A lazy day at the last day on Vancouver Island …

Tutududududududemtudududumtudududum … het is 07.30u (l.t.) als het deuntje van de telefoon een poging doet om ons te wekken. Het is uiteindelijk alleen Roel die er van onder de indruk is en opstaat, de dames draaien zich nog eens om. We hebben wederom de hele nacht goed en vast geslapen. Nu we een weekje onderweg zijn begint de vermoeidheid van het afgelopen jaar eruit te komen. Ik oeier nog een beetje uit en sta dan ook maar op, al is het maar om dadelijk weer geen preek te krijgen van “jullie wilden optijd bij Carmron Lake Bluffs’ zijn, voor mij hadden we ook nog een hele dag hier mogen blijven”. En zeurt hij daar niet over dan is het wel over wat anders en zeurt Roel niet, dan doe ik het wel of Ylva. De ‘familie zeur on route” :-). Nee, het valt best mee maar als we optijd willen vertrekken dan zal er actie ondernomen moeten worden.

Ik was mij, kleed mij aan, maak de bedden op, dek de tafel en in die tussentijd steekt onze schone slaapster ook haar hoofd door de gordijntjes. Nou ja schone slaapster?… “huh hoe laat is het?. Ik voel mij alsof ik naar de ochtendtraining moet”.

Inmiddels is Roelie ook terug van het stukje plaatsen van gisteren en kunnen we gaan ontbijten. De geroosterde boterhammen worden door het ‘loempia-luikje’ naar binnen gegeven en ondertussen komt onze vriend van gisterenavond (de blauwe nachtegaal) ook eens kijken of er wat te snaaien valt. Het ontbijtje smaakt goed en als de buikjes vol zijn (ik heb sinds gisterenavond het gevoel alsof ik een ballon in mijn buik heb) dan schiet de Koningstrein verder in actie. De tafel wordt afgeruimd, het afwasje gedaan, het zijl wordt van het venster gehaald, er wordt een provisorische waslijn in de camper opgehangen voor de handdoeken die nog niet droog zijn, Ylva probeert nog even met Bomma te skypen wat door de slechte verbinding niet echt lukt, een laatste plasje en klokslag 09.30u (l.t.) zitten we ‘gestieft en gestevelt’ in de camper, klaar voor vertrek.

“Bye Surf Junction Campground, bye Ucluelet, thank you for the 2 beautiful days”.

We draaien de ‘Pacific Rim HW’ op die je kunt vergelijken met een bergpas alleen dan zonder bergen. Hoewel de weg is omgeven door bergen. Maar die zijn doordat ze uit het water komen ontoegankelijk en lijken daardoor ook minder hoog. We zien een prachtige mooie groene natuur, prachtige meren, mooie (droge) rivierbedingen, maar we zien ook grote stukken droge en verdorde bossen en realiseren ons dat 1 vonkje genoeg is om hier een natuurbrand te krijgen van je welste. Hetgeen een 4-tal weken geleden hier in dit gebied gebeurt is.

We naderen ‘Wally Creek’ en hadden zondag al gezien dat hier prachtige rotsformaties zijn. We besluiten dan ook om hier even van de weg af te draaien en een kijkje te nemen. Het is even klimmen en klauteren (niet echt simpel met een rokje aan) maar dan heb je ook wat. Wat prachtig om de rotspartijen met daartussenin het kraakheldere, ijskoude water te zien. Ylva sprint als een jonge hinde over de rotsen gevolgd door oude berggeit mamma die het wat rustiger aan doet, ook omdat ze eigenlijk de verkeerde schoenen (lees: sandalen) aan heeft maar er ook wel komt.Nadat we genoten hebben van deze prachtige natuur vervolgen we onze weg.

