We are getting "high"...

We hebben vannacht alle 3 onrustig geslapen en dat heb ik gemerkt. Roel: “ik heb vannacht zo wild gedroomd” . Ik: “Ja”?. “Waarover dan?”. Roel: “Dat kan ik niet vertellen”. Ik: “dan laat je het”. Voor wie nu wilde fantasieën krijgt, ik lag gewoon bij Ylva in bed. En ook zijwas erg onrustig en aan het woelen. Op een gegeven moment heb ik zelfs gezegd “nu blijf je stilliggen en doe je ogen dicht”. Kortom: we zijn nog niet helemaal gewend aan het slaapritme van hier en staan met ons lichaam nog niet helemaal in vakantie modus.

Omdat in bed de meeste mensen sterven, besluiten we maar om op te staan en aan de nieuwe dag te beginnen. Het eerste wat we doen, is kijken of Bomma thuis is. Voor ons meisje altijd het legale moment om op haar machine te mogen zitten. Immers als Bomma niet oppakt, dan kun je al naar andere dingen kijken. Dat is echt wel een verschil met jaren geleden, toen ze nog klein en onschuldig was. Toen moesten we haar zoeken omdat ze overal uithing en zetten we een filmpje op om haar even rustig te laten zijn. Nu ze een puber is, moeten we zeggen “lèk dé prùl ens aan de kentj”. Maar ze heeft pech want Bomma is thuis en weet in 1x de juiste knop te vinden.

Nadat we zijn bijgekletst en van het laatste nieuws op de hoogte zijn gaan we ons wassen en aankleden en tegen 08.45u (l.t.) gaan we naar beneden voor het ontbijt. Hier worden we warm welkom geheten door Alice en het lijkt erop dat ze vandaag haar bezem heeft thuisgelaten. Ze heeft een mooi jurkje aan en de haartjes netjes in de plooi. Ze begint wederom in een recordtempo alle ontbijtjes op te noemen en weeral begrijpen we er helemaal niks van (omdat ze zo snel praat) maar we hadden vantevoren al beslist dat we vandaag voor ontbijt 2,4 en 6 gaan. Dan hebben we ze allemaal een keer gehad. Het is niet druk, dus het zal wel snel komen. Althans … dat hoopt Ylva toch “ik sterf van de honger”.Gelukkig weet ze niet wat sterven van de honger is en voor ons de gelegenheid om het erover te hebben hoe goed we het hebben.

We moesten er even op wachten maar het wachten wordt meer dan beloond. Ook deze keer is het weer zoveel dat wekunnen ontbijten en lunchen in één. We doppen het dan ook om tot ‘ontlunch’. Op ons gemakje, alsof we alle tijd hebben, eten we alles op en rollen tegen 09.30-09.45u (l.t.) van tafel. Er moeten nog wat zaken voor het zwemmen geregeld worden en dus krijg ik van man- en dochterlief permissie (want eigenlijk mag ik deze vakantie niet met het zwemmen bezig zijn) om een klein uurtje hiermee aan de slag te gaan. Een klein uurtje wordt een dik uur en toen vond Ylva het genoeg geweest. “Mamma nu is het genoeg geweest, we gaan nu weg” en pakt vervolgens mijn laptop af. En maar goed ook want ik kan bezig blijven, maar merk dat mijn hoofd nog niet leeg is en daardoor kan ik nog niet ontspannen.

Rond 11.00u (l.t.) lopen we richting de halte van de Hop on-Hop off voor ons hotel en om 11.05u (l.t.) zijn we onderweg. We zijn gisteren door Chinatown gekomen het het fascineerde ons wat we daar allemaal zagen. Vandaar dat we besluiten om daar vandaag als 1ste uit te stappen. Chinatown in Vancouver is de grootste van Canda, het is een complete wijk en van zodra we de “Gate of Harmonieus Interest’ doorrijden waan je je in China. Overal zie je keurig ingerichte winkels als het gaat om kruiden en specerijen. Maar ook slagers waar de beesten gewoon open en bloot aan de haak hangen of viswinkels (ja, ja daar gaat mijn interesse tegenwoordig ook naar uit) waar je zelf je kreeft nog moet vangen, een vissenkop je aankijkt, de sardientjes op een hoop liggen en ga zo maar door. Voor wie nu denkt dat dit bij ‘ons’ in de viskraam ook zo is, “nee” dus want als dat wel zo was dan werkte ik er echt niet.

