Na regen komt zonneschijn!

Werden we gisteren gewekt door het getuuuut van de wekker. vandaag was dit door een zwerm wilde eenden die met elkaar aan de haal gingen. Opzicht een mooi geluid om mee wakker te worden, alleen ze hadden zich een uur vergist. En dan wordt je wakker en ontdek je dat het toch wel heel koud wordt in de camper in de nacht en dat het misschien toch verstandig was geweest als ik de dekbedden in de overtrekken had laten zitten. Ik had gisteren in de warmte n.l. besloten om deze eruit te halen omdat het anders misschien te warm ging worden in de nacht. En aangezien ik zelf inmiddels in de leeftijdsfase zit dat ik met momenten zelf een kachel ben. Echter vanmorgen lag Roel wel heel dicht tegen mij aan, “dat doet iet anders nooit” …, en ik snap nu waarom. Effin dan ben je een uur te vroeg wakker en ga je naar het plafond liggen staren met een veel te volle blaas, ik ben er vannacht n.l. niet uitgegaan omdat we net te ver van het toiletgebouw staan en ik andere campinggasten niet wil aandoen dat ze denken dat er ’s nachts een spook over de camping waadt. Maar al snel ben ik er toch maar uitgegaan omdat als je eenmaal weet dat je naar het toilet moet, je ook moet. Vast herkenbaar?.

Ochtendstond heeft goud in de mond en dus levert het vroege opstaan op dat ik kan genieten van de mooie lucht die er te zien is, ik al de tafel kan opdekken voor mijn schatjes en de camper een beetje beter kan leren kennen. Tegen 07.00u (l.t.) worden mijn schatjes wakker en dan komt er pas echt leven in de brouwerij en komt de Koningstrein weer op gang. Want ja, ook vandaag is er geen tijd om rustig aan te doen want we gaan ‘Whalewatchen”’. Spannend!. Maar eerst wordt er ontbeten, gewassen en aangekleed, bedden opgemaakt, nog wat spullen uitgewisseld met de buren die gaan vertrekken (ze hadden een mooie witte wasbak waar mijn oog op was gevallen. Met de nadruk op hadden want nu is hij van ons :-)), de camper rijklaar gemaakt (en ingeklapt) en om 08.38u (l.t.) zijn we startklaar om naar Victoria te vertrekken. “We zijn nog veel te vroeg” zegt manlief.

Uiteindelijk rijden we om 08.50u (l.t) van de camping weg en zijn we in een klein half uurtje in Victoria. Maar dan begint het feestje …

Allereerst het vinden van de parkeerplaats die Roel in gedachten had. Nadat we deze gevonden hebben en de camper geparkeerd, blijkt dat ik (als zuinige Hollander) het verkeerde kaartje heb gekocht. We zijn n.l. een ‘oversized vehikel’ en ik heb een kaartje gekocht voor een gewone auto. Nu kunnen we 2 dingen doen: óf we kopen een nieuw kaartje óf we parkeren de camper in een hoekje van de parkeerplaats zodat niemand hem ziet. Na wat rustig heen en weer gediscussieer (niet dus), kiezen we voor het laatste (mamma’s wil is wet) en nemen we de gok [e-1f91e]. Daarna wordt het zoeken naar waar we moeten zijn. Roel heeft wel enig idee maar weet het niet 100% zeker. Als we voor een ‘whalewatch’ bedrijf staan en het volgens Roel niet deze is, besluit ik aan een voorbijganger te vragen aan de hand van het adres dat we hebben gekregen. Hij wijst ons vriendelijk de weg maar volgens deze mijnheer moeten we naar de heel andere kant van het stadje. Ondertussen is het 09.45u (l.t.) en dus geen tijd meer te verliezen. Roel en Ylva zetten het op een rennen maar voor mij is dat een probleem en dus loop ik zo hard als ik kan. Om klokslag 10.00u (l.t.) als de boot moet vertrekken, de namen worden omgeroepen van de mensen die mee moeten, staan we op het punt waar we dachten te moeten zijn. Dachten … want als we ons nog snel melden aan de balie zegt de vriendelijke mevrouw dat we verkeerd zijn. Verkeerd?. “Yes, you are on the right adres but at the wrong company”. Oftewel we zijn wel op het juiste adres maar we moeten bij een ander bedrijf zijn. Pikant detail: het gaat om het bedrijf waar we voorstonden toen we de weg gingen vragen [e-1f631]. Dit is al vaker voorgekomen. Blijkbaar geven ze vanuit Doets het verkeerde adres door. De mevrouw is wel zo vriendelijk om met het bedrijf waar we moeten zijn te bellen, maar daar geven ze aan dat de boot aan het vertrekken is en we er dus nooit meer oprijd kunnen zijn. “Godver … de godver … de godver. Lichtpuntje van dat moment, we kunnen wel nog mee met de boot van 14.00u (l.t.). We hebben geen andere keuze.