Om 11.20u (.t.) draaien we de parkeerplaats op van de McD in Port Alberni, “ja die McD waar we zondag besloten om nog even door te rijden en vervolgens anderhalf - 2 uur niks meer tegen kwamen. Maar we hebben ervan geleerd en weten ook al dat we dadelijk in de wachtrij komen bij ‘Cameron Lake’ dus er wordt nu wel nog even een bakkie gehaald. Ik snel mij naar binnen in de hoop de lucht uit mijn ballon te kunnen laten en dat lukt gelukkig. Roel besteld 2 lattes maar de serveerster legt hem uit dat dit niet gaat omdat ze een nieuwe melkmachine hebben en ze deze niet krijgen gekoppeld aan de ‘oude’ machine. Alsof het Roel iets interesseert, hij wil gewoon koffie en als het geen latte is dan maar gewone. Als hij maar cafeïne binnen krijgt. We kiezen ervoor om door te rijden. dus wordt er koers gezet richting “Cameron Lake” waar we na een kleine 10min. Inderdaad mogen aansluiten in de file. Op welk punt we staan?. Geen idee, het kan enigszins vooraan zijn maar ook in het midden. Achteraan is het zeker niet gezien de vele auto’s die nog na ons komen. Het wachten brengen we door met eerst ons bakkie drinken met een lekker koekje en dan een stukje langs de file op- en afwandelen en kijken wat iedereen aan het doen is in de auto’s. Drie keer raden … juist bijna iedereen zit op de GSM te hengsten. Anderen staan buiten de auto en steken een sigaretje op. Deze mensen snappen het dus echt niet. Sta je in de file omdat er in dit gebied een hele grote bosbrand heeft gewoed, steek jij een sigaretje op. Ik kan het dan niet laten om in het voorbij lopen te zeggen “sommige luuj zin ech swa stòm wie strwè” (lees: sommige mensen zijn echt zo dom als stro) waarop Ylva dan weer zegt “mama niet doen, straks verstaan ze u nog”. “Nou …. die kans is heel klein”. Terug bij de camper gaat onze schone slaapster een tukkie doen, Roel leest wat en ik begin (eindelijk) aan mijn woordzoeker.

Het is uiteindelijk 13.10u (l.t.) (40min. later dan gepland) als de stoet langzaam in beweging komt. Met de nadruk op langzaam want heel veel mensen moeten nog terug naar en in hun ‘vehickle’ en anderen moeten nog een plasje doen. Zo ook onze dochter want het laatste anderhalf uur heeft ze daar geen tijd voor gehad. “Maar wat als ik daar in de struiken zit en jullie moeten gaan rijden”. “Ja, dan ren je achter ons aan als je klaar bent”.

Uiteindelijk rijden we een 3.5km alvorens we bij het beginpunt van de file zijn of toch aan het beginpunt van waar de weg op 1 richtingsverkeer overgaat. Voor Canadese begrippen stonden we dus vrij vooraan in de file. We zien dat er aan de andere kant ook alweer ‘vehickles’ staan opgesteld, het is voor deze mensen niet te hopen dat ze tot 17.00u (l.t.) moeten wachten want dat is volgens de officiële berichtgeving n.l. het tijdstip dat de weg weer opengaat vanuit het oosten. Op werkdagen kun je n.l. enkel voor 09.00u (l.t.) ‘doorrijden’ en van 11.30-12.30u (l.t.) vanuit het oosten en van 12.30-13.30u (l.t.) vanuit het westen, waar wij dus vandaan kwamen.

De ‘Pacific Rim HW’ is bij het passeren van ‘Cameron Lake’ overgegaan in de ‘Alberni HW’ en via deze vervolgen we onze route richting ‘Brannen Lake’. Maar eerst passeren we tegen 14.15u (l.t.) bij Nanaimo. Hier draaien we van de weg af om daar bij de plaatselijke shopping mall even wat boodschappen te doen. Dat even wordt uiteindelijk een paar uur. Hoe dat zo?. Eerst gaan we naar onze, inmiddels vaste, supermarkt ’Save-on-foods waar we wat boodschappen doen voor het eten van vanavond. Daarna doen we een bakkie bij Starbucks, maar dit is niet zomaar een Starbucks. Nee ,deze is gelegen in de gigantische boekenzaak ’The Capter’ en ja met 2 boekenwurmen in het gezin wordt hier dus de nodige tijd doorgebracht en blijft er uiteindelijk ook weer een boek aan de vingers hangen. En niet alleen een boek, we zijn ook vergeten een spelletje mee te nemen en dus wordt er ook nog het spelletje ‘Uno-flip’ meegebracht. Het is dan tegen 16.00u (l.t.0 en eigenlijk willen Ylva en ik dan nog even gaan kijken in de andere mall die er nog ligt. Roel heeft hier uiteraard niet zo’n zin in en dus komen we tot een compromis, Roel gaat een half uurtje hardlopen (want dat had hij gisteren al willen doen maar dat is toen niet meer gelukt) en wij, de dames gaan nog eventjes shoppen. Zo gezegd, zo gedaan. Helaas valt de mall een beetje tegen maar we hebben de tijd om gekregen zullen we maar zeggen. Voordat we terug naar de camper lopen, lopen we nog snel even binnen bij ‘Wallmart Shoppingcentre’ omdat ons meisje straks graag een ijsje wil, We hadden dat beloofd nu we de vriezer weer aan de praat hebben. Ook hier is de keuze reuze, wat een winkel … maar als we bij de kassa komen maken we iets mee dat ik nog nooit heb meegemaakt. Er bestaat zoiets als ‘de slechtste zin om een meisje te versieren’, nou deze kan in het rijtje. Staat er één of andere rare kwieb bij de kassa zegt hij opeens “can I have your Instagram, I like you”. Ik: “I am already married”, loopt hij vervolgens kwaad weg. De cassièrre, Ylva en ik kijken elkaar een beetje raar aan en lachen er vervolgens maar hartelijk om. “What a fool”.

