Op verkenning in Vancouver ...

We zijn alle 3, nadat we eruit waren wie in welk bed ging liggen, als een blok in slaap gevallen. Welke bed was nog wel even een dingetje want net zoals in Antwerpen hebben we ook hier 2 twijfelaars. In Antwerpen is het geen discussie want daar moet onze jonge dame goed slapen en offert Roel zich op om samen met mij in een (volgens hem) veel te klein bed te liggen. Maar nu zijn we op vakantie en vindt mijnheer dat er over onderhandelt kan worden; hij kan er immers niks aan doen dat hij zo groot is en de bedden te klein. Het einde van het liedje is dan ook dat mijnheer deze keer een heel bed voor zich alleen heeft, ik bij Ylva ga liggen en ook daar de hele nacht op het randje lig (net als in Antwerpen) omdat de dame niet gewend is om met 2-en in bed te liggen en alle ruimte voor zichzelf neemt. Los van elkaar zijn we alle 3 een paar keer wakker geweest omdat ons lichaam nog aan een ander ritme gewend is, maar al bij al slapen we de klok rond. Niet gek ook want we waren stik kapot.

Het is 07.45u (l.t.) als Roel op staat om naar het toilet te gaan en Ylva en ik elkaar aankijken: we zijn ook wakker. “Goedemorgen, lekker geslapen?”. “Ja hoor, ik heb best lekker geslapen alleen een beetje weinig plaats”. Ik besluit maar wijselijk om niks te zeggen. Nadat we zijn opgestaan bellen we eerst Bomma om te zeggen dat alles oké is. Omdat het gisteren te laat was (lees: het was midden in de nacht in Nederland ) vanwege de 9u tijdsverschil, hebben we dat niet meer gedaan. Bomma begint meteen te ‘ratelen’ alsof we in Dilsen zijn en dus maken we haar snel duidelijk dat we overgaan op FaceTime omdat het anders in de papieren gaat lopen. Het FaceTimen is ‘een ander paar mouwen’ en makkelijker gezegd dan gedaan. Enerzijds omdat Bomma niks met computers heeft en het dus maar afwachten is of ze onthouden heeft wat we haar hebben uitgelegd en anderzijds de afstand, we zitten immers aan de andere kant van de wereld. Theoretisch werkt alles perfect maar in de praktijk valt het niet altijd mee en werkt de wifi niet altijd zoals je hoopt of wil. Maar wonder boven wonder lukt het na 3x proberen en hebben we Bommatje aan de lijn. Whoop whoop … Bomma goes digital [e-1f4aa]. Nadat we zijn bijgekletst wassen we ons op ons gemakje en kleden ons aan. Inmiddels is het tegen 9.00u (l.t.) en begint onze innerlijke mens honger te krijgen. Bij gebrek aan een trap (want daar zijn we inmiddels achter dat deze er niet is) nemen we de lift naar naar beneden voor het ontbijt.

Beneden aangekomen is het even schakelen want iedereen is hier overdreven vriendelijk en nog voordat we bij het restaurant zijn (afstand van de lift tot het restaurant is nog geen 10m), hebben al 5 mensen “goodmorning how are you” gezegd”. In het restaurant worden we ontvangen door Alice die vriendelijk is maar eruit ziet alsof ze alle momenten kan weg vliegen op haar bezem. Ze verteld ons uit welke ontbijten we kunnen kiezen, wat ze inhouden en welke drankjes we kunnen drinken. Het gaat zo snel dat we geen idee hebben wat ze allemaal gezegd heeft maar ik heb snel meegeteld en het zijn 6 verschillende en dus besluiten we voor 1, 3 en 5 te gaan. Geen idee wat we krijgen, we laten ons maar verrassen.

En een verassing is het zeker want als we onze ontbijtjes krijgen weten we niet wat we zien zoveel. Dit is ontbijt en lunch bijelkaar, als we dit op hebben dan hoeven we de rest van de dag niet meer te eten. We nemen ons dan ook de tijd en met onze buikjes meer dan gevuld, rollen we van tafel.

Terug op de kamer maken we ‘plan de campagne’ voor vandaag en morgen. Vancouver is niet met de benenwagen te verkennen en dus besluiten we om, bijna traditie getrouw, de stad te gaan verkennen met de Hop on-Hop off bus. Filmcamera, fototoestel en drinkfles worden verzameld, we zijn klaar voor vertrek. Beneden bij onze vriendelijke receptionist (die telkens als hij ons ziet vraagt “how are you?’, zou hij nu echt denken dat het nu anders gaat dan 5 minuten geleden) kopen we 3 kaartjes voor 48-uur Hop on - Hop off. Onze verkenning kan beginnen.