Het is al een enigszins bewolkte dag, maar zware donderwolken pakten zich op dat moment plaatselijk samen boven Victoria en het heeft er zelfs ‘geonweerd’. De exacte woorden die er gezegd zijn, zal ik jullie besparen maar geloof mij als ik zeg dat het goed was dat er geen Nederlanders of Belgen in de buurt waren. We geven elkaar over en weer de schuld en uiteindelijk komen we geen steek verder. Als de storm weer is gaan liggen besluiten we om hetgeen we eigenlijk in de middag wilden gaan doen, n.l Victoria verkennen, dan maar nu te gaan doen oftewel van de nood een deugd maken.

We zien dat er ook een Hop on - Hop off bus rijdt en gaan informeren wat deze kost. Dit is echter veel te duur voor een paar uurtjes en dus besluiten we aan de hand van de folder met de benenwagen op pad te gaan. We beginnen bij het ‘Empress hotel’, een monumentaal hotel met een prachtige tuin dat centraal is gelegen op de hoek van de haven en het begin van het culturele centrum. Via de Gouvermentstreet wandelen we richting ‘Old Town’, het oude centrum van Victoria. We vergapen ons aan de mooie monumentale panden. Wat verder opvalt is de enorme rust die deze stad uitstraalt en hoe schoon het overal is en dat voor de grootste stad van Vancouver Island en de hoofdstad van British Columbia. Vanuit Old Town brengen we ook een bezoek aan Chinatown. Enerzijds omdat we het graag willen zien en anderzijds ook omdat we het willen vergelijken met Chinatown Vancouver. Maar wat een verschil. We zien hier leuke smalle straatjes waar je de muren met beide armen kunt aanraken. Het is er schoon en opgeruimd en nergens is er een zwerver of verslaafde te bekennen. Enige overeenkomst de ‘Gate of Harmonieus Interest’ aan het begin en de vele Chineese winkeltjes. Vanuit Chinatown lopen we door naar de ‘Public Market’. Ook dit is een enorm verschil met die in ‘Grandville Island’. Waar het daar enorme drukte en chaos was, is het hier een oase van rust.

Inmiddels loopt het tegen 12-en en dus wordt het tijd voor een bakkie. We besluiten om eens niet naar Starbucks te gaan maar naar een plaatselijk tentje. Ons bezoek aan het Chinees teahouse in Vancouver is ons zo goed bevallen dat we ook nu weer naar een lokaal zaakje gaan. Deze keer is het Milano, ze hebben er heerlijke koffie en nog betere carrotcake. Inmiddels zijn we (lees: Roel en ik) allemaal weer wat afgekoeld en bespreken we nog even kort waar het vanmorgen nu precies misging. Ook maken we grapjes over de camperparkeerplaats en hopen we dat hij er straks nog staat. Ylva en ik brengen nog een paar bezoekjes aan wat winkeltjes en daarna is het toch echt tijd om richting ‘Orca Spirit Adventures’ te gaan. We kunnen het niet maken om nog een keer te laat te komen.

