Op zoek naar Whales......

We hebben vannacht alle 3 héél goed geslapen. Ikzelf zelfs als een marmot want dochter- en manlief zijn nog een paar keer naar het toilet geweest maar daar heb ik allemaal niks van meegekregen. Enerzijds goed maar ook wel jammer want als ‘Bruintje’ voor het raam heeft gestaan dan heb ik hem niet gezien.

Toen we gisteren avond hier op de camping aankwamen werden we al meteen gewezen op de regels van de camping. Één van die regels was dat er na 23.00u (l.t.) stilte moest zijn uit respect voor de andere gasten en de natuur. De camping ligt n.l middenin een bosrijke omgeving. Alsof iemand er een klok op zette want vanaf 23.00u (l.t.) viel er zo’n absolute stilte over de camping … zalig. Wellicht mede daardoor dat we zo goed geslapen hebben.

Het was 08.30u (zo bleek) toen ik wakker schrok van de deur die open ging. Mijn eerste gedachte “komt Bruintje nu gewoon binnen zonder te kloppen”. Maar het was Roel die Ylva had geholpen met haar douche. Hier is dat nl weer anders dan op de vorige camping. Terwijl ons meisje zich lekker aan het douchen is, dekken wij de tafel en maken het ontbijt klaar. Roel heeft zin in een eitje dus dan koken we dat. Als Ylva terug is van haar douchepartij gaan we op ons gemakje aan het ontbijt en nemen de dag door. Na het ontbijt zorgen Roel en Ylva dat de afwas gedaan wordt, ik ruim binnen in de camper op en ga er met een dweiltje doorheen. Daarna ga ik mij wassen en aankleden terwijl man- en dochterlief een toerke over de camping doen. Als ze terug komen zijn ze erg onder de indruk, “mamma u moet straks echt eens gaan kijken, niet normaal hoe sommigen hier kamperen”. Roel vindt het geweldig en voelt zich hier helemaal thuis. Hij is dan wel geen surfdude want die kamperen hier voornamelijk, maar de primitieve en relaxte manier van leven daar houdt hij van. Het is inmiddels tijd voor een bakkie en terwijl ik de laatste hand leg aan het verslag van donderdag (want dat is mij blijven liggen en daarom heeft het zolang geduurd eer we iets konden posten) zet de man des huizes een kopje koffie.

Als het tegen 12.00u (l.t.) loopt gaan we ons klaar maken om te vertrekken richting Ucluelet We hebben daar vanmiddag n.l. wederom een whalewatch geboekt en we willen deze keer natuurlijk wel op tijd komen. Bovendien willen we ook nog even een wandelingetje door het dorpje maken omdat we dat gisteren niet meer gedaan hebben. Om 12.25u (l.t.) komen we in Ucluelet aan en gaan we ons eerst aanmelden bij ‘Jamies Whaling Station’ voor onze Watch. Als we dat gedaan hebben, is er nog een uurtje de tijd om het dorpje te verkennen en dat blijkt meer dan genoeg te zijn.

Ucluelet, wat veilige haven betekent, is van oudsher een vissersdorpje dat in de vorige eeuwen moeilijk tot niet te bereiken was. Pas in de 19e eeuw is er a.g.v. de ontwikkeling van de welvaart een weg aangelegd en met de komst van de ‘Pacific Rim Highway’ is het dorpje goed te bereiken. Hierdoor is Ucluelet en het gebied eromheen toegankelijker geworden voor toeristen die er met volle teugen kunnen genieten van al het natuurschoon. Sterker nog, dit dorpje leeft van de toeristen want overal waar je kijkt zie je motels, B[e-38]B’s, campgrounds of toeristisch gerelateerde bedrijven. Een gewone sterveling kom je hier niet tegen.

