Vam totempalen naar prachtige natuur ....

We hebben vannacht alle 3 goed geslapen. Ylva en Roel zijn er wel nog uit geweest om naar het toilet te gaan, “wel fijn dat ik nu niet naar buiten hoefde om in de bosjes te plassen”, maar ik heb in 1 ruk doorgeslapen en werd vanmorgen tegen 07.30u (l.t.) pas gewekt. Deze keer niet door Donald en zijn vriendjes, nee zij hadden de wekker vandaag ook wat later gezet. Deze keer was het door een zwaar ronkend geluid en toen ik uit het raam keek zag ik the Duke’s off Hazzerd voorbij rijden. Geweldig!. Ik ben nog even rustig blijven liggen omdat man- en dochterlief nog sliepen maar na een kwartier naar het plafond gestaard te hebben ben ik toch maar opgestaan. Roel volgde vrij snel daarna en ons meisje was ondertussen ook wakker maar die wilde nog even “oetoeieren” in haar holletje. Ik ben mij even lekker gaan douchen wat heerlijk was en toen ik terug kwam had Roel al fijn de tafel gedekt voor het ontbijt. Het douchen gaat hier overigens met muntjes, d.w.z voor 1CAD kun je 5 minuten douchen. Vanaf het moment dat je het muntje erin duwt begint de douche te lopen en je kunt ze niet tussentijds stilzetten en na precies 5min. stop ze ook weer abrupt. En dan pas merk je hoelang 5min. is.

Ondertussen was onze schone slaapster ook al uit bed en konden we beginnen aan het ontbijt. Ylva wilde graag geroosterd brood, “dat vind ik gewoon lekker” en dus werd de broodrooster uit de kast gehaald. Alleen de vraag was toen “waar steek je deze in?”. In de keuken zit geen stekkerdoos, bij het eetgedeelte wel maar daarvoor is de kabel tekort, bij het toiletkastje maar dat is ook zo gek. Uiteindelijk zijn we er maar mee naar buiten gegaan want aan de buitenkant van de camper zit ook een stekkerdoos, alleen de tafel was al opgeruimd en het snoer tekort voor op de grond. Dan maar een constructie bouwen van een winkelkratkarretje en een emmer en dan daarbovenop de broodrooster. Het duurt even maar dan heb je ook wat.

Na het ontbijt, het is inmiddels al rond 09.00u (l.t.), komt de ‘Koningstrein’ op stoom en moet er toch een beetje vaart worden gemaakt. Roel heeft n.l. in gedachten om rond 09.30-09.45u (l.t.) te vertrekken en als Roel iets in gedachten heeft ….. De tafel wordt afgeruimd, het afwasje wordt gedaan, spulletjes worden opgeruimd en veilig weg gezet, de slangen van het water en de afvoer worden losgekoppeld, de elektriciteit wordt losgehaald, het trapje wordt ingeklapt, de spiegels uitgeklapt, nog een laatste plasje en om 09.50u (l.t.) zijn we klaar voor vertrek. “Dag camping OceanSide Resort, dankjewel voor de 2 fijne nachtjes”.

We nemen de HW 17 South richting Victoria en buigen dan af naar de HW 1, de Trans Canadian HW.

Onderweg stoppen we als eerste bij het Mahata lookout point. Daar hebben we een prachtig uitzicht de vele eilandjes rond dit prachtige eiland. Dit is ook gebied waar dagelijks meerdere cruiseboten doorheen varen. Helaas zien we er nu geen.

