Onze laatste dag op Zanzibar

Onze laatste dag op Zanzibar is aangebroken. Vanavond vliegen we (als het goed is) terug naar huis en zit onze "Samen 100-reis" er helaas weer op. Maar voor het zover is gaan we eerst nog genieten van onze laatste dag op Zanzibar.

Ook vandaag hadden we willen uitslapen want voorlopig zou dit de laatste keer zijn dat we dit kunnen doen. Vanaf morgen is het weer 'back to reality' en dus naar school, werken, zwemmen. Maar helaas lukt het ook vandaag niet en zijn we zelfs nog vroeger wakker dan de vorige ochtenden. Om 07.15u (l.t.) zijn we alle 3 klaarwakker. We blijven nog wat doezelen maar omdat we weten dat er vandaag gepakt moet worden, besluiten we om 7.40u (l.t.) toch maar op te staan.

We wassen ons, kleden ons aan en beginnen alvast met wat spullen klaar te leggen zodat het straks wat sneller gaat met alles in de tassen te doen. Binnen korte tijd ligt het hele bed dan ook weer vol met stapeltjes kleren en zakken en wordt er een scheiding gemaakt tussen vuil en schoon. En ook al hadden we deze keer voor ons doen zeer minimaal bij ons, toch zijn er kleren bij die niet uit de zakjes geweest zijn. Zo zie je maar, je kunt met veel minder dan je denkt.

Rond 9.00u (l.t.) begeven we ons richting het 'Ocean Restaurant' voor ons laatste ontbijt deze vakantie. Vanaf morgen is het weer gedaan met de luxe van gewoon aanschuiven maar we verheugen ons desondanks op de bruine boterham met kaas en/of hagelslag.

Na het ontbijt gaan we terug naar onze kamer. We trekken onze zwemkleren aan en Roel en Ylva begeven zich naar het zwembad. "We gaan alvast een bedje reserveren.....". Het zonnetje schijnt heerlijk vandaag, zul je altijd zien dat als we moeten vertrekken de zon gaat schijnen en men zegt wel eens "je krijgt wat je verdient", nou blijkbaar hadden wij dus weinig zon verdient.
Ons meisje neemt het er nog even van dat ze lekker buiten kan zwemmen want over een paar uurtjes is dit weer voorbij.
En ik ga aan de slag met onze tassen. Alles moet weer worden ingepakt en dat zal in een iets andere volgorde en orde zijn dan op de heenreis. Ik heb besloten 1 tas met schone keren en spullen te maken en de andere 2 daarin komen de vuile en gebruikte kleren. Alles al mooi in stapeltjes en op kleur zodat thuis niks meer hoeft te worden uitgezocht en de wasmachine zo kan beginnen te draaien. Roel is ondertussen terug gekomen om te kijken of het een beetje opschiet en om me gezelschap te houden, "vind het ook niet leuk als jij dit hier alleen moet doen". En terwijl ik de tassen regel, zorgt hij dat de fotorugzak en alles wat daarbij hoort in orde wordt gemaakt.

Tegen 11.00u (l.t.) zijn we helemaal klaar. Alle tassen zijn ingepakt, de handbagage met daarin onze lange broeken (ja, ja, bij thuiskomst zullen we helaas er weer aan moeten geloven) staat klaar en de bedden zijn afgetrokken. We besluiten om eerst uit gaan te checken want anders liggen we goed en wel aan het zwembad en dan moeten we weer terug. We brengen onze bagage naar de lobby waar ze niet blij zijn er het feit dat we dit zelf hebben gedaan. Dat hoort volgens hen niet, dat moeten de 'carriers' doen. We checken uit en voldoen de betalingen die er nog gedaan moeten worden.

Daarna voegen we ons bij ons meisje, "hèhè........ ik dacht dat jullie nooit zouden komen". "Ja, we hebben nog even overwogen om zonder jou weg te gaan, maar omdat dan hier de sirenes zouden afgaan, hebben we dat maar niet gedaan". "Niet leuk". "Hebben jullie al uitgecheckt!". "Ja, we hebben al uitgecheckt". "Mooi dan kunnen we nu nog een paar uurtjes zwemmen en zonnen". "Zullen we een milkshake gaan drinken want daar heb ik eigenlijk nu wel zin in". "Ah ja waarom niet, het is immers nog even vakantie". Zittend aan de waterbar, want dat vond Ylva zo leuk, genieten we van onze milkshake.