Om 13.30u (l.t.) melden we ons opnieuw bij ‘Jamies’. We krijgen een korte uitleg van wat we gaan doen en krijgen daarna onze overal uitgereikt. Ja, ja we krijgen een heuse ‘reddingsoveral’ die we moeten aantrekken en als we over boord slaan dan kunnen we hierop blijven drijven. Het aantrekken van dat ding is nog een hele kunst want het is loodzwaar en bloedheet. Omdat we afgelopen zaterdag op de boot zo’n kou hebben geleden en we wisten dat we vandaag met een zodiac boot zouden gaan, hebben we ons warm aangekleed. Dus lange broek en trui maar we komen er al snel achter dat dit veel te heet gaat zijn. De trui doen we dus maar uit en laten we achter, voor de broek hebben we geen alternatief dus die moet aanblijven. Gehesen in ons ‘maanpak, dat lijkt op een grote drollenvanger lopen we vervolgens naar de boot. Daar maken we kennis met Jezus die onze boot gaat besturen (we hebben geen idee hoe hij heet maar hij ziet eruit als Jezus en dus noemen we hem Jezus). Jezus legt uit dat mensen die last hebben van nek- of rugklachten achter in de boot moeten zitten en dat het voor de anderen niets uitmaakt. Ik mag dus achter in de boot en Ylva wil daar ook zitten; dicht bij mamma. Ze is n.l. heel bang en ziet erg op tegen dit ritje. Reden: ze heeft een keer op een banaan gezeten en is daar heel hard vanaf gevallen en sindsdien denkt ze dat met alles wat daarop lijkt dat ook gebeurt. “Wat nu als we omkiepen?”. “Dan heb je toch je overal aan en daarop blijf je drijven”. “Ja maar als ik in het water val dan is mijn GSM wel nat”. “Nou, niet alleen je GSM”. “En wie komt ons dan redden?”. “Geen idee, misschien Wallie”.

Als iedereen zijn/haar plekje heeft gevonden, varen we de haven uit. In het begin heel rustig maar na een tijdje gaan we steeds harder en wordt het een stevig geklots. De boot slaat tegen en op de golven en dat geeft soms rake klappen. Zelf ben ik eerlijk gezegd ook wel benieuwd hoe het zal gaan want het ‘blurp-verhaal’ van de oversteek naar Noorwegen zit nog vers in mijn geheugen. En dat was een hele grote boot en dit is maar een kleintje. Gelukkig zit ik aan de buitenkant en dus zou ik moeten overgeven dan kan ik dat meteen overboord doen. Ik moet dan wel even opletten van welke kant de wind komt want anders dan krijg ik het recht terug in mijn gezicht.

We genieten onderweg van de fjorden en woeste rotspartijen als onze schipper plotseling rustiger begint te varen. Voor ons ligt een prachtige rotspartij met daarop tientallen zeeleeuwen . We hebben dit al zo vaak gezien, maar het blijft telkens weer prachtig. Nadat we er een tiental minuutjes van hebben genoten varen we verder naar een andere rotspartij waar ook een school zeeleeuwen ligt. Deze keer nog meer dan op de vorige rotspartij. Er ligt zelfs een hele, hele grote tussen. “Kijk, daar ligt Bompa hij is als zeeleeuw terug gekomen”. Wat een prachtige beesten, maar wat een kolossen. Ze lijken ze braaf en loom, maar ik weet uit ervaring hoe snel ze kunnen zijn. Bij een andere rotspartij die we tegen komen, ligt een hele school zeerobben. Zeerobben leven voor 90% van de tijd in het water en dus zien we overal neusjes en hoofdjes boven water komen. Deze zijn erg speels en het is gewoon leuk om te zien. Ook hier kun je geen genoeg van krijgen en uren naar kijken maar hiervoor zijn we niet gekomen. Dit is immers een whalewatch en dus willen we graag een whale zien. Althans we hopen dat we er eentje gaan zien. Jezus legt uit dat er 2 gebieden zijn waar we er misschien gaan kunnen zien en dat we dus koers daar naartoe maken . Met hoge snelheid vliegen we over het water, de wind suist om onze oren en ondertussen genieten we van al het moois we zien.Want mooi is het hier dat is een ding wat zeker is.

