De grote trek naar de Serengeti

Men zegt wel eens "als je moe bent dan slaap je overal", zelfs in een veel te klein bed". Nou dat laatste is helemaal waar. We hebben als een roos geslapen na de mooie en indrukwekkende dag van gisteren. We werden dan ook alle 3 om 6.30u (l.t.) uit onze slaap gehaald door de wekker. Na kort gedommeld te hebben kwam de Konings-trein snel op gang; wassen, aankleden, tassen inruimen, bedden aftrekken, ontbijten, tanden poetsen, spullen pakken en klaar voor vertrek.

De reden dat we vandaag zo vroeg op moeten is dat voor ons vandaag staat 'de grote trek' op de planning staat. Vandaag reizen we van Ngorongoro Conservation Area naar Serengeti National Park. Er staat voor deze tocht ongeveer 5 uur rijden op de planning en dus willen en moeten we op tijd vertrekken. Een andere reden van het vroege vertrek is dat onze gids Amir voor 12.30u (l.t.) door de 'Naabi Hill Gate' in Serengeti moet zijn omdat hij maar een pas van 48uur heeft voor het Ngorongoro Conservation Area.

Klokslag 8.00u (l.t.) rijden we van het terrein van de Ngorongoro Sopa Lodge af en beginnen, zo blijkt later, aan de monsterrit. Het eerste stuk komt ons bekend voor dat hebben we 2 dagen geleden ook al gereden op weg naar de lodge. Al snel zien we enorme hopen verse olifanten stront op de route liggen wat wijst op het feit dat afgelopen nacht de olifanten hier gelopen hebben en misschien zelfs nog in de buurt zijn. Dit laatste blijkt het geval want we ontdekken 2 vrouwtjes en een jong in de struiken vlak langs de rand van de weg.

Na een dik half uur komen we bij het uitzichtpunt 'Heroes Point' (vanaf dit punt kun je de krater overzien) en houden hier rechts aan (2 dagen geleden kwamen we van links) richting Serengeti. Vanaf nu is het nog maar 1 rechte, nou ja recht mag je het niet noemen, laten we zeggen rechtstreekse weg. We wijken nog heel even af om kaarten te posten en dan zetten we koers richting Serengeti.

We rijden door de Ngorongoro Concervation Area met geweldige wijdse en wisselende landschappen. We zien diverse Masai dorpen en Masai-ers met hun kuddes koeien, geiten en zelfs kamelen. We stoppen nog een paar keer om de kinderen langs de weg te trakteren op koekjes en snoepjes. Verder zien we een diversiteit aan dieren, giraffen (deze hebben we in de krater niet gezien), olifanten, buffels, zebra's, gnoes, en kuddes gazellen en zijn we getuigen van diverse zandtornado's.

Al snel hebben we in de gaten waarom deze 'trek' zoveel tijd in beslag gaat nemen. De weg (niet van asfalt maar zand) is n.l. moeilijk begaanbaar, stoffig vanwege de lange droogte en op zijn zachts gezegd hobbelig. We worden van links naar rechts geslingerd in de auto en alles in de auto en in ons lijf rammelt. Op een gegeven moment had ik het idee dat alles wat er in mijn lijf vast kon zitten, los gerammeld was. Thuis zouden we voor een massage(stoel) geld betalen, hier kregen we het gratis en voor niets.
Door de hobbels en kuilen in de weg ging de auto alle kanten uit en het stof kwam door alle kieren en evt. gaten naar binnen. Het valt het beste te omschrijven alsof je in een klein vliegtuig zit dat midden in een hele zware turbulentie terecht komt. Dan hoor je ook alles rammelen, wordt je van links naar rechts geshaket en moet je je goed vasthouden want anders viel je uit je stoel. Echt niet te doen en er kwam geen einde aan.