We hebben geluk want er is een halte vlak voor ons hotel en dus hoeven we maar naar buiten te lopen en te wachten totdat het busje komt. En een busje is het zeker deze keer. Zijn we ‘normaal’ gewend aan gele of rode dubbeldekkers, nu is het een oude, blauw-groene enigszins aftandse bus die net niet rammelend komt aangereden. Even twijfelen we of het wel de goede bus is, maar er stappen meerdere mensen in dus het zal wel juist zijn. De tijd in de bus heeft stilgestaan en zo ook bij de driver van dienst. Er zit niet veel “swung” in deze man, gelukkig heeft de voice-over er meer zin in.

De route bestaat uit 14 stops en in 1e instantie besluiten we om, wederom traditiegetrouw, eerst het hele rondje 1x te doen om op deze manier de eerste indrukken op te doen en vervolgens te bepalen waar we wel en niet willen uitstappen. Echter omdat Roel en ik al eerder in Vancouver waren (dit was destijds onze 1ste reis samen)en dus al een beetje weten hoe en wat, besluiten we om van onze 1ste beslissing af te wijken.

De eerste stop (lees: waar we uitstappen)die we maken is bij Canada Place Cruise Terminal, oftewel de haven van Vancouver. In deze haven leggen dagelijks cruiseschepen aan met daarop duizenden toeristen die voor korte of langere tijd aan wal komen. Tevens vertrekken vanuit deze haven ook de cruiseschepen die richting Alaska varen. Op het moment dat zo’n schip aanlegt krioelt het er van de mensen en niet alleen van de mensen maar ook van de koffers zoals we met eigen ogen hebben kunnen zien.

Ook brengen we hier een bezoekje aan de ‘Fly Over Canada’. De ‘Fly Over Canada’ is werelds 1ste Fly Over attractie. In deze attractie vlieg je gedurende 20min. over alle highlichts van Canada (oa. de Nigaara Falls, Rocky Montains etc.). Een bijzondere ervaring waarbij het net is alsof je bovenover de watervallen, bergen, landschappenof meren vliegt en waarbij je je telkens afvraagt (tenminste ik toch) “zou ik hier ook zo rustig zitten als ik er echt op deze manier over vloog”. Het antwoord is “nee” want je hebt echt af en toe het gevoel alsof je neerstort en/of net een bergtop kunt ontwijken. Is deze attractie zijn geld waard?. Ook hierop is het antwoord onzerzijds “nee”, want 36C$ voor 20 min. is aan de royale kant. Inmiddels is het tegen 12.30u (l.t.) en dus tijd voor een bakkie. Gelukkig is er een Starbucks in de buurt en deze wordt dan ook opgezocht.

Nadat we ons de Frappuccino, Latte Macchiato en Latte Caramel in combinatie met suikerwafels van de Jumbo (ja, ja die hebben we bij ons) goed hebben laten smaken en ons vergaapt hebben aan de verschillende soorten en types mensen die er voorbij komen, besluiten we onze tocht weer verder te zetten. We zoeken het opstap punt op waar we eerder zijn uitgestapt en worden door een horde bejaarden terecht gewezen dat we niet “in the lane” staan. “Excuse me” … wij kunnen er toch niks aan doen dat jullie 20m verderop gaan staan wachten, maar maak je geen zorgen er is genoeg plek in de bus. Vanuit Canada Place rijden we via het Robson Shopping District, waar we onze ogen uitkijken want hier ligt de ene dure winkel naast de andere, door naar het ‘Stanley Park’.

Het Stanley Park is een stadspark van 404,9ha dat je op 4 manieren kunt bezoeken: met de auto, met de fiets, met de benenwagen (lees: te voet) of met paard en wagen. Wij besluiten om het park te gaan verkennen op typisch Hollandse wijze, n.l. met de fiets. Gelukkig wordt je hier doodgegooid met fietsen en dus gaan we op ‘jacht’ en ook hier gaan we, als echte Hollanders, daar waar het het goedkoopst is. Want de prijsverschillen zijn groot en je vraagt je af waarom want hoe je het ook went of keert, je moet toch zelf trappen. Gewapend met met fiets en helm gaan we op pad. Die helm is niet verplicht, maar heb je hard nodig met allemaal die kamikazen (lees: Japanners en Chinezen) die niet kunnen fietsen en slingerend midden over de weg gaan. We besluiten om de False Creek Seawall te volgen. Dit is een 9 kilometer lange dijk om en door het park geschikt voor voetgangers, fietsers en skaters.

