Meet and Greet with the lion king

Na een goede nachtrust in onze koninklijke suite met veel te kleine bedden (ik pas er net in en Roel heeft met zijn tenen buiten het bed moeten slapen) werden we vanmorgen om 7.00u (l.t.) niet gewekt door vogelgezang maar het "goedemorgen" van dochterlief. Nog "ff knoevelen" en toen was het toch echt tijd om op te staan. We moesten om 7.30u (l.t.) aanschuiven aan het ontbijt anders gingen we het niet halen om om 8.00u (l.t.) richting de Ngorongoro krater te vertrekken.

Klokslag 8.00u (l.t.) zaten we in onze jeep en waren wij en Amir er helemaal klaar voor. Het zonnetje scheen al lichtjes en dus beloofde het een mooi dag te worden. Nadat we ons hadden ingecheckt (iedere jeep moet zich inchecken zodat ze weten hoeveel mensen er in de krater zijn en er dus uiterlijk 19.00u (l.t.) weer uit moeten zijn) zijn we afgedaald naar de bodem van de krater.

De Ngorongoro krater is het grootste natuurlijke amfitheater te wereld en beschikt door het unieke ecosysteem over een enorme concentratie aan wild. De krater wordt daarom ook we de 'Ark van Noach' genoemd.

Als we via een prachtige route met 'paraplu-bomen' beneden aankomen zien we al snel de eerste buffels voor ons opdoemen, gevolgd door zebra's en gnoes. We merken aan Amir dat hij geen tijd wil nemen om te stoppen en vragen naar de reden. Via het bakkie (de radio waarmee alle gidsten van Leopard met elkaar in verbinding staan) heeft hij vernomen dat een beetje verderop een leeuwenfamilie een buffel aan het veroveren is en daar wil hij als eerste met ons naar toe, de dieren die we nu zien komen we de rest van de dag nog meer dan voldoende tegen. Natuurlijk zijn wij het daarmee eens en haasten ons (voor zover als dat mogelijk is op de modderige wegen) naar de plek waar de leeuwenfamilie ligt. Inmiddels heeft dit nieuws zich onder veel jeeps verspreid en als we eraan komen is het er een drukte van belang. Maar Amir weet een mooi plekje te bemachtigen en zo kunnen we dit bijzondere en prachtige schouwspel aanschouwen. Ylva kijkt haar ogen uit, "bah mamma die eten die buffel gewoon op. Kijk daar zijn de ingewanden, eeeeh..... Maar wel heel bijzonder om te zien, normaal zie je dat alleen op televisie". "Ja schat dit is heel bijzonder om te zien".

Nadat de buikjes gevuld zijn kiezen de vrouwtjes leeuwen en de welpjes het hazepad, de mannetjes leeuwen blijven nog even achter. Amir weet uit ervaring dat als de buikjes gevuld zijn dat de leeuwen eerst gaan drinken en dan de schaduw opzoeken. Hij keert de jeep en rijdt naar de andere kant van het water. Daar zien we inderdaad de familie verschijnen aan de waterrand om daarna de schaduw op te zoeken onder de bomen. Pappa leeuw sluit zich niet veel later aan bij de groep, speelt wat met de welpjes om vervolgens op een strategisch plekje te gaan liggen om alles te overzien. Wat een schitterend, ongelooflijk en adembenemend schouwspel.

Inmiddels zijn we meer dan een uur verder en trekken we verder de krater in. Het landschap is waanzinnig, het is vlak en je kunt oneindig ver kijken. Niet normaal gewoon en wederom zeggen we tegen elkaar "wat een waanzinnig mooi land is Tanzania". We hebben al veel van de wereld en natuur gezien, maar Tanzania komt samen met New Zeeland met stip op 1.

We vervolgen onze route en zien opeens in de verte een grote mannetjes olifant opduiken. Amir wijkt even van de route af om dit van wat "dichterbij" (want het is nog steeds wel op enige afstand) te gaan bekijken. Ylva weet niet wat ze ziet "wauw....wat een joekel". We kijken onze ogen uit. Aan de huid en grote kunnen we zien dat 'Dombo' al een oudje is, maar voor zijn leeftijd kan hij nog hard lopen en verdwijnt daardoor na verloop van tijd uit het zicht.
De buffel, de leeuw en de olifant, we kunnen al 3 van de 5 afstrepen van het lijstje.