Om 10.40u (l.t.) bereiken we de grens tussen het Ngorongoro Conservation Area en Serengeti National Park. We besluiten even om te stoppen en onze benen te strekken want alles in ons lijf doet pijn van al dat gerammel. Als we uit de jeep stappen komen de Masai-kinderen op ons afgevlogen als vliegen op een hoop stront. Geen idee waar ze allemaal vandaan kwamen maar opeens waren ze er. Ze vragen voor geld en als je foto's van ze wil maken al helemaal, maar geld mag je ze niet geven omdat ze anders niet meer naar school willen en alle dagen hier bij de grens willen staan voor het geld. Eten en drinken mogen we ze wel geven en dat doen we natuurlijk ook. We hebben immers niet voor niets al die koekjes en snoepjes gekocht. En natuurlijk verblijden we ze ook met lekkere parfummetjes. In het begin kijken ze een beetje raar naar de zakjes maar als ze eenmaal weten wat er in zit.
Na een goede 20 minuten rijden we weer verder. Ylva is blij want ze vind het maar niks. Ze vind het zelfs eng al die vragende handen die aan je zitten. Vanaf nu zullen we de Masai's niet meer tegen komen want die mogen de grens naar het Serengeti National Park niet over (wel hun beesten).

We hobbelen, bobbelen en shaken verder en om 11.45u (l.t.) bereiken we de 'Naabi Hill Gate'. We hebben het gehaald binnen de 48 uur......pffff. Terwijl Amir de formaliteiten afhandelt klimmen wij naar een uitzichtpunt waar we een mooi uitzicht hebben over de oneindig verre vlaktes. Het klimmetje doet ons het zweet uitbreken want het is bloedheet, maar het is de moeite.
Als Amir alles heeft geregeld is het tijd voor picknick/lunch. We zoeken ons een plekje in de schaduw en nuttigen onze rijkgevulde lunchbox. Terwijl we daar zitten komt ook de lijnbus (lees: de people truc) voorbij. Dit is een hele grote vrachtwagen met banken erin, waarin de lokale mensen kunnen plaatsnemen en die hun dan van de ene grote plaats naar de andere brengt. De banken in de 'bus' zijn het enige comfort want voor de rest zitten de mensen erin als haringen in een ton en van de buitenkant ziet het eruit als het varkenstransporten zoals we dat bij ons ook wel eens zien.

Als onze buikjes zijn gevuld en onze blaas geledigd (want ook die heeft moeten afzien door al dat gehobbel, bobbel en geshake) rijden we om 13.05u (l.t.) door 'Naabi Hill Gate' en beginnen we aan onze eerste kennismaking met het 'Serengeti National Park'.
Wat meteen opvalt is dat we hier weer termiet (lees: mieren) hopen zien. In de Ngorongoro Area waren deze niet te zien en/of te vinden. De reden is dat in dit gebied de grond en lucht te vochtig is en termiet hopen alleen kunnen groeien waar het heel droog is.

Het 'Serengeti Nationaal Park' is het beroemdste wildpark ter wereld en is op geen enkele manier te vergelijken met welk ander wildpark dan ook op zowel schoonheid als ecologische waarde. Er leven hier meer dan 3 miljoen dieren verdeeld over 35 verschillende diersoorten. De kans en hoop dat we hier de Big-Five zullen gaan vinden en zien is dan ook groot. Hoewel......de neushoorn is zeer zeldzaam en beschermd en hierdoor moeilijk te vinden.

In het begin zien we heel veel grote groepen gazellen, gevolgd door gnoes, zebra's, hier en daar een giraf en vele vogels. Na verloop van tijd rijden we de 'Sopa Area' binnen en maken we nog een gamedrive van een kleine 2 uur. We zien zebra,s giraffen, hippo's, gnoes, flamingo's en buffels. Als Amir dan afbuigt om ons een mooie groep 'Masai-kopjes' (= lage granieten 'eilandbergen' die her en der uit de vlaktes opreizen) te laten zien, kijken we links en zien we rechts niets. Als we ons aan de 'Masai-kopjes' vergaapt hebben en weer alle kanten op kijken, het is ondertussen beginnen te regenen, zien we opeens aan de rechterkant tussen de struiken iets bewegen. Amir neemt zijn verrekijker en ziet.......jawel......"2 rino's"!. "Yes mamma, we hebben de neushoorn gevonden en ook nog wel 2". Ons meisje stuitert van opwinding. In begin laten 'Puk en Muk' (want zo hebben we ze voor het gemak genoemd) zich niet tot nauwelijks zien en terwijl het harder begint te regenen komen ze in beweging en komen zelfs een beetje onze kant uitgelopen zodat we ze mooi kunnen vastleggen op de foto (want ja, we moeten natuurlijk wel het bewijs leveren). We aanschouwen met open mond dit tafereel en als we vervolgens niks meer kunnen zien door de regen, besluiten we om verder te rijden op weg naar onze lodge.