Deze keer zijn we dus optijd én op de juiste plaats. We melden ons bij de balie en de vriendelijke mevrouw die ons te woord staat weet meteen wie we zijn. “Ah … you are the guys who …”. “Yes we are”. We krijgen de voorwaarden uitgelegd en moeten tekenen dat we alles op eigen risico doen. Daarna is het wachten totdat we worden opgehaald om naar de boot te gaan. Ook nu weer kijk ik er een beetje tegenop omdat we met een (in verhouding0 kleine boot gaan en de zee vanwege het weer niet heel rustig is. Op de boot zoeken we meteen het achterdek op. Het liefst gingen we voorop zitten maar dat is vanwege het weer en de koude wind niet te doen. Op het achterdek is het enigszins uit te houden. Om 14.10u (l.t.), 10min. later dan gepland omdat ze 1 passagier misten, varen we de haven uit. In het begin verwacht ik niet dat we ‘whales’ gaan zien omdat we veel te hard varen. We zijn al een hele tijd onderweg als de boot vaart begint te minderen, zouden de schippers er in het vizier hebben?. Helaas we turen over het water maar er is niks, buiten drijvende houtstukken, te zien. Wel een prachtige natuur om ons heen. Overal waar we kijken zien we eilanden en bergen en kleine idyllische huisjes. Wat een pracht. We varen verder maar nergens is er ook maar ergens een whale te bespeuren. Het zal toch niet dat we er geen gaan zien. Zou Roel dan toch gelijk krijgen toen hij tegen ons meisje zei “omdat ze ’s middags een andere afspraak hebben” ,toen ze vroeg waarom we zo vroeg moesten opstaan om dit te gaan doen. Wat er wel te bespeuren is, niet in het water maar op het dek, zijn een groep Japanse meisje die dachten dat als je de zee op gaat, je zo weinig mogelijk moet aantrekken omdat je anders niet bruin wordt. Schaars gekleed (wij hebben het al steenkoud met trui en jas) lopen ze op het dek te paraderen met de haartjes in de wind en maar foto’s maken van elkaar., zouden ze überhaupt wel weten waarom ze op deze boot zijn.

Ondertussen zijn we alweer op de terugweg en nog steeds hebben we geen whale gezien. Maar we geven niet op ook al hebben we het steen- en steenkoud. Het gaat ons niet gebeuren dat we net binnen zitten om ons op te warmen en er dan toch opeens eentje opduikt. We balen wel een beetje want het zou de eerste keer zijn dat we zoiets doen zonder resultaat en we weten ondertussen ook dat ze er vanmorgen wel hebben gezien.Maar dit is de natuur en die is niet te regisseren. Als er dan geen walvissen zijn, dan ga ik maar foto’s maken van mijn man die er als een verzopen kat uitziet zo helemaal ingepakt en van ons meisje die als een ijspegel op het dek zit. En op het moment dat ik dat doe, duikt er achter Roel uit het niets eentje op en die maakt me toch een geluid. Echt zo’n gekke gewaarwording maar o zo mooi. Natuurlijk zijn meteen alle hens en alle luiwammesen die verveeld tokkelend op hun GSM binnen zaten, aan dek en moeten we bijna vechten voor ons plaatsje. Maar dan heb je aan mij de verkeerde. Ik heb niet ruim 2 uur staan vernikkelen van de kou om mij nu aan de kant te laten duwen, now way. Het is dan overigens lachwekkend om te zien hoe iedereen met de GSM foto’s aan het maken is. Alsof je daar iets op gaat zien. Ik heb een fototoestel met een behoorlijke lens en ik moet al goed kijken. En dan heb je er ook nog die proberen een selfie met de walvis te maken … 3x raden wie.

