Serengeti vanuit de lucht

Om 3.30u (l.t.) worden we wreed uit onze slaap gewekt door de wekker. Ik weet natuurlijk meteen hoe laat het is want ik heb hem zelf gezet maar Roel en ons meisje hebben geen enkel idee. "Verassing!" "Nou, lekkere verassing om 3.30u (l.t.) in de ochtend, ik wil slapen". "Maar we gaan een ballonvlucht maken en worden om 4.00u (l.t.) opgehaald". Een ballonvlucht?. " Ja, met een luchtballon. Mamma heeft dit voor ons geregeld om jullie te bedanken voor jullie steun en support het afgelopen jaar. Het was geen makkelijk jaar en 2018 zal dat zeker ook nog niet worden, maar samen trekken we ons er (hopelijk) wel doorheen". "Maar nu moeten we ons gaan haasten anders zijn we te laat". Snel kleden we ons aan (ik had in het geheim al alles klaar gelegd), wassen ons en gaan naar de lobby waar de chauffeur die ons moet komen ophalen al staat te wachten.

We rijden ruim anderhalf uur door het donker. De chauffeur vergist zich een 2-tal keren, je zou voor minder, maar herstelt zich snel. Bijna op de plaats van bestemming aangekomen moeten we over een brug die gelukkig begaanbaar is. De chauffeur vertelt ons dat deze brug ook wel eens onder water staat en dat je dan 3 kwartier moet omrijden, we hebben dus geluk. Onderweg zien we 3 uilen, een stinkdier, enkele impala's en kuddes zebra's allemaal bezig met de grote trek.

Tegen 05.50u (l.t.) arriveren we op de plek waar de ballon de lucht in zal gaan. De mannen van de 'organisatie' zijn al druk in de weer met de korf, de ballon en alles wat daar bij hoort. Wij kijken toe en worden getrakteerd op een bakkie, netjes geserveerd op de motorkap van een jeep. Aan alles is gedacht.
Ondertussen zijn ook de andere gasten die meevaren gearriveerd en de 'piloot' en na enkele korte instructies nemen we onze plaats in in de mand en kunnen we vertrekken.

We stijgen op en ervaren al snel de stilte en enorme weidsheid van het landschap. We genieten van de zonsopgang, deze is helaas niet zo mooi qua kleuren als we hadden gehoopt (het is hier de laatste dagen 's morgens wat bewolkt en men zegt ook dat ook hier het klimaat aan het veranderen is) maar nog steeds heel mooi.
In de verte zien we een olifant maar die staat aan de andere kant van waar wij door de wind worden heengestuurd. We zien buffels, grote groepen gnoes en zebra's die bezig zijn met de grote trek. En als ze het geluid van de ballon horen dan worden ze nog eens extra opgedreven, PRACHTIG om te zien. Wat ook mooi is om te zien, is hoe ze zelf paden maken. Overal zie je vanuit de lucht redelijk rechte paden, alsof er strepen getrokken zijn. Deze worden veroorzaakt door het feit dat de gnoes of zebra's, ook al lijkt het niet zo, achter elkaar lopen. De reden hiervan is dat wanneer de eerste wordt aangevallen, de anderen meteen kunnen ingrijpen of vluchten.

We varen ongeveer een uur en een kwartier (er stond een uur gepland maar omdat we te ver van de weg waren om te landen hebben we wat langer gevaren) en beginnen dan met de landing in te zetten. We krijgen allemaal de instructie om te gaan zitten en ons goed vast te houden. Bump....bump....bump....we landen en staan stil. Alleen dan komt de ballon ook naar beneden en op het moment dat deze naar de grond gaat vallen, kiept de mand ook op zijn zij en liggen we allemaal fig. 'opelkaar'. D.w.z. de mand is verdeeld in compartimenten want anders lagen we lett. op elkaar. Er is niks aan de hand maar het is een gekke gewaarwording. We hijsen ons eruit en dan zit de vlucht erop.

Vervolgens worden we verdeeld over de jeeps en worden we meegenomen naar een open plek in het veld waar een ontbijt voor ons is klaargezet. Er zijn tafels mooi opgedekt en er is een mobile keuken klaar gezet waar er voor ons vanalles wordt klaar gemaakt. Terwijl we lekker genieten van het ontbijt met op de achtergrond de skeletten van de dieren die zijn opgepeuzeld, laten we ons bezinken wat we zojuist hebben mogen beleven. Elk op onze eigen manier zijn we onder de indruk en hebben we weer een 'unforgateble moment' gecreëerd. Van ons meisje en Roel krijg ik een dikke knuffel om te bedanken voor de mooie verassing. "Toen we zo vroeg moesten opstaan vond ik dat niet leuk en in het begin vond ik het een beetje eng, maar ik vond het echt heel erg mooi.....dankjewel". Dan smelt je toch als moeder.
Ter afsluiting krijgen we nog een luchtdoop diploma en worden daarna door één van de chauffeurs teruggebracht naar het 'informatiecentrum' waar we door Amir worden opgewacht.

We frissen ons wat op, trekken onze lange broeken en truien uit en onze luchtige kleren aan en rond 10.50u (l.t.) vertrekken we op gamedrive. Omdat we vanmorgen zo vroeg uit de veren moesten hebben we afgesproken dat we er vandaag niet zo'n lange dag van maken en zorgen dat we voor de 'late lunch', dat is uiterlijk 14.30u (l.t.) terug zijn bij onze lodge.