De tijd verstrijkt en we varen nog steeds op hoge snelheid wat betekend dat we nog niks hebben gezien of in het vizier hebben. We zien ook geen andere bootjes wat ook betekend dat we niet ‘warm’ zitten. Na verloop van tijd zeg ik tegen Roel “ik weet het niet maar volgens mij zijn we al op de terugweg (want het lijkt op zee overal hetzelfde) maar geen whale te zien”. “Nee, dat klopt maar gelukkig hebben we wel al robben en leeuwen gezien”. Maar we geven niet op en blijven ondertussen over het water turen totdat ik opeens iets zie spuiten. Ja, dat is er eentje. En dan nog een spuit wat betekend dat er 2 zitten. Jezus begint meteen rustiger te varen en Wallie en zijn vriendje laten zich met enige regelmaat, maar helaas ver van de boot zien. Maar we zien ze en op een gegeven moment hebben ze er echt zin in en komen ze mooi en hoog uit het water. Een mooi schouwspel om te zien maar helaas te ver weg om goed vast te leggen. Dan maar gewoon genieten want genieten dat is het zeker. Ook hiervoor geldt dat we het geluk hebben gehad om dit al een paar keer te mogen hebben aanschouwen, maar het blijft telkens weer bijzonder en een wonder waar je uren naar kunt kijken. Uren worden het deze keer niet want we moeten terug naar de haven. We zijn al (te) lang onderweg en dus wordt het tijd om terug te keren.

Rond 16.45u (l.t.) zijn we terug in de haven. Wat een prachtige ervaring hebben we weer mogen beleven en wat ben ik blij dat alles goed is gegaan op de boot. Heel eerlijk ben ik wel aangenaam verast over deze bootjes. Ik had gedacht dat ik er kotsmisselijk op ging worden door het geklots en gebotst maar doordat je zo dicht op het water zit, valt dit eigenlijk wel mee. We bedanken Jezus, ontdoen ons van ons maanpak (wat overigens wel hard nodig was want anders waren we tot op het bot nat geweest) en lopen voldaan terug naar de camper. Wat een prachtige ervaring alweer. Nog nagenietend rijden we terug naar de camping.

Op de camping aangekomen beginnen we meteen met koken. We hebben vanmiddag niets meer gegeten en barsten dus van de honger. Op het menu staat soep, penne met meatballs, ceasersalad en als toetje een ijsje. Roel begint met de soep te maken, Ylva dekt de tafel op en ik ontferm mij over de penne en salade. Als alles klaar is, geef ik het door ons ‘loempia-luikje’ door naar buiten en genieten we buiten van onze heerlijke maaltijd. Als we klaar zijn met eten is het tijd voor het toetje. Het toetje waar Ylva zich al de hele vakantie op verheugd, n.l. een ijsje. Ze heeft nog geen ijsje gehad omdat de bollen hier onbetaalbaar zijn. Vandaar ook dat ze gisteren ijsjes heeft mogen kopen in de Canadian Superstore. We horen al 2 dagen niks anders dan “hmmmm straks lekker een Magnum”. We ruimen de tafel af en Roel gaat de ijsjes halen, althans doet een poging tot. Want opeens horen we “volgens mij is er iets mis”. Nou er is zeker iets mis want als hij naar buiten komt gelopen sijpelt de karamel en chocolade uit het pakje. “Oh nee hè ze zijn toch niet gesmolten”. Nou en of ze gesmolten zijn. Als we de doosjes open maken dan sijpelt het eruit. “ Het zal toch niet waar zijn hè”. Ons meisje is helemaal teleurgesteld. “Hoe kan dit nou?”. “Tja ik denk dat er iets niet goed is met de vriezer”. “Ja dat denk ik ook want dit is niet bevroren”. Zo goed en zo kwaad als het kan proberen we er toch wat van te eten, maar een zacht ijsje is geen ijsje. Dan zullen we ze maar in de bosje gooien en heeft Bruintje vannacht ook nog iets. De grote vraag blijft echter: “hoe is dit kunnen gebeuren”. We kijken naar de vriezer en volgens Roel is deze goed ingesteld. Maar waar klopt het dan niet. Ylva en ik beginnen de handleiding te lezen en plots zegt Roel “staat het gas eigenlijk wel aan? en komt terug en zegt “het gas stond uit”. Wat is er nu gebeurt … als je op de boot gaat of gaat tanken, dan moet je het gas (lees: propaan)uitzetten. Het gas zorgt ervoor dat wanneer je geen elektriciteit hebt de koelkast en de vriezer toch blijven lopen. Roel had dit uitgezet toen we op de boot zijn gegaan en we hebben alle drie er niet meer bij stil gestaan het weer aan te zetten. De afgelopen dagen hebben we dit niet gemerkt omdat de camper in de elektriciteit heeft gestoken en steeds maar een paar uurtjes eruit was. Gisteren hebben we een hele lange reisdag gehad en vandaag is de camper ook lang van de stroom geweest waardoor alles dus is gaan ontdooien. Lekker dan, maar inmiddels is het gas weer opengedraaid en de vriezer weer bevroren. Morgen dan maar weer nieuwe ijsjes kopen.

