nog een theetje gedronken en hebben we de dag nog eens laten bezinken. Het was een 'rustige' dag die toch wel diepe indrukken heeft gemaakt.

Liefs en welterusten.....

De Maïskolfjes xxx...