Afscheid met een traan ....

We hebben vannacht geslapen als een roos na de lange en indrukwekkende dag van gisteren. En ondanks dat we een redelijk aantal uurtjes op de teller hebben, zijn we niet fit. Maar de plicht roept want om 8.00u (l.t.) hebben we met Amir afgesproken en dan moeten we fix und fertig zijn. En dus komt de Konings-trein weer op gang: wassen, aankleden, tassen inpakken, bedden aftrekken, ontbijten, tanden poetsen, spullen pakken, check-check dubbel check of we alles hebben en dan richting de lobby om uit te checken.

Om precies 7.57u (l.t) lopen we de lobby in en staat Wangwi ons nog even op te wachten. We hebben net tijdens het ontbijt al afscheid van hem genomen maar hij wil ons toch graag nog even uitzwaaien. We checken uit en zetten voor de laatste keer (voorlopig toch althans want we weten zeker dat we hier nog een keer terug komen) onze spullen in de jeep. We maken nog een foto samen met Amir voor de jeep en om 8.15u (l.t.) rijden we weg bij de lodge en beginnen we aan onze laatste (korte) game drive.

Het is bewolkt en triest weer, Tanzania is verdrietig vanwege het feit dat wij vertrekken en wij ook. Het begint zelfs te regenen, dat heeft het de afgelopen dagen en vannacht geregeld gedaan, iets dat niet gewoon is voor de tijd van het jaar.
We rijden langs een boom waar vleermuisjes in hangen, hier zijn we alle 3 dagen aan voorbij gereden maar nu valt het op en zien we ze goed hangen. Al snel zien we een grote groep buffels, de afgelopen dagen hebben we er maar enkelen gezien en nu een mooie grote groep. Als we langs een 'hippo-pool' komen, zien we dat de hippo's ook balen van het regenweer. Ze liggen lekker verstopt onder water en laten zich nauwelijks zien. Laat staan dat er eentje uit het water komt. Amir vertelt ons dat hippo's niet van regen houden en dan al helemaal niet uit het water komen omdat hun dat veel te koud is. In het water is het dan veel warmer.

We vervolgen onze weg richting 'Seronera Airport' (lees: het vliegveld van Serengetti) en zien nog 2 olifanten, een oude en een jonge. Natuurlijk willen we deze ook nog even vastleggen en krijgen de kleine zelfs zover om nog een kleine 'show' voor ons op te voeren met modder.
Dan hoort Amir dat er 2 vrouwtjes leeuwen zijn gesignaleerd en dat ze op jacht zijn. Dit wil hij ons niet onthouden en dus snelt hij zich er heen. Als we aankomen zien we niet alleen de vrouwtjes leeuwen maar ook nog eens 5 welpjes. Wat een aandoenlijk schouwspel, Ylva vind het prachtig "Oh wat schattig.....". Het is mooi om te zien hoe één van de moeders op de prooi (die nog heel ver weg is) afsluipt en hoe de kleintjes braaf blijven zitten wachten. Onze tijd begint te dringen en we kunnen niet meer blijven wachten, we zullen dus ook nooit weten of de moeder(s) de prooi te pakken hebben gekregen.

Het is inmiddels 10.15u (l.t.) en de hoogste tijd om richting het vliegveld te gaan. We worden daar n.l. om 10.35u (l.t.) verwacht en vliegen om 11.05u (l.t.). Als we bij 'Seronera Airstrip' aankomen komt alles in een stroomversnelling. Bij de poort hoort Amir dat ons vliegtuigje (met de nadruk op 'je') al klaar staat en dat de pilot al aan het wachten is op ons. Amir die de hele reis tot nu toe de rust zelve was schiet nu een beetje in de stress. Snel probeert hij een plekje te vinden waar hij de jeep kan parkeren zonder dat we tot onze enkels in de modder staan. Doordat het vannacht zo hard heeft geregend is het hier n.l. één grote modder bende. Als we een plekje gevonden hebben wordt in allerijl onze bagage uitgeladen en rechtstreeks naar het vliegtuigje gebracht en daar weer ingeladen. We krijgen nog nauwelijks de tijd om Amir te bedanken voor de afgelopen week en hem zijn 'tip' te geven. Dit voelt niet goed. Als we min of meer het vliegtuigtrapje worden opgeduwd kunnen we hem nog net even uitzwaaien.

In het vliegtuigje wacht ons de volgende 'verassing' (niet dus....). Het is n.l. nog kleiner van binnen dan we hadden verwacht en zit op 3 plaatsen na, bomvol. Nu kunnen er in totaal maar 12 mensen in dit vliegtuigje, maar toch het voelt alsof we als haringen in een ton zitten. Via kruip door sluip door, want het gangpad is zo breed als 1 been van mij, zoeken we onze plaatjes op. Iedereen is n.l. mogen gaan zitten waar hij/zij zelf wilde (van efficiëntie is hier geen sprake) en dus zijn er nog 3 verdeelde plaatsjes. Zelfs Ylva heeft moeite met op de plek te komen.