Na de afwas gaat Roel bij de receptie (want daar is wifi) aan de slag met de verslagen plaatsen. Ons meisje wil graag in de hottube en dat ga ik gezellig met haar doen. Even relaxen en afschakelen met z’n tweetjes. Er zit niemand anders in en het is zalig al wordt het na een tijdje ook wel heel warm en lijkt het alsof we in een soepketel zitten te pruttelen. We genieten er lekker van en als we helemaal door en door warm en gaar gekookt zijn komen we eruit en gaan we, enigszins rozig,lekker terug naar de camper. Roel is inmiddels ook klaar “wat een werk, maar ze staan erop”. “Goed gedaan Roelie”. Ons meisje is moe en gaat boven in haar holletje nog even lezen. Omdat ik de camping ook wil zien, maken Roel en ik nog een wandelingetje over de camping. Bij het weggaan zegt Ylva nog “mamma kijk maar eens goed rond en mocht u het iets vinden, het kan voor volgens jaar geregeld worden”. Nou dus echt niet. De opzet van de camping is prachtig hier zo midden in de bossen, maar man man man wat is het primitief bij sommigen. Voor geen goud dat ik zo zou willen creperen. De toiletgebouwen zijn hier in beachstijl opgezet dus 3 houten plankjes en een deur (die niet fatsoenlijk dicht gaat). Verder zijn er geen voorzieningen en sommigen liggen hier met enkel een tent zonder elektriciteit (wat ook niet gaat zo midden in het bos) en dus veel koelboxen. Ik zou dit dus echt niet willen hè. Het hoeft voor mij echt niet overdreven luxe maar zo primitief, nee dank je. Bij terugkomst is Ylva benieuwd “enne?”. “Nou dit gaat hem dus echt niet worden, maak je geen zorgen”. Ylva “gelukkig”.

Ylva gaat slapen en Roel en ik drinken nog een theetje. En terwijl we zitten te kletsen komt er toch opeens een weed tlucht de camper binnen, ik wordt er gewoon spontaan high van. Heb nog nooit zoveel wietlucht opgesnoven als de laatste week. Wat blijkt, zitten onze buren gewoon een jointje te roken. “Moet kunnen zullen we maar zeggen”, maar we doen toch maar de deur dicht.

Wij kijken weer terug op een ontzettend mooie dag. We hebben genoten van de natuur en de dieren die daarin leven. Morgenvroeg om uiterlijk 09.30u (l.t.) moeten we de camping verlaten. Via de ‘Pacific Rim Highway’ rijden we dan terug richting Brannen Lake. We passeren hier dan weer Cameron Lake Bluffs waar we, omdat het nu een doordeweekse dag is, voor 12.30u (l.t.) moeten zijn omdat we anders niet meer door mogen vanwege de werkzaamheden a.g.v. de bosbranden. Het wordt dus een beetje uitslapen, maar ook een beetje tempo maken.

Sleep well and till tomorrow!

De Maïskolfjes xxx…