Het is zover … “Canada here we come!”

Om 05.15u gaat de wekker en even voelt het alsof het nog midden in de nacht is. We hebben als een roos geslapen, maar lang tijd om na te genieten hebben we niet want we moeten eruit. We hebben n.l voor 06.00u de ‘taxi’ besteld en onze taxichauffeur kennende staat die om 05.45u voor de deur. En zo was het ook … om 05.45u stond lieve Brigitte, fris en fruitig als altijd op dit tijdstip, voor de deur. Mijn lieve ‘zusje’ is helemaal uit Volendam komen rijden om ons naar Schiphol te brengen zodat wij de auto in Amstelveen kunnen laten staan. “Dankjewel” lieverd! …

Van Amstelveen naar Schiphol is maar een klein stukje en dus kletsen we even snel bij want vanwege stage en de kampioenschappen hebben we elkaar een aantal weken al niet meer gezien. Het valt qua drukte nog heel goed mee op de ‘kiss and ride’ bij vertrekhal 2. We laden de koffers uit en we nemennog even uitgebreid afscheid van elkaar.

Voor ons gaat het nu, na 5 jaar, weer beginnen.

In de vertrekhal is het nog heel rustig en dus kunnen we op ons gemak even kijken waar we moeten zijn om in te checken. Dit hebben we snel gevonden en wat blijkt, we zijn de 1ste in de rij en veel te vroeg. Een unicum want als er iemand nooit te vroeg is dan zijn wij het wel (tenminste als ik erbij ben). De stewardess van dienst is al aanwezig en ondanks dat het inchecken nog niet begonnen is, mogen we toch al verder komen. Dan volgt een toch wel spannend moment van de dag, n.l het officiële weegmoment. Dit is altijd wel een dingetje maar deze keer hebben we er een goed gevoel over. En wederom krijgen we te maken met een unicum, alle 3 de koffers zijn voor het eerst in alle jaren onder hun gewicht. En niet een klein beetje, nee alle 3 zijn ze tussen de 3 en 4 kilo onder het gewicht. Dit biedt mogelijkheden voor de terugreis [e-1f929].

Nadat onze koffers zijn ingecheckt en we door de securitycheck heen zijn, zoeken we een plekje om een bakkie te doen, ons wat te eten en even met Bomma te skypen om te zeggen dat alles goed is gegaan tot nu toe. Ylva en ik brengen nog enkele bezoekjes aan wat winkeltjes en “ja” er is wat aan de vingers blijven hangen want we zijn het nekkussen vergeten (en gelukkig hebben we er thuis geen). Kopen nog eenpaar boeken (die we gelukkig thuis ook niet hebben) en gaan dan eindelijk richting onze gate. Roel heeft er nu al spijt van dat we er zo vroeg waren, normaal hebben we hier allemaal geen tijd voor. Om 09.20u begint het boarden en de planning is dat we om 09.50u richting Zürich vertrekken, maar dat is niet gelukt. Uiteindelijk gaan we, vanwege het slechte weer en de drukte in de lucht, pas om 10.30u de lucht in.

De vlucht naar Zürich verloopt, op wat lichte turbulentie na, voorspoedig. Althans dat denk ik toch want alle 3 brengen we deze slapend door. In Zürich gaan we, omdat we al later zijn, meteen door naar de douane. Gelukkig is het maar een kleine luchthaven en hoeven we maar een 1.5km te lopen eer we bij de douane zijn. Om vervolgens de ondergrondse metro te nemen om naar onze gate te gaan. Daar zijn we, ondanks de vertraging, nog ruim optijd en dus is er weer even ruimte voor een bakkie met heerlijke verse (Nederlandse) gevulde koeken die nog een beetje lauw zijn omdat Brigitte deze vanmorgen warm bij de bakker vandaan heeft gehaald. Ylva en ik kijken ook nog even bij de winkeltjes, maar daar zijn we snel mee klaar want alles is hier veel en veel te duur.

Het boarden staat gepland voor 12.30u maar ook deze planning wordt niet gehaald. Het is héél druk en met het Efteling-gevoel schuiven we voetje voor voetje aan om te kunnen boarden. Om 13.45u zitten we dan eindelijk in het vliegtuig en zijn we 25 minuten later dan gepland, klaar voor vertrek. Niet dus … want net op het moment dat we dachten “nu gaat het gebeuren”, volgt “this is your captain speaking” en krijgen we wederom te horen dat vanwege het slechte weer en de enorme drukte in het luchtruim we nog zeker 50min. aan de grond moeten blijven. Uiteindelijk is dit anderhalf uur geworden en gaan we om 15.00u de lucht in. Ah ja, we zaten droog zullen we maar zeggen.

De vlucht begint rommelig en er is veel turbulentie. Maar geleidelijk aan neemt dit af en komen we in rustig vliegwater. Al slapend, film kijkend, etend, nog maar weer een andere film kijkend, een ‘wandelingetje makend, een dutje, wat drinken, nog maar een weer een dutje, dan nog maar weer een andere film kijken, weer wat eten, een beetje lezen, komen we uiteindelijk na 10u en 20min. vliegen om 16.15u (l.t.) aan op Vancouver Airport. Gelukkig gaat de douane controle snel, het wachten op de koffers daarentegen duurt een eeuwigheid. Onze taxichauffeur die we via Uber besteld hebben, heeft wel zeker 6x gebeld om te vragen waar we blijven. Maar uiteindelijk zien we onze koffers dan toch de band op komen en valt er een last van onze schouders. We zijn moe en het laatste wat je dan wil, is dat je koffers weg zijn.

Onze taxichauffeur pikt ons zodra we buiten zijn op. Het is nog even proppen in de Tesla maar uiteindelijk, met een koffer als bijrijder, zit alles erin en kunnen we richting ons hotel vertrekken. Ook deze rit duurt, vanwege de avondspits, langer dan gepland maar na 35 minuten zijn we dan toch bij ‘Chateau GrandVille’, ons hotel voor de komende 3 nachten. Een over vriendelijke receptionist heet ons van harte welkom en overhandigd ons de sleutel van onze kamer op de 7de verdieping. We besluiten maar om de lift te nemen want 1) we zijn moe en 2) om nu met 3 koffers, 2 rugzakken, 1 trolley en een paar tassen de trap te nemen, dat zien we niet zitten. Als we de deur van onze kamer openen weten we niet wat we zien, dit is geen gewone kamer maar een balzaal, zo groot. Omdat we hier maar 3 nachten blijven, worden de koffers niet uitgepakt en gewoon op de grond neergelegd (er is toch meer dan ruimte genoeg).

Het liefst gingen we meteen naar bed maar omdat we toch al een beetje in het ritme van hier willen komen en nog wat willen eten, besluiten we nog even de straat van het hotel af te lopen om een klein hapje te doen. Wat ons meteen opvalt, is dat er veel zwervers en drugsverslaafden zijn. Ze doen niemand kwaad en het voelt zeker niet onveilig, maar het is toch een raar beeld om het zo openlijk en bloot te zien. Even worden we weer met de neus op de feiten gedrukt dat niet iedereen evenveel ‘geluk’ heeft. Bij een sportbar nuttigen we een lichte maaltijd en lopen daarna terug naar ons hotel. We zijn stikkapot en ondanks dat het pas 20.00u (l.t.) is, besluiten we toch om naar bed te gaan. We hebben dan wel een beetje geslapen in het vliegtuig, maar uiteindelijk zijn we al 24 op en onderweg.

Welterusten en tot morgen …

De Maïskolfjes [e-1f44b]