We vervolgen daarna onze weg richting Duncan. Duncan is het bekendste kleinste plaatsje van Vancouver Island en opgericht in 1912. Als we Duncan binnen rijden stoppen we eerst bij de ‘Canadian Superstore’ om een paar kleine boodschappen te doen. Wat eten voor vanavond, wat drinken en wat kleine huishoudelijke spulletjes zoals vaatdoeken en hand- en theedoeken. Als we de winkel binnen lopen worden we overvallen door de grote. Ga in een winkel zo groot als de Makro maar eens te zoeken naar kleine boodschappen. Niet te doen gewoon, wat een keuze. Er ligt gewoon een hele apotheek in, een kleding afding, woon- en keuken accessoires en dan de supermarkt. Het is een prachtige winkel, we kijken er ons de ogen uit maar ik ben blij dat deze niet bij ons in het dorp ligt. Je zult in gang 40 zijn en erachter komen dat je in gang 2 iets vergeten bent. Van “even snel boodschappen doen” is hier geen sprake en als je keuzes maken moeilijk vindt, dan moet je hier zeker en vast niet zijn. En wie ook geen keuzes kan maken is ons meisje. Ze wilde graag ijsjes, alleen dan sta je daar voor 5 mtr. handijsjes en welke ga je dan nemen. Uiteindelijk hebben we maar ‘ie wie waai weg’ gedaan want na een uur in deze winkel vond ik het wel goed geweest.

Als we onze spulletjes hebben ingeladen, vervolgen we onze weg richting ‘Old Town’ Duncan. Parkeren de camper en lopen het bruisende (niet dus) centrum in. Daar komen we op het stadspleintje uit bij het optreden van de plaatselijke Nick en Simon, bijgestaan door Annie Schilder. De Oldies gaan helemaal uit hun dak, wij zijn iets minder enthousiast.

Dan maar waarvoor we in Duncan zijn. Duncan staat n.l. bekend om de ‘Totumpalen’. Over het hele stadje staan ongeveer 40 totempalen verspreid die je, als je de ‘totempalenroute’ volgt allemaal te zien krijgt. Iedere totempaal heeft zijn eigen ontwerper en eigen verhaal. Ook staat hier in Duncan werelds grootste (qua omvang) totempaal. De paal heeft een doorsnee van 1,8 mtr en is uitgesneden uit een 750 jr oude boom die destijds aan het stadje is gedoneerd.

Al lopend door Duncan (dat eruit ziet als een cowboystadje) maar waar je vandaag een kanon kunt afschieten ( en dan raak je nog niemand , waarschijnlijk zit iedereen bij het optreden van Nick[e-38]Simon en Annie) ontdekken we ook … “ja, ja” een Chinatown. Hier is het slechts een smal steegje met foto’s en een gedenkteken.

Het is tegen 13.15u als we alle palen hebben gezien, de tijd van onze parkeerticket erop zit, maar de innerlijke mens zich begint te melden. Tijd voor een bakkie en iets lekkers maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan want bijna alles is dicht (en dat voor een zondag). Tuurlijk Starbucks is wel open maar ons doel deze vakantie is om min. 1x per dag bij een lokaal tentje iets te drinken. Uiteindelijk komen we uit bij ‘Ironworks Café en Crepperie’. We gingen voor een bakkie maar ons meisje had al vrij snel gezien dat ze er ook ontzettend lekkere pannenkoeken hebben. “Zo eentje wil ik”. en dan te bedenken dat ze vlak ervoor nog geen honger had. Maar blijkbaar heeft ze nu lekkere honger,dit laatste heeft ze trouwens al de hele vakantie. Het is te merken dat ze er tijdens het seizoen op moet letten want nu is het bij alle zoets dat ze ziet “ohh lekker”. Maar omdat het nu mag en kan, bestellen we ons alle 3 een pannenkoek. Het is druk en het duurt dus even voordat we het krijgen, maar het is het wachten meer dan waard. We hebben alle 3 een andere en zo kunnen we bij elkaar proeven. Met onze buikjes goed gevuld zoeken we de camper terug op. Gelukkig geen bon en dus kunnen we met een gerust hart koers richting Ucluelet zetten.