Amir draait de jeep en we pakken onze route opnieuw op. We zien zebra's, gnoes, gazellen, jakhalzen, buffels (soms zelfs hele grote kuddes), bosbokken, impala's. En dan opeens komt er via het bakkie door dat er een "rino" (neushoorn) is gesignaleerd. Amir maakt rechtsom keer en weet meteen waar hij naartoe moet. En inderdaad in de verre verte tussen een kudde impala's en gnoes zagen we hem staan. Gelukkig hebben we naast onze eigen lens een goede 2e grotere lens (met dank aan nonkel) op de camera en zo konden we hem goed in beeld krijgen.
Maar 'mister Rino' had niet veel goesting en zin in actie en bleef voortdurend op dezelfde plek staan. Amir, niet voor 1 gat te vangen, besloot de andere kant op te rijden in de hoop dat we hem dan beter konden zien. En terwijl we dat deden kwam mister Rino in actie en liep de kant uit waar wij ons naartoe begaven. Zouden we dan toch geluk hebben? Er waren inmiddels al meerdere jeeps die kant opgereden en we sloten mooi aan in de rij om te kijken en in de hoop dat hij onze kant op zou komen. Ondertussen had het nieuws dat mister Rino in beweging was gekomen zich verspreid en stonden er misschien wel een 50-tal jeeps langs de kant in een lange file geparkeerd (het leek net de Efteling waar iedereen in de rij staat voor de Python) in de hoop dat mister Rino deze kant op zou komen. Even leek het erop, zigzaggend kwam hij onze kant op, het zal toch niet..... En toen opeens "boef....." mijnheer had er geen zin meer in en plofte neer op de bodem om te rusten..... einde voorstelling want de eerste paar uur zou hij niet meer in beweging komen.
En toen......toen moesten al die jeeps rechtsomkeer maken en dat was me toch een schouwspel. Maar......we konden nummer 4 van ons lijstje wegstrepen.

We pakten onze route weer op en kwamen buiten de dieren de we al tegen gekomen waren ook nog 'poemba's' (=rattenzwijnen), jakhalzen en diverse mooie vogelsoorten tegen. Genietend van dit alles en ons blijven verbazend over de uitgestrektheid van dit gebied (de krater heeft een doorsnee van 18km en een oppervlakte van 260 m2) bereikten we de 'hippo-pool' oftewel het water waar de nijlpaarden zich bevonden. Toen we aan kwamen rijden zei ons meisje "mamma zijn dat stenen?". En daar leek het inderdaad wel op, maar eenmaal dichterbij zagen we dat er beweging inzat. "Oh nee, dit zijn geen stenen maar echte nijlpaarden". Ook dit was weer prachtig om te zien, we zijn er dan ook een tijdje blijven kijken en wachtend op het moment dat één van de dames of heren de mond opendeed. Mijn geduld werd op de proef gesteld maar uiteindelijk beloond. "Zo zie je maar mamma, de aanhouder wint".

Inmiddels was het al tegen 2-en en zijn we via een mooie route met vele dieren naar de picknick area gereden. Hoe dichter we die naderden hoe donkerder we de lucht zagen worden. Niet lang daarna regende het dan ook. Op de picknick area stonden misschien wel 100 jeeps, een prachtig gezicht om te zien. Vanwege de regen konden we helaas niet buiten picknicken, maar dat mocht de pret niet drukken. Met het water met daarin hippo's op de achtegrond, hebben we ons de lunch goed laten smaken.

Na de lunch hebben we onze route vervolgd op jacht naar het laatste lid van de big-5., het luipaard. Wederom zagen we vele dieren op de uitgestrekte vlaktes. Ook zien we geregeld kadavers van buffels in het gras liggen. Het lijkt alsof ze er neer gelegd zijn
maar het is toch echt gewoon de natuur. En ons meisje die verbaast zich er telkens weer over als ze er eentje ziet liggen.