Als wij onze plaats hebben ingenomen krijgen we te horen waar we de veiligheidsinstructies kunnen vinden en beginnen met taxiën. Niks geen controle of iedereen de stoelriemen vast heeft, de piloot zal wel denken "als we neerstorten zijn we er toch allemaal geweest en voer voor de dieren" en gelijk heeft hij.
Het is 10.35u (l.t.) en we stijgen op, een half uur voor op schema en nog geen 15 minuten nadat we zijn aangekomen op 'Seronera Airstrip'. Er bekruipt mij een heel naar en onprettig gevoel en de tranen branden in mijn ogen. Dit is niet de manier zoals ik die in gedachten had om afscheid te nemen van Amir en het waanzinnig mooie land Tanzania.

Eenmaal in de lucht wordt mijn gevoel er niet beter op en krijg ik een deja-vu van de tocht van Ngorongoro naar Serengetti. Alles maar dan ook alles in dit vliegtuig rammelt en klappert, het is echt vreselijk en ik kan alleen maar denken aan "hoe lang duurt het nog voordat we naar beneden vallen".

Na een kleine 3 kwartier moeten we een tussenlanding maken op 'Lake Manjara' omdat hier 3 mensen moeten uitstappen. Ik houd mijn hard vast....... eerst met dat gammele ding naar beneden en dan weer naar boven om hopelijk na een half uurtje voet aan land te zetten op 'Arusha Airport'. Daar moeten we dan onze tassen ophalen en weer opnieuw 'inchecken' (lees: zorgen dat ze weer in het volgende vliegtuig komen) voor de vlucht naar 'Zanzibar Airport'. Om 12.10u (l.t.) landen we op 'Arusha Airport', gelukkig we hebben het overleeft.

Of het afscheid in Serengeti nog niet turbulent genoeg was, wordt er hier nog een schepje bovenop gedaan. We landen, moeten uit het vliegtuigje kruipen, snel zorgen dat we onze tassen krijgen, deze worden ons dan weer afgepakt door zogenaamde dragers die ermee beginnen te lopen richting een poort en wij hollen erachteraan want we willen wel weten wat ze met onze tassen gaan doen. Eenmaal buiten de poort gaan ze weer naar binnen en leggen de tassen op een band, de zogenaamde tassencontrolle/douanecheck; een lopende band met een hokje erboven waarachter een vrouw zit die eruit ziet alsof ze niet tot 10 kan tellen oftewel een lege doos.

Na de douanecheck worden de tassen weer gepakt door de dragers en deze brengen ze naar één of ander wagentje (lees: een veredelde kruiwagen) die de tassen dan weer naar het vliegtuig moet brengen. De tijd tussen landen en dat de koffers weer richting het vliegtuig gaan neemt nog geen 10 min. in beslag en de afgelegde afstand is amper 75mtr!. Continue blijven we op onze hoede en in de gaten houden wat er met onze tassen gebeurd, we hebben n.l. geen zin om in Zanzibar aan te komen zonder bagage (we hebben n.l. van veel mensen gehoord dat dit wel het geval is). Als de koffers weer richting het vliegtuig gaan komt er een man op ons af "tip for the boys please". "Pardon?". "You have tot pay tip for the boys". "Ja hallo, ik heb toch niet gevraagd om mijn tas te dragen. Voor die paar meter had ik dat heus wel zelf gekund". Maar we hebben geen keuze want de man kijkt nogal bedreigend en als we niet genoeg geven is hij nog geïrriteerd ook.

Om 12.25u (l.t.) lopen we alweer richting het vliegtuig. We hadden verwacht dat we nu met een iets groter toestel zouden vliegen maar niets blijkt minder waar. Het is hetzelfde kleine pokke vliegtuig als net, alleen nu in een iets luxere uitvoering. We zitten er weer met z'n 12-en in en als haringen in een ton. Enige voordeel: we kunnen nu wel bijelkaar zitten.

Voordat ik goed en wel kan beseffen en laten bezinken wat er het laatste kwartier gebeurt is, en dan heb ik het nog niet eens over de laatste 2 uur, zijn we alweer aan het taxiën en stijgen we op.
Dit vliegtuigje mag dan een luxere variant zijn, voor de rest rammelt en klappert het ook aan alle kanten. En men zegt wel eens "je mag het noodlot niet tarten door er vooraf over te praten". Nou had ik mijn mond eerder deze week maar gehouden over turbulentie. Of het rammelen en klapperen nog niet genoeg was, kwamen we ook nog in een flinke turbulentie terecht. Nu is turbulentie al niet fijn met een heel groot vliegtuig, laat staan met zo'n klein pokke ding. We begonnen te shaken, zakten een aantal meter naar beneden, toen weer naar boven. Even heb ik gedacht "we zijn er geweest, maar gelukkig we zijn wel met z'n 3-en en nemen mooie herinneringen mee". Wat een vreselijke vlucht. Ik was dan ook zielsgelukkig toen we om 14.00u (l.t.) veilig landen op 'Abeib Amani Karume Intenational Airport' in Zanzibar. Ik had vooraf erg opgezien tegen deze vlucht maar dat het zo erg zou zijn.