We hebben ook nog wat kleren en spulletjes verzameld om aan de kindjes van het 'Ikea-dorpje' te geven. Als we zijn opgedroogd besluiten we (lees: Ylva en ik want Roel wil absoluut niet mee) om hen deze spulletjes te gaan brengen. De kindjes vinden het geweldig maar het feest is van korte duur. 'The chief' pakt de spullen en zal ze verdelen. Verder is er nog niet eens een "dankjewel" en dat valt rauw op het dak. Ze hoeven niet onze voeten te kussen want daarvoor brengen we het niet, maar "dankjewel" had er toch wel vanaf gekund. Zelfs Ylva weet er zich geen raad mee, "nou die zijn ook niet echt dankbaar, brengen we ze iets en dan zeggen ze nog niet eens dankjewel, onbeschoft". "Maar we moeten maar denken dat we het voor de kindjes hebben gedaan.......". Als we terug bij het resort zijn merkt Roel dat het niet gelopen is zoals we hadden verwacht. "En, wat zeiden ze?". " Helemaal niks pappa..... zo onbeschoft..... ze namen het aan en weg waren ze". "Dus wat heb je hiervan geleerd?". " Niet meer zo gek zijn". "Jawel pappa want we hebben het voor de kindjes gedaan".

"Kom mamma, we gaan nog even lekker zwemmen". Dat doen we zeker want het zonnetje schijnt echt heerlijk en ik baal er enorm van dat het gisteren niet het weer van vandaag was. Als we gezwommen hebben en dolfijntje gespeeld, wordt het langzaam tijd dat we ons gaan laten opdrogen. We willen n.l. voordat we vertrekken ook nog een hapje eten.

Het is 15.20u (l.t.) als we klaar zijn met eten en dus wordt het de hoogste tijd dat we ons gaan douchen. Om 16.00u (l.t.) worden we n.l. opgehaald om naar het vliegveld gebracht te worden. Stipt 16.00u (l.t.) zitten we gewassen en gestreken in de lobby te wachten op onze chauffeur en beseffen dat het nu echt voorbij is. Ylva en ik kruipen even tegen elkaar aan, we hebben even een momentje nodig.
De chauffeur laat op zich wachten en komt pas om 16.20u (l.t.) aanrijden. Onze spullen worden ingeladen en nadat we de security-check hebben doorstaan mogen we het resort verlaten. "Dag huisje, dag zwembad ik ga jullie missen....". Ons meisje en ik hebben het even zwaar.

Om 17.25u (l.t) komen we op het vliegveld van Zanzibar aan en gelukkig is het hier niet druk (wel dus). We laden onze spullen uit en beginnen aan te schuiven in de eerste rij (we weten niet dat er nog vele zullen volgen) om onze spullen door de douane te laten controleren. Dit duurt een eeuwigheid maar als dit is gebeurt kunnen we onze bagage gaan inchecken. En dit is lachen......ze hebben er n.l. niet van die elektronische weegschalen maar we moeten onze tassen op een weegschaal zetten waarop ze bij ons de aardappelen wegen. We hebben al veel gevlogen en meegemaakt maar zo iets amateuristisch hebben we nog nooit ergens gezien. Nadat we de tassen hebben ingecheckt mogen we opnieuw aanschuiven in de rij voor een douanacontrolle. En ook nu weer duurt het en duurt het. Ze doen echt iedereen één voor één en er is maar 1 controlepost.

Als we eindelijk door zijn, hebben we nog even tijd voor een bakkie en worden dan met een bus opgehaald en naar het vliegtuig gebracht. Gelukkig is het deze keer iets groter dan toen we kwamen maar eigenlijk is het niet de moeite want als we eenmaal in de lucht zijn, dan moeten we ook alweer de landing inzetten. Het is n.l. maar 25 minuten vliegen. De vlucht stond gepland voor 19.00u (l.t.) maar blijkbaar kan het hier zo maar dat als iedereen er is, ze gewoon eerder kunnen vertrekken en dus vliegen we al om 18.50u (l.t.) en zijn we al om 19.15u (l.t.) op Dar es Salaam.