Het volgende plaatsje waar we voorbij komen en waarvan wordt gezegd dat het de moeite waard is om te stoppen is ‘Chemainus’. Roel wil hier niet stoppen omdat hij vind dat we al te lang in Duncan zijn gebleven en nog een heel stuk moeten rijden. Maar daar trappen we niet in, het is zondag, we hebben geen haast, de camping is gereserveerd dus we hoeven er niet voor een bepaalde tijd te zijn, we hebben eten én (niet geheel onbelangrijk) ‘moeders wil is wet’. En dus buigen we als we het naambordje Chemainus zien, mooi af.

Chemainus staat bekend om de Victoriaanse huisje en de vele muurschilderingen. Meteen als we het stadje binnen rijden vallen ons beiden op. Wat een leuke en schattige huisjes, ook dit lijkt weer net een Western stadje. We zoeken een plekje om de camper te parkeren, wat niet zo gemakkelijk is omdat we er niet mee ‘Old Town’ in mogen en omdat hij groot is. Uiteindelijk besluiten we hem overdwars over een aantal autoparkeervakken te parkeren. Het is n.l. ook hier erg rustig en dus zal het wel geen probleem zijn. En anders dan merken we het vanzelf.

We lopen naar ‘Old Town’ en vergapen ons aan de vele muurschilderingen. De ene nog mooier en bijzonderder dan de andere. Echt zo mooi en dat in combinatie met de typische huisjes. Bijna op elk gebouw, op elke woning staat er wel een schildering. Vaak betrekking hebbende op wie er woont en/of welk bedrijf of winkel er in gevestigd is. Al lopende zien we ook dat Chemainus ook een ‘Pulblic Market’ heeft en natuurlijk gaan we ook hier even ‘nazen’. Deze market is, in tegenstelling tot Vancouver en Victoria, geen foodmarket maar een kleding en ‘hebbedingetjes’ market. Niet wat we nodig hebben maar wel heel leuk om te zien. “Wat een leuk en gezellig plaatsje” zeggen we meermaals tegen elkaar en zelfs Roel is blij dat hij naar moeder de vrouw heeft geluisterd want hij had dit niet willen missen.

Inmiddels loopt de klok tegen 16.00u (l.t.) en wordt het nu echt wel de hoogste tijd om richting Ucluelet te gaan rijden. Het zijn nog behoorlijk wat kilometers en bij ‘Cameron Lake Bluffs’ lopen we het risico dat we moeten wachten en/of heel langzaam rijden omdat de HW 4 hier gedeeltelijk is afgesloten en er 1 richtingsverkeer is. Dit ivm bosbranden. Ons meisje is moe en gaat ondertussen achter in de camper een tukkie doen. Terwijl Roel en ik als we van HW19 afgedraaid zijn en de HW4 West zijn opgedraaid, ons vergapen aan alle natuurschoon. Bij ‘Cameron Lake’ hebben we geluk. Heel even moeten we wachten en aanschuiven in de file maar dan mag onze kant beginnen te rijden en kunnen we dus rustig doorrijden en ondervinden we daar niet echt oponthoud.

Het is tegen 17.15u (l.t) als we Port Alberni binnenrijden en Roel zin heeft in een bakkie. We zien een McD en omdat we daar nog niet geweest zijn, besluiten we hier even af te draaien. Terwijl we op de parkeerplaats staan realiseren we ons dat het nog 111km naar Ucluelet is wat betekent nog zeker anderhalf uur rijden. Dus misschien verstandig om toch al iets te eten omdat het anders heel laat wordt.Omdat we geen zin hebben in de McD overleggen we en besluiten even verder te rijden om iets ordentelijks te eten. Hadden we ons nog ‘bescheten’ want dat even dat wordt uiteindelijk tot in Ucluelet. Omdat er onderweg niks maar dan ook totaal niks meer is, alleen prachtige natuur. Bij het binnenrijden van Ucluelet. stoppen we eerst nog snel even bij het Visitorcentre. Dit omdat we een Nationale Parkpas moeten kopen. Deze is nodig om toegang te krijgen tot alle Nationale Parken in Canada.