We rijden naar de andere kant van de krater waar het iets meer bebost is en hopen daar dan nummer 5 van de big-5 tegen te komen. Als eerste komen we een groep 'baboes' (=apen) tegen. Pappa's, mamma's en vele kleintjes en vooral deze laatste zijn vertederend om te zien. "Oh mamma, kijk wat lief. Zo leuk zo'n kleintje". Wij kijken er naar, genieten en schieten mooie plaatjes.

Langzaam rijden we weer verder en zien opeens iets tussen de struiken. "Yes... " het is een olifant en niet eentje, nee een hele kudde. Schitterend en ongelooflijk, we kunnen er geen genoeg van krijgen.
Nu enkel nog het luipaard maar de kans dat we deze hier tegenkomen is heel klein.

Het loopt inmiddels tegen 16.00u (l.t.) en we besluiten langzaam richting de uitgang te rijden. We hebben zoveel gezien, zoveel indrukken opgedaan dat we vol zitten en moe zijn. Terwijl we terugrijden zien we eerst in de verte nog een mannetjes olifant (zij leven apart van de kudde) over de vlakte lopen. We denken eerst dat het er maar 1 is maar al snel zien we dat het er 6 zijn. Waanzinnig en adembenemend.
Terwijl we nog naar de olifanten aan het kijken zijn menen we in het gras een luipaard te zien, het zal toch niet?. Helaas, het is geen luipaard maar een serval (is iets kleiner dan het jachtluipaard maar heeft dezelfde slanke vouw) weet Amir ons te vertellen. Hij vraagt ons een foto te maken omdat dit beestje ondanks dat het niet zeldzaam is, zelden gezien wordt.

We rijden door richting de uitgang en zien opeens in de verte een tweetal leeuwen liggen. We rijden er langzaam naartoe. Inmiddels zijn meerdere jeeps genaderd en we kunnen niet heel dichtbij komen. Amir kiest een mooi plekje uit en 1 van de twee heren kan de aandacht niet aan en neemt het hazepad. De andere houdt wel van een beetje aandacht en gaat aan de wandel. Hierbij komt hij recht op onze jeep af. Ik hang half uit het raam voor een mooie foto want zo'n kans krijg ik niet meer. Roel kent me en zegt "voorzichtig en op tijd naar binnen". Als de 'lion king' bijna met zijn neus bij me staat, slaat mijn hart toch wel even over......dadelijk slaat hij met een poot of steekt zijn kop naar binnen. Voor de zekerheid houdt ik toch maar mijn hand bij het raam om het evt. snel te kunnen sluiten. Maar het is niet nodig want net op het moment dat ik denk "nu gaat het gebeuren" ploft mijnheer neer op de grond en gaat rustig liggen.
Wat een bofkonten zijn wij, ons meisje staat zowat re stuiteren. "Mamma kijk eens hoe lief, we kunnen hem aaien". "Nou laten we dat maar niet doen". Hij ligt zo dichtbij, we kunnen zijn neusharen tellen. Natuurlijk levert dit schitterende en waanzinnige plaatjes op.
Opeens duikt er in de verte nog een mannetjes leeuw op en nadert onze vriend. Als het familie is dan is er niks aan de hand, maar is dit niet het geval dan wordt het vechten. In spanning wachten we af. Het blijkt een broer van de lion king, ze knuffelen elkaar en gaan er vervolgens vandoor.
Wauw.......wat een afsluiting van de dag. Zelfs Amir heeft dit nog zelden meegemaakt. Echt de kers op de taart......en nummer 5 van de big 5 .... Helaas niet in dit park maar de Serengetti komt nog .....hopen dat we het luipaard daar zullen zien .....

Moe maar meer dan voldaan nemen we de weg naar boven en verlaten de krater. Om 17.30u (l.t.) komen we bij onze lodge aan. Doen eerst even een bakkie (dit missen we deze week wel) en gaan dan snel douchen want om 19.00u (l.t.) worden we verwacht bij het diner.

Tijdens het diner evalueren we met zijn 3-tjes de dag en kunnen maar tot 1 conclusie komen........we hebben een waanzinnig mooie, geweldige en onvergetelijke dag gehad. We hebben dingen gezien en meegemaakt die (misschien) 'once in a lifetime' zijn en die we nooit meer zullen vergeten.

Welterusten en liefs de Maïskolfjes xxx...