Inmiddels is het tegen 12-en en dus tijd voor een bakkie. We komen langs een typische, Chinese ‘conditorei’ waar het heel druk is en zelfs de politie met dozen gebak naar buiten komt. Dan zal het daar wel goed zijn zeker?. Ik ben meteen enthousiast maar Ylva is wat terughoudend en vind het zelfs eng. “Wat als ze ons dadelijk hier iets doen?”. Ik: “We zijn toch met z’n 3-en en we hebben pappa bij ons”. Ylva: “Ja, alsof we daarmee gered zijn”. Een lief klein chinees vrouwtje vangt ons op en vraagt “how many are you?”. “With 3”. “Okay then you can sit there and cash paying”. “Cash?”, dat hebben we helemaal nog niet en dus moet ik eerst naar de bank (een paar meter verderop) om geld te pinnen. Ik mag niet alleen gaan en dus gaan we met z’n 3- want Ylva wil niet alleen achterblijven en alleen met mij gaan dat vind ze ook eng. Terwijl ik sta te pinnen komt er één van de vele zwervers binnen en Ylva heeft het niet meer, “dadelijk slaat hij ons neer en pakt ons geld”. “Nou neem van mij aan dat deze niet in staat is om ons neer te slaan. Daar is hij veel te lam en high voor”. Met ons cash geld op zak gaan we weer terug naar het vrouwtje en genieten we van een lekker bakkie met wat lekkers. En Roel, die komt hier aan zijn trekken want hij heeft zijn kopje nog niet leeg of er wordt alweer bijgeschonken.

Als we de koffie op hebben, gaan we terug verder op pad in Chinatown. Ylva geeft aan dat ze het achteraf toch wel heel leuk vond. “Ik ben blij dat we het toch gedaan hebben”. “Mooi en zo zie je maar als je het niet probeert dan weet je het ook niet”. We brengen nog een bezoek aan de Chinese tuin en enkele Chinese winkeltjes met prullaria. Daarna lopen we door naar een straat die tijdens ons 1e rondje toen we er voorbij kwamen toch wel indruk op ons heeft gemaakt en dan met name op Ylva. Je ziet hier in Vancouver heel veel zwervers en junkies en overal waar je loopt (of toch in elk geval in bepaalde wijken) ruik je de weed. Amateurs als wij kunnen hier gratis ‘high’ worden. In deze straat hebben ze een heel gebied voor zichzelf afgezet, waar je overigens gewoon doorheen kunt lopen, en daar liggen en staan ze met z’n allen bij elkaar en helpen elkaar met het aansteken van hun jointjes en/of het zetten van hun spuiten. Want sommigen zijn zo lam dat ze het zelf nog niet eens meer kunnen. Hier staat en ligt de onderkant van de maatschappij bij elkaar en ook hier zal ieder zijn/haar eigen verhaal hebben waarom ze hier zijn terecht gekomen. Ylva kijkt haar ogen uit terwijl ze ondertussen bijna mijn arm fijn knijpt. Ze vind het maar niks om hier te lopen, “hoezo zijn die mensen zo?”, “hier wil je toch niet zo leven”, “waarom gaan die niet gewoon werken of in een huis wonen”, “kijk hoe zielig”, “die gaat mij dadelijk iets doen want die kijkt zo raar naar mij”. Daar waar ze normaal een slenter pasje heeft, stapt ze nu goed door. Eenmaal de straat uit zijn we alle 3 toch wel onder de indruk van wat we hebben gezien, zoveel verschillende en bijzondere types, zoveel ellende en armoede en je weet het verhaal er niet achter. We zijn er even stil van.

We stappen opnieuw op de bus en onze volgende halte waar we uitstappen is Gastown. Gastown is vernoemd naar Gassy Jack en is 1 van de twee oudste wijken van de stad (de andere is Chinatown). Vroeger was Gastown een verloederde wijk maar tegenwoordig bestaat het uit gezellige kasseienstraatjes met antieke lantaarnpalen, kleine winkels en boetieks, restaurants en pubs en behoort het tot één van de geliefdste ontmoetingsplaatsen van de yuppies van Vancouver. We slenteren er wat rond en zijn ons bewust van het grote contrast met wat we hiervoor gezien hebben. Een andere reden waarvoor we gestopt zijn in Gastown is de ‘Steam Clock’. Deze staat op de hoek van Waterstreet en trekt jaarlijks duizenden toeristen. De ‘Steam Clock’ is een door stoom aangedreven klok die om het kwartier op zijn stoomfluit het deuntje van de Big Ben speelt.

Tot slot gaan we nog even bij ‘Hudson House’ naar binnen. Dit is een één van de bekendste souvenierswinkels in deze buurt. Je ziet hier door de bomen het bos niet van alle prullaria die ze hebben, maar het is o zo leuk om er doorheen te wandelen. Althans dat vinden Ylva en ik want Roel die staat buiten en heeft ons vantevoren gewaarschuwd dat we niet met “zooi” naar buiten mogen komen omdat we dat al genoeg hebben. En we houden woord, we kopen enkel een leuke trui voor ons meisje en Roelie, omdat ze allebei toch nog geen truien hebben.