We hebben honger en omdat we snel willen eten en niet nog eerst iets willen ‘brochelen’ in de camper besluiten we door te rijden naar het centrum en daar wat te eten. Het begint dan al met het feit dat we moeten zoeken om überhaupt een restaurant te vinden. Als we dat eindelijk hebben gevonden zien we dat het er erg druk is, maar we doen toch een poging. Binnen laten ze ons zeker 10-15min. staan alvorens iemand komt vragen wat we willen. Als dat gebeurd vertellen ze ons dat we op een wachtlijst kunnen omdat er nog vele wachtenden voor ons zijn. Dat gaan we niet doen. Dan maar kijken of we nog iets anders vinden. Dat lukt uiteindelijk na goed zoeken, maar ook daar zien we dat het druk is. Wachttijd minstens een half uur. Dat gaan we dus ook niet doen. Dan maar weer verder zoeken. Er is werkelijk niks te vinden in dit ‘gat’. Ongelooflijk toch op een plek waar zoveel toeristen zijn. We besluiten dan maar om terug te rijden en onze camping op te zoeken als we in een hoekje nog een pizzeria zien liggen. Dan daar ook nog maar proberen. Binnen zijn er nauwelijks mensen en we kunnen er wat eten. Mooi!. We bestellen 2 pizza’s en wat te drinken en nemen plaats. Na ons komt er nog een gezin en een groep mannen en allemaal lijken ze tegen hetzelfde aan te lopen als wij, n.l. dat ze geen restaurant kunnen vinden om iets te eten. De pizza’s zijn besteld, we barsten van de honger, het kan nu toch niet lang meer duren want hoe moeilijk kan het zijn om 2 pizza’s klaar te maken. En het duurt … en het duurt … en het duurt nog steeds en langzaam begint Roel zich te ergeren. “Zo moeilijk is het toch niet om 2 pizza’s e maken”. We vragen al eens aan de serveerster hoe lang het nog gaat duren, ze geeft aan te gaan vragen maar komt vervolgens niet meer terug. Uiteindelijk hebben we 3 kwartier gewacht en was het 20.30u (l.t.) toen we onze pizza’s kregen. Beter waren we toch naar de camping gereden. Of nog beter hadden we wat in Port Alberni gegeten.

Enig lichtpuntje in deze, de pizza’s waren wel heel lekker maar we hebben er niet optimaal van genoten omdat we ‘haast’ hadden omdat we voor het donker op de camping wilde zijn. “Dadelijk zul je zien dat we op de camping aankomen en dat ze onze plaats vergeven hebben of dat ze dicht zijn”. Ylva: “en dan?”. “Dan moeten we buiten op de parkeerplaats slapen”. Maar gelukkig is dit niet het geval en is de receptie tot 22.00u (l.t.) geopend. De dame die ons ontvangt geeft wel aan dat we niets buiten onze camper mogen laten staan van etenswaren, afval of iets dergelijks omdat er de laatste tijd veel beren zijn gesignaleerd. “Okayyyy” dus als we vannacht gaan plassen dan kan het zomaar zijn dat we “Bruintje” tegen komen.Spannend!.

Onze camping “Surf Junction” is een echte camping ingericht op surfers. Net zoals het hele plaatsje hier want dat hebben we in de snelheid wel al gezien. Omdat het al laat is als we aankomen en we nog graag voor het donker alles willen hebben aangesloten en geïnstalleerd, maken we haast. Groot voordeel hierbij is dat we alle 3 los van elkaar weten wat we moeten doen.

Het was vandaag wederom een lange (reis)dag waarop we weer veel mooie dingen hebben gezien en hebben kunnen genieten van prachtige natuur.

Ylva is moe en gaat slapen. Roel en ik drinken nog een theetje en dan gaan we ook naar bed.

Sleep well!.

De Maïskolfjes xxx…