Als 1 ste parkeren onze fiets bij Brockton Point aan de oostkant van het park. Hier staan in het Totem Park acht prachtige totempalen met elk hun eigen verhaal. Mooi en indrukwekkend om te zien. Vervolgens stappen we terug op onze fiets en vervolgen de route. Deze gaat voor het grootste gedeelte langs het water. Het water staat laag wat prachtige bodems en vlaktes voortbrengt. Op ons gemakje fietsen we de route, genieten van wat we zien, stoppen bij de vuurtoren en lachen om de vele verschillende soorten mensen en hun gedragingen op de fiets. Onderweg stoppen we ook nog om op een mooie vlakte een “stenen mannetje” te bouwen. Hiervoor dient er enig klauterwerk te gebeuren en daar waar Ylva toen ze klein was voorop stond, ziet de jonge dame er nu vanaf. Er moet immers ook iemand op de fietsen passen want stel je voor dat iemand ze meeneemt (er is in velden of wegen niemand te bekennen, maar toch) en dus gaan paps en mams maar aan de slag. Het is een mooi stenen mannetje geworden, Roel en ik zijn er trots op. En op deze manier hebben we ons bestaan weer ergens achter gelaten.

We vervolgen onze route en genieten van de rust en alle natuurschoon. Dit genieten wordt af en toe wild verstoort door Japanners die niet kunnen fietsen en al vanaf een kilometer afstand beginnen te bellen. Want stel je voor je bent niet op tijd aan de kant, dan hebben ze echt een probleem. Na anderhalf uur hebben we ons rondje van 9 kilometer erop zitten en leveren we onze fietsen in. Daarna is het ‘in volle draf’ (want we zien de bus al komen) naar de opstapplaats want anders moeten we “minstens een kwartier” wachten.

Deze keer zit er een vrouwelijke driver achter het stuur en ze heeft er zin in. Ze vertelt honderduit over wat we allemaal zien, maar beklaagt zich ook dat haar collega’s te langzaam zijn waardoor zij het rustiger aan moet doen omdat ze elkaar niet mogen inhalen. Het gevolg hiervan is dat we bij de volgende halte iets langer stil moeten blijven staan. Maar daarna vervolgt ze haar route als “Speedy Conzalus” en scheurt als Max Verstappen over de “Burrard Bridge’ richting ‘Granville Island’.Bij deze stop stappen we uit, niet alleen omdat we bijna misselijk zijn maar ook omdat we graag een bezoekje willen brengen aan de Public Market daar. Roel en ik waren daar jaren geleden ook en dat vonden we zo gezellig. Wij keken er toen onze ogen uit en zo doet ons meisje dat nu ook. Overal leuke en gezellig kraampjes met plaatselijke specialiteiten en lekkernijen. Ook is het geweldig om er naar de fruitkramen te kijken. Zo mooi als deze zijn ingericht en opgebouwd. Ook deze keer vergapen we ons aan alles.

Inmiddels gaat het tegen 17.00u (l.t.) en begint de innerlijke mens zich te melden. We besluiten om vandaag voor een beaglete gaan. Het is bij deze kraam ontzettend druk, het ziet er lekker uit en dus zal het wel goed zijn. En of het goed is, we eten er bijna onze vingers bij op. Omdat we niet zo uitgebreid eten, hebben we (lees: Ylva en ik) ons zelf beloofd dat we nog iets lekkers mogen gaan uitzoeken. Dit bij 1 van de verschillende kramen met lekkere zoetigheden. Ylva heeft er tijdens het 1ste rondje al lopen watertanden en omdat ze het vandaag goed gedaan heeft, mag ze zich iets uitzoeken. Alles ziet er even lekker uit, maar is ook even duur. Maar dan komt het … ze moet gaan kiezen en als Ylva iet niet kan. Toch zal ze haarei snel moeten leggen, want de laatste bus komt om 18.00u (l.t.) en als we niet helemaal terug naar het hotel willen lopen, zullen we moeten opschieten.

In looppas snellen we ons naar het opstappunt. Daar komen we precies om 18.00u (l.t.) aan, maar er is geen bus te zien. Zijn we dan toch te laat en moeten we gaan lopen?. Het zal toch niet want dat is nog een hele tippel. Maar we zien dat er nog meer mensen zitten te wachten en dus hopen we dat de bus te laat is en wij dus nog op tijd. Zo is het , want om 18.10u (l.t.) komt de bus aanrijden en kunnen we nog mooi met de bus mee richting ons hotel. Als we bij ons hotel aankomen zijn we blij dat we er zijn en merken we pas hoe moe we zijn.

Het was een mooie, maar ook vermoeiende 1e dag in Vancouver. Morgen gaan we verder op verkenning uom zo een volledig beeld te krijgen. Nu even douchen, dan een theetje en dan op tijd naar bed, want we zijn nog steeds niet helemaal bijgeslapen. Ons meisje duikt meteen na terugkomst al het bed in. Ze is stik kapot en wil slapen.

Sleep well!.

De Maïskolfjes xxx…