Als we terug bij de camper komen staat Roel al uitgezweet en wel te wachten. “Ik dacht dat we een half uurtje hadden afgesproken?”. “Ohhh een half uurtje, wij dachten een uur. Maar nu ben je tenminste ook al uitgezweet”. Maar ik zie dat jullie buiten ijs gelukkig niks gekocht hebben want we hebben al genoeg zooi”. We stappen in de camper en rijden verder naar onze camping. Na een 10-tal minuutjes arriveren we bij ‘Brannen Lake RV Park and Campsite’ waar we worden welkom geheten door een vriendelijke jonge dame die ons de wegwijst waar we ons moeten melden. Bij de receptie zijn ze ook op de hoogte van onze komst, worden er nog wat kleine formaliteiten ingevuld en mogen we vervolgens naar ons plekje. Plekje 6C blijkt geen plekje maar een enorme plek te zijn en we snappen wel waarom als we de andere enorme joekels van campers zien staan. Dan is die van ons een Dinkie Toy die je nauwelijks ziet staan op de plek.

Inmiddels zijn we al goed op elkaar ingewerkt en weet een ieder wat te doen bij aankomst. Roel sluit het water, de elektriciteit en de afvoer aan. Ylva is verantwoordelijk voor het uitschuiven van onze zithoek, de luifel, het zijl op de voorruit en de tafels en stoelen voor buiten en ik breng binnen alles terug in gereedheid. Daarna gaat Roel zich douchen, ons meisje leest in haar (momenteel heel spannend) boek en ik begin te koken. Vandaag staat er broccolisoep, gebakken aardappelblokjes, boontje en kippenkluifjes op het menu. Het is even improviseren want net zoals in een vakantiehuisje is ook een camper zo ingericht dat je er wel in kunt koken maar het je eigenlijk wordt tegengewerkt. Want je hebt altijd te weinig ketels en pannen. Zo ook in deze camper, Hij is eigenlijk voor 6 personen maar we hebben maar 1 pan, 1 kleine en grote ketel en een fluitketel. Maar improviseren kunnen we en binnen no-time hebben we een lekkere en gezonde maaltijd op tafel staan. Daarna doet de afwasploeg de vaat en ik ruim binnen de boel aan kant.

We besluiten om nog een toerke over de camping te doen, maar net op het moment dat we willen vertrekken begint het zachtjes te regenen. De eerste regen van onze reis tot nu toe. We laten ons niet kisten en gaan toch op pad en kijken onze ogen uit. De campers die hier staan zijn niet normaal groot en wat de mensen allemaal bij zich hebben. Sommigen hebben hun hele huisraad buiten staan en weer anderen hebben meer zwembadassesoires(lees: luchtbedden, rare beesten etc.) bij zich dan dat je bij ons in een winkel kunt krijgen. Niet normaal wat iedereen hier meesleept, Het begint steeds harder te regenen en dus lopen we terug naar de camper. “Nu is het eindelijk tijd voor een ijsje”, ons meisje kan niet wachten. “Gelukkig zijn ze deze keer wel nog hard”, ze geniet ervan met volle teugen. Al is ze wel enigszins teleurgesteld in de grote van het ijsje want ze dacht dat ze grotere had uitgezocht. Inmiddels regent het behoorlijk hard en ontstaat er spontaan een waterval bij onze luifel, deze draaien we uit voorzorg dan ook maar in want we willen niet dat hij kapot gaat want dan hebben we dat ook nog aan de fiets.

Roel en Ylva spelen een spelletje ‘Uno-flip’ en ik wil mijn verslag verder afmaken. Ik had vanmiddag tussendoor al een stukje geschreven en wilde het nu verder afmaken. Ik weet niet wat ik heb gedaan maar opeens was alles weg. “Het zal toch niet”, ik ben om te barsten (en dan druk ik mij netjes uit) en even is er behoorlijk wat stress en gevloek. Gelukkig is Roel op zo’n moment de rust zelve en gaat dan voor mij uitzoeken wat er is gebeurt. Dat laatste weten we nog steeds niet maar hij heeft het gelukkig wel teruggevonden …mijn HELD!. Ons meisje is moe en gaat slapen. Roel en ik drinken nog een theetje en nemen alvast de dag van morgen door terwijl we genieten van het getik van de regen op onze camper. Vandaag hebben we buiten de verplaatsing van west naar oost op onze laatste dag op Vancouver Island rustig aan gedaan.

Sleep well and till to morrow!

De Maïskolfjes xxx…