Eenmaal uit het vliegtuig kregen we een slag met de (moker)hamer van de warmte. Was het in Serengeti nog aangenaam, zelfs ietwat koel, hier was het bloedheet. Van buiten leek de airport heel wat maar bij binnenkomst gingen we ook hier 25 jaar terug in de tijd. We moesten eerst nog een 'immigratie' formulier invullen en mochten daarna doorlopen om onze tassen te pakken. Niks lopende band met daarop o.a. onze tassen, het was gewoon een luik waardoor ze naar binnen waren geschoven. Maar ze waren er en dat was het belangrijkste.

Na de douanecheck (die ook hier niks voorstelde) zijn we naar buiten gelopen en werden we opgevangen door iemand van 'Leopard Tours' en een chauffeur. De man van Leopard heeft ons de eerste informatie gegeven en verteld dat morgen iemand anders van zijn organisatie ons om 10.00u (l.t.) zal treffen voor meer info. Vervolgens heeft de chauffeur ons, in een gelukkig gekoelde auto, naar het hotel gebracht.

Na een klein uurtje rijden door de omgeving, waarin we weer heel veel armoede hebben gezien, komen we aan bij ons hotel 'Ocean Paradise Resort'. Nadat de bewaking alles heeft gecontroleerd, worden de poorten voor ons geopend. We rijden voor en worden vriendelijk opgewacht door een waiter met een gekoeld doekje. Daar waar we in Tanzania warme doekjes kregen, zijn het hier gekoelde en die zijn hard nodig.
We werpen een eerste blik op het resort en dat ziet er heel mooi en gezellig uit. Ons meisje vergaapt zich aan alles wat ze ziet. "Wauw..... dit ziet er mooi uit". Onder het genot van een welkomscoctail checken we in en krijgen we wat instructies over de gang van zaken in het hotel. Daarna worden onze koffers naar de kamer gebracht. Ook hier lijkt het weer alsof we in het paradijs komen. “Oh mamma, kijk eens wat mooi. En wat een aparte badkamer. De kamer is niet zo groot, maar wel heel mooi. Hier kunnen we het deze week wel volhouden”. “Ja schat, dat kunnen we zeker. Vanaf nu gaan we relaxen en alles laten bezinken”.

We settelen ons een beetje, ruimen de tassen uit en dan gaan we op verkenning en op zoek naar een plek waar we een bakkie kunnen doen. Deze hebben we al snel gevonden en is aan het strand gelegen. Het is wel nog op het terrein van het hotel, maar met uitzicht op zee. Het bakkie smaakt ons goed, de Tanzaniaanse koffie is echt lekker. Voor ons meisje duurt het allemaal te lang, ze wil graag gaan zwemmen. "Hebben jullie dat kopje nu nog niet leeg?". "Zeg mogen we ook even rustig zitten". "Ga je anders al maar omkleden, wij komen zo". Dat laat ze zich natuurlijk geen 2x zeggen en snelt terug naar de kamer. Wij volgen kort daarna.

De rest van de middag is ons meisje in het water te vinden, ze heeft al snel een vriendinnetje gevonden dus die zijn zoet. Wij leggen ons rustig op een bedje en proberen de dag van vandaag te laten bezinken, want het was me het dagje wel. Rond 18.30u (l.t.) gaan we terug naar onze kamer om te douchen en ons klaar te maken voor het eten.

Het diner is vanaf 19.30u (l.t.) en persoonlijk vinden we dit wat aan de late kant, maar het is wat het is. Bij het restaurant aangekomen weten we niet wat we zien zo' n mooi en uitgebreid buffet. Er zijn starters, soep, salade, diverse hoofdgerechten en keur aan toetjes en ijs. Elke avond is er een thema voor het eten en vanavond is dit Thais. We laten het ons, onder het genot van een briesje want we zitten deels buiten, goed smaken en kijken ondertussen goed om ons heen want hier loopt me een hoop kale kak rond. Na het eten brengen we ons meisje naar bed want ze is moe. Wij zelf zijn dit ook wel maar gaan toch nog een theetje drinken in de loungebar. Even afschakelen van de dag en me lekker laten lek steken door de muggen.

Ons avontuur in Tanzania zit erop en het was in 1 woord GEWELDIG.!!!. Wat we gezien en beleeft hebben is op sommige momenten onbeschrijflijk en FANTASTISCH mooi geweest. We hebben vele onvergetelijke momenten meegemaakt en dingen gezien die nog lang op ons netvlies zullen blijven staan.

En nu, nu is het tijd om te gaan slapen. Morgenvroeg kunnen we uitslapen en hoeven we geen wekker te zetten........heerlijk!.

Welterusten en liefs de Maïskolfjes xxx...