Om 17.25u (l.t.) komen we bij de 'Serengeti Sopa Lodge' aan, hier zullen we de komende 3 nachten verblijven. We checken in, hebben weer nummer 41 (is dit toeval of het lot?) en weer een zoals Ylva het omschrijft 'koninklijke suite' met een entree en een joekel van een badkamer met een inloopdouche bijna zo groot als onze douche thuis.
We settelen ons en gaan vervolgens achter elkaar onder de douche om ons te ontdoen van al het stof we hebben 'gegeten' vandaag en dat door al het gerammel en geshake is gaan zitten op plaatsen waar normaal het licht niet schijnt.

Om 19.30u (l.t.) worden we verwacht aan het 'Old/New Years diner'. De tafels zijn mooi gedeckt, voor iedereen is er een feesthoedje voorzien en er ligt voor iedereen een kadootje op tafel. Er is een mooi en uitgebreid buffet samengesteld waar we ons heerlijk aan tegoed doen.
Als we van het toetje willen gaan genieten dempt opeens het licht in het restaurant en komt het keuken- en bedienend personeel opeens zingend binnen lopen. We kijken hier al niet meer echt van op want bijna alle lodges hebben een eigen koor en deze geven dan een optreden. Opeens komt er ook een groepje dansers met een taart met kaarsjes binnenlopen, ook dit is niet meer vreemd want dat betekent meestal dat er iemand jarig is. Vol verwachting kijken we naar wie het zal zijn, totdat ze tot onze verbazing naar onze tafel komen toegelopen. Verbaast kijken we elkaar aan "er is toch niemand jarig van ons?". De taart wordt voor Ylva neergezet en dan zien we wat erop staat: 'Happy New Year Love Jetje, Leon & Kane'. We weten meteen aan wie we deze verrassing te danken hebben, want een verrassing dat is het zeker. Onder het genot van een kopje koffie proeven we de taart en hij is heerlijk, om onze vingers bij af te likken. Omdat hij natuurlijk veel te groot is om meteen op te eten met z'n drieën besluiten we hem mee te nemen naar de kamer, daar in de koelkast te zetten en dan morgen mee te nemen op gamedrive zodat we er nog eens van kunnen genieten en kunnen delen met Amir.

Tegen 22.00u (l.t.) loopt het diner ten einde en kunnen we zingend en dansend (waar wij uiteraard niet aan meedoen, maar wel toekijken) het oude jaar gaan uitwuiven. Onze meisje is moe en die brengen we dus naar bed. Wijzelf nemen in de lobby plaats, genieten van zang en dans, sturen iedereen alvast een nieuwjaarsgroet omdat dadelijk het netwerk overbelast is, kijken terug op 2017 en terug op wederom een mooie dag met een zeer verrassend einde (het zien van de rino én het ontvangen van de taart).

Vlak voor 00.00u (l.t.) gaan we terug naar onze kamer en maken we ons meisje heel even wakker en luiden samen het nieuwe jaar in. We hopen dat 2018 een mooi jaar mag worden in liefde, gezondheid, geluk, vriendschap en sportief gezien met iedereen die ons lief is om ons heen. Gekke gewaarwording is dat we geen vuurwerk horen of zien, maar dat kan en mag hier natuurlijk niet vanwege de dieren
Daarna gaan we slapen want morgen is het weer vroeg dag en gaat het leven hier weer verder als vandaag, gisteren, eergisteren enz..

Dag 2017, welkom 2018!.

Welterusten en liefs de Maiskolfjes xxx...