Het begint meteen goed want we zijn nog niet zo lang aan het rijden of we zien al een 3-tal leeuwen. Twee in de boom en eentje ligt er te rollebollen in het gras. Zo aandoenlijk om te zien en we dwalen af naar onze Driekes omdat hij ook zo vaak op deze manier ligt te rollebollen. "Ik mis Kane toch wel een beetje". "Wij ook schat, maar hij is bij Jetje en Leon in goede handen". "Dat weet ik ook wel, maar toch...".

We rijden door en zien in de verte een kudde olifanten, een hyena die de weg oversteekt, grote kuddes gnoes en zebra's, kuddes impala's (ook wel de Mc Donalds van Tanzania genoemd vanwege de grote 'M' op hun billen) en wederom een grote kudde olifanten maar dan nu weer van iets dichterbij. En telkens weer blijft het bijzonder en is het net alsof we in een hele hele grote dierentuin rijden.

Amir rijdt met ons een gebied in waar veel 'Masia-kopjes' liggen omdat ook dit natuurverschijnsel prachtig en haast onvoorstelbaar is om te zien. Grote hopen of groepen stenen zomaar in niemandsland. Het lijkt of ze er neer gelegd zijn, maar niets is minder waar. Ze zijn door het verschuiven van de aarde naar boven gekomen en voor lange tijd de huisvesting van de Masai-ers geweest. Terwijl we daar zo rondrijden zien we opeens een leeuw boven op een rots liggen, de lion king in hoogst eigen persoon. Prachtig om te zien en Ylva begint meteen te zingen "a woemba wee... a woemba wee..., a woemba wee, a woemba wee.... in the jungle, the lionjungle.....". Ook dit pikken we toch maar weer even mee.
Maar wat blijkt 'mister lion king' is niet alleen, er liggen nog een mannetje en een vrouwtje. Deze laatste twee zijn waarschijnlijk ook op honeymoon maar liggen er zo uitgeput bij dat we niet gaan wachten en hopen op een "boem-boem".

Dan opeens komt de lion king in actie. In de verte heeft hij iets gezien en er zwermen ook een grote groep gieren. Dit zou erop kunnen wijzen dat daar een dood dier ligt. De lion king gaat erop af en wij volgen mee. Het is prachtig om te zien hoe hij er naar toe snelt. "Mispoes...." er ligt niks (of misschien allen wat botten maar dat kunnen we niet zien) en dus hebben de gieren hem voor de gek gehouden. Met de staart tussen de benen druipt hij af.

Amir heeft via zijn bakkie vernomen dat er een luipaard gesignaleerd is. We zijn in de buurt en dus willen we die graag nog een keertje meepikken. Onderweg worden we nog even 'tegengehouden' door een hyena die ligt te badderen in een modderpoel midden op de weg en poemba die samen met zijn jongen de weg oversteekt.
In de verte zien we een hoop jeeps staan wat ons de hoop geeft dat we nog optijd zijn. Inderdaad als we aankomen komt er net een plekje vrij en staan we recht tegenover de boom waar een luipaard in ligt. Lekker relaxt met de beentjes over de tak gezwaaid, genietend van de zon en zich niet druk makend. We schieten een paar mooie plaatjes en zetten dan koers richting onze lodge.

Het is 14.20u (l.t) als we moe maar wederom zeer voldaan bij onze lodge aankomen. Vanmorgen hebben we een prachtige belevenis meegemaakt met z'n 3-en, we hebben vervolgens nog 4 van de 5 leden van de Big-Five gezien, wat willen we nog meer. We nemen afscheid van Amir, bedanken hem wederom voor de mooie dag en spreken af voor morgenvroeg voor de laatste paar uurtjes van ons bezoek aan de Serengeti en Tanzania.

We brengen onze spullen naar de kamer en snellen ons dan naar de lunch want we zijn iets aan de late kant. Terwijl we zitten te lunchen zien we dat er een groepje giraffen door de tuin loopt. Het klinkt gek, maar we kijken er nog niet meer echt gek van op, al blijft het toch bijzonder.

Na de lunch gaan we naar onze kamer en wil ons meisje maar 1 ding...... zwemmen. Ze wil dit al een aantal dagen maar het komt er steeds niet van omdat we steeds te laat terug zijn. Nu hebben hebben we een paar relax uurtjes voordat we weer bij het diner verwacht worden en dus neemt ze het ervan. En wie kan nu zeggen dat je hebt gezwommen met giraffen in de tuin?. Misschien komen ze nog wel even drinken aan het zwembad?.

Het zwemmen is van korte duur want het water is iets kouder dan gedacht, dan nog maar even genieten van het uitzicht want morgen is het voorbij. Terwijl we dit doen skypen we ook even met bomma en bompa en met Nonkel. Nonkel is vandaag 40jaar geworden en dan is een telefoontje het minste wat je kunt doen als petekindje. We drinken nog een bakkie en tegen 18.00u (l.t.) gaan we terug naar onze kamer. Ylva en Roel beginnen met douchen en ik begin alvast e.e.a. klaar te leggen voor morgen. Morgen moet weer alles worden ingepakt want dan vliegen we naar Zanzibar.

We zorgen dat we op tijd gaan eten want we zijn moe. Tijdens het diner worden we wederom verrast met een taart. Deze keer omdat we morgen weg gaan en onze vaste waiter Wangwi dit voor ons heeft geregeld. "Oh.....dat vind ik nu echt lief van hem" zegt ons meisje vertedert en geeft hem een knuffel.
Onder het genot van een stukje taart en een bakkie kijken we terug op de dag. We hebben er nog niet echt woorden voor en moeten het nog allemaal een beetje laten bezinken.

Rond 22.00u (l.t.) liggen we erin, we zijn 'stikkapot'. En terwijl we onze ogen sluiten beseffen we dat dit onze laatste nacht in Serengetti en Tanzania is.

Welterusten en liefs de Maïskolfjes xxx...