Wallie heeft zich laten zien, we weten nu dat we in de buurt zijn van waar er zitten en dus is het weer wachten… en wachten… en wachten en hopen dat hij nog een keer boven komt. En ook dit wachten wordt beloond want op een gegeven moment zien we er zelfs 3. Eerst alleen aan het water wat ze omhoog spuiten en daarna laten ze ook hun rug en vin zien. Zo mooi. We hebben dit al een paar keer mogen meemaken maar het blijft telkens weer bijzonder. We blijven met de boot liggen waar we liggen en hopen dat we ze nog een keer te zien gaan krijgen. De meeste mensen zijn alweer naar binnen gegaan omdat ze gezien hebben waar ze voor kwamen en dan is het goed. Maar wij zijn diehards en blijven buiten staan al voelen we onze voeten en handen niet meer. Na een tijdje komen ze nog weer een keertje boven en snelt weer iedereen naar buiten. Het is een prachtig schouwspel dat we mogen gade slaan en waar we getuige van zijn, maar het schouwspel eromheen is bijna even lachwekkend.

We hebben uiteindelijk het geluk gehad dat we er toch hebben mogen zien en aangezien de tijd bijna om is, besluit de kapitein terug te varen naar de haven. Gelukkig want pas op het moment dat we binnen in de boot komen, merken we hoe ontzettend koud we het hebben. Onze handen en voeten zijn ‘bevroren’. Ik kan de camera nog niet meer vasthouden. Onze bemanning vertelt nog kort dat we bultruggen hebben gezien, dat een gedeelte van de kosten die we hebben betaald worden besteed voor onderzoek en bescherming van de walvissen en dat ze bewust omgaan met de brandstof van de boot om op die manier ook het milieu te sparen. Opgewarmd zijn we nog niet als we de haven van Viktoria weer binnen varen, maar gelukkig wel alweer een beetje ontdooid.

Terug aan wal mogen we terugkijken op wederom een mooie ervaring. Ter afsluiting wandelen we nog even via de ‘David Foster Walkway’ naar de ‘Fisherman’s Warf’ waar we eerst nog even een kijkje nemen bij de kleurrijke en grappige woonbootjes om daarna lekker fish and chips te eten. Inmiddels loopt het tegen 18.30u (.l.t.) en begint de vermoeidheid toe te slaan. We besluiten dan ook om terug te gaan richting de camper. Ylva wordt nu wel wat zenuwachtig. “Wat als we een boete hebben?”. “Of stel dat hij er niet meer staat”. “Tja dan komen we gaan lopen en hebben we geen slaapplaats meer”. “Echt?”. “Wat denk je zelf?”. Ondertussen zien we bij een aantal auto’s waar we langs lopen een bon onder de ruitenwisser zitten. Het zal toch niet … Gelukkig hij staat er in elk geval wel nog als we de parkeerplaats oplopen en even lijkt het erop alsof ook wij een bon onder de ruitenwisser hebben. Maar nee toch niet … pfff we hebben dus geluk gehad. We hoeven én niet te lopen én we hebben geen boete. Eind goed al goed.

Tevreden en met een goed en mooi gevoel rijden we terug richting de camping. Bij de McD stoppen we nog even voor een warme apple pie en een milkshake voor de jonge dame. Terug op de camping hebben we nog 1 missie, het aansluiten van de waterslang. Dit lijkt makkelijker gezegd dan gedaan want op het moment dat we ze aansluiten, spuit het water alle kanten uit en krijgen Roel en ik een spontane douche. Gelukkig hebben we wat gereedschap in de camper en zelfs wat ringetjes om af te dichten. De buurman schiet nog even te hulp en dan is dit klusje ook weer geklaard.

Wat een dag!.

Hij begon vredig, daarna werd het donder en bliksem, keerde terug in rustig vaarwater en werden we getuige van de wonderen van de natuur.

Nu nog een theetje, verslag typen, wassen en tandjes poetsen en dan naar dromenland. Ons meisje heeft de luikjes al een paar uurtjes dichtgedaan. Morgen kunnen we eindelijk eens uitslapen. Hopelijk hebben de eenden deze keer de wekker wel goed gezet.

Sleep wel!

De Maïskolfjes xxx…