Op Dar es Salaam moeten we onze koffers ophalen en dan opnieuw inchecken voor de vlucht naar Amsterdam. Om dit te kunnen doen moeten we eerst weer door de douane om alles te laten controleren en daar horen we dat onze vlucht een uur vertraging heeft. We vertrekken dus niet om 23.45u (l.t.) maar om 00.45u (l.t.) en dat betekent i.p.v. 4,5u , 5,5u overleven op het vliegveld.

Omdat we nog wat kleins willen eten, we genoeg tijd hebben en toch nog niet kunnen inchecken gaan we nog even terug door de douana en naar buiten om iets te eten. Meteen worden we weer aangesproken door (zogenaamde) Massai-ers die iets van ons willen. We zijn er even klaar mee en laten dit duidelijk merken.
Dit is iets wat ons enorm is tegengevallen, het 'bedelen' van mensen in de vorm van je tas dragen, zeggen dat ze je kamer hebben opgeruimd, je de deur openen houden en dan verwachten dat ze iets krijgen. Spontaan iets geven is er bijna niet bij, je krijgt het min of meer opgedrongen.

Als we gegeten hebben bij een soort Kentucky maar dan veel slechter, willen we weer terug naar binnen en dat betekent: weer de passen en tickets laten zien, weer alle tassen door de douane en weer zelf door de douane. Als dit is gebeurt, is het inchecken inmiddels ook begonnen en dus mogen we onze tassen weer op de aardappelweegschaal zetten. We komen samen aan 40kg, wat voor ons héél netjes is.

Als we onze bagage hebben ingecheckt mogen we zelf weer verder naar de volgende controlepost. Nadat we hier eerst 10 min hebben aangeschoven omdat er 1 iemand voor ons is en het tergend langzaam gaat, krijgen we te horen dat we eerst nog de 'emigratieformulieren' moeten invullen. Hadden ze dit niet eerder kunnen zeggen?. Dan hadden we dit al gedaan terwijl we stonden te wachten. Één troost voor ons, het gebeurt bij iedereen die aanschuift. Nadat we de formulieren hebben ingevuld gaan we opnieuw in de rij staan, gelukkig is er weer maar 1 iemand voor ons en dus hoeven we met een beetje geluk maar een kleine 10 min. te wachten.

Geloof het of niet maar we zijn al na 8 min. aan de beurt. Met z'n 3-en lopen we op het loket af maar dat kan onze man niet aan. "One by one....." Oké 1 voor 1 dus. Je hoeft je tijd maar om te krijgen. Onze man neemt zijn taak erg serieus en er kan geen lachje vanaf. We worden binnenste buiten gekeerd en onze vingerafdrukken worden genomen. Als alles in orde blijkt mogen we 5 mtr. doorlopen om daar door weer iemand gecontroleerd te worden en als deze ook zijn fiat geeft, mogen we de trap op naar boven.

Boven aan de trap wacht ons dan weer een douane controle want het zou zomaar kunnen dat we op de 20 mtr. naar boven iets naar binnengesmokkeld hebben wat ze in de voorgaande 3 controleposten niet gezien hebben.
Als we deze eenmaal gepasseerd hebben kan het wachten beginnen. We zoeken ons een mooi plekje op de ijzeren stoeltjes (die o zo niet lekker zitten) en gaan aan de slag met ons eigen ding. Ons meisje kijkt een filmpje dat ze gedownload heeft, Roel legt zich languit te slapen en ik typ wat aan mijn verslag en app wat met diverse mensen van het thuisfront.

Om 23.50u (l.t.) krijgen we het signaal dat we mogen gaan boarden. D.w.z. we mogen van de ene ijzeren stoeltjes doorschuiven naar de anderen een beetje verder op. Om 00.45u (l.t.) mogen we dan eindelijk beginnen met instappen. We hebben geluk want gezinnen met kinderen mogen als eerste instappen en daar horen wij ook bij.
Om 01.00u (l.t.) beginnen we dan eindelijk met taxiën en om 01.17u (l.t.) gaan we de lucht in.

We zijn op weg naar huis.......Dilsen here we come!.

Welterusten en liefs de Maïskolfjes xxx...