Omdat we ondertussen zin hebben gekregen in een bakkie en ons die van gisteren bij Starbucks goed heeft gesmaakt, besluiten we om vanuit Gastown door te lopen naar ‘Canada Place’. Dat is niet zo heel ver en we zouden ook de bus kunnen nemen maar eer die er is zijn we er ook te voet en hebben we op voorhand al wat calorieën verbrand. Het is er vandaar een stuk rustiger dan gisteren waarschijnlijk omdat er op dat moment geen cruiseboten in de haven liggen. We bestellen hetzelfde als gisteren (alleen nu zonder Jumbo suikerwafels want die zijn op) en genieten rustig van ons bakkie terwijl we ons vergapen aan de verschillende types die er rondlopen. Daar waar je op de ene plek veel zwevers en junkies ziet, is daar hier totaal geen sprake van.

Als we ons bakkie op hebben lopen we naar het opstappunt van onze HoHo bus. We weten ondertussen waar deze stopt en dat is niet op de plek waar de mensen verzamelen om op te stappen. We zien op die plek n.l. een grote groep ‘gries douven’ staan en die willen we natuurlijk voor zijn want “man man man” wat hebben die een tijd. Als de bus eraan komt, komt de groep in beweging en ‘the leader van the gang’ begint al meteen te krakelen dat we niet op de goed plek staan. We doen net of we doof zijn en in het dialect vraag ik of er iets aan de hand is. Dan begint ze nog meer te krakelen, maar de deur van de bus gaat open en we stappen in … gewoon doen of je gek bent. Wij hebben een plekje en zij zullen er zeker en vast ook wel eentje krijgen. Hoewel, de bus zit goed vol en het is uiteindelijk puzzelen om iedereen erin te krijgen.

Het is ondertussen al een flink eind in de middag en dus besluiten we om van hieruit te blijven zitten tot we in ‘Granville Island’ zijn. Ook deze chauffeur denkt weer dat hij Nicky Lauda is en sjeest als een gek door de stad. Met momenten echt niet leuk en gezellig en al helemaal niet met al die ‘gries douven’ want die beginnen alleen maar te gillen en mopperen. Aangekomen op ‘Granville Island’ maken we eerst een wandeling door het park en komen we weer tot nieuwe ontdekkingen en belanden we zelfs even op de filmset van een Canadese reeks die daar wordt opgenomen. Het kan dus zomaar zijn dat we binnenkort als figurant te zien zijn in de ‘Goede Tijden Slechte Tijden’ van Canada of weten wij veel.

Ondertussen is het tegen 17.00u (l.t.) en beginnen onze buikjes toch wel wat te rammelen. We hadden ons meisje beloofd om naar het ‘Hardrock Café’ te gaan maar aangezien dat er niet is, wordt dat moeilijk. Alternatief: ’the Public Market’, geen hardrock meer wel genoeg lawaai. We hebben daar gisteren ook een burgertentje gezien en daar gaan we een lekker burgertje eten. Het smaakt ons.

Inmiddels is het 17.45u (l.t.) en we weten wat dit betekent: in stevige pas richting het opstappunt van de HoHo want om 18.00u (l.t.) vertrekt hier de laatste bus. Als we deze missen dan moeten we met de benenwagen naar het hotel en dat is een flinke tippel, maar we zijn op tijd … “oef” want dochterlief had al aangegeven “echt niet te gaan lopen”. De bus zit goed vol maar we vinden, verspreid van elkaar, gelukkig nog een plekje. “Gelukkig want ik was dus echt niet gaan lopen hè”. “Nee schat, we zitten nu toch dus niet zeuren”. De rit naar ons hotel brengen we door in stilte.

Op onze kamer aangekomen, merken we hoe moe we zijn. Het is pas 18.30u (l.t.) en het liefst gingen we al meteen slapen. Zeker ook omdat we weten dat morgen ook een lange en vermoeiende dag wordt. Dan halen we onze camper op en gaat onze roadtrip echt beginnen. Maar eerst moeten de koffers en tassen (want inmiddels hebben we toch al één en ander verzameld en past niet alles in de koffers) nog worden ingepakt. Alles moet n.l. klaarstaan zodat we morgenvroeg meteen na het ontbijt kunnen vertrekken …Als we alles hebben ingepakt en klaarstaan pakken we nog een douchke want het is maar afwachten of dit op de campings overal kan. Ons meisje is moe en gaat slapen. Roel en ik drinken nog een theetje en blikken terug op wederom een mooie en bijzondere dag.

Morgen de start van onze roadtrip, dan gaan we eindelijk de natuur in. Vancouver was mooi en is ondanks de zwevers en junkies (die voor zover wij hebben meegekregen niemand kwaad doen) een relaxte stad met veel verschillende culturen. Het is wel een dure stad en staat daarom niet voor niets in de top 5 van duurste steden van de wereld.

Sleep well!.

De Maiskolfjes xxx…