Weer terug op het vaste land ...

We zijn gisterenavond in slaap gevallen onder het genot van ‘zachtjes tikt de regen op ons camper dak’ en zo is dat de hele nacht blijven doorgaan. Niet dat we er last van hebben gehad hoor want we hebben alle 3 weer als een marmot geslapen. Roel is vanmorgen voor de wekker wakker geworden en laat zijn dames nog eventjes liggen terwijl hij aan de slag gaat met het verslag posten. Helaas loopt dit, vanwege het minder goede (tot slechte) internet. Niet helemaal soepel. Als het gelukt is, maakt hij mij wakker en onze schone slaapster laten we nog even liggen. We bereiden het ontbijt voor en als alles klaar staat, moet ook Ylva eraan geloven. We hoeven pas tegen 10.00u (l.t.) richting de ferry te vertrekken dus we nemen onze tijd. Ons meisje roostert zich als altijd de boterhammetjes als we opeens horen “godver, tiefes, klere, kut” (dat is pubertaal voor potverdriedubbeltjes). Ze heeft de stekker uit het stopcontact getrokken en deze op tafel gelegd, die nat is en dus wil ze hem verleggen om kortsluiting te voorkomen als ze met haar vinger tegen de broodrooster komt die natuurlijk heet is. Even onweert het buiten en als het stormpje weer is gaan liggen, komt ze naar binnen. We leggen er eerst wat ijs op en daarna smeren we’ er mayochup’ op om de pijn te verzachten.

Als we klaar zijn met ontbijten ruimen we de boel aan kant, wassen ons en kleden ons aan en vervolgens gaat ieder van ons aan de slag met zijn of haar taak. Roel ruimt de leidingen op en koppelt de elektriciteit af, Ylva ruimt het zeil op en schuift de eethoek naar binnen en ik berg alles op en zorg dat er gedurende de rit niks kan vallen en/of rammelen. En ja, ja klokslag 10.00u (l.t.) rijden we weg van ons plekje. Vergapen ons nog één keer aan alle zooi die sommigen bij zich hebben en verlaten de camping. “Dankjewel Brannen Lake RV Park [e-38] Campsite het was kort en krachtig”. We draaien linksaf op weg richting de ferry waar we om 11.00u (l.t.) de oversteek maken en we ‘Vancouver Island’ verlaten.

Onderweg komen we door een nieuwbouw wijk in wording en wat mij opvalt, en de afgelopen dagen al eerder is opgevallen, is dat alle huizen hier in de basis van hout zijn. Er wordt wel een cementen laag overheen gedaan, maar de basis is hout. Dat verklaart wellicht ook waarom, als er een orkaan over zo’n eiland raast er vaak veel schade is en huizen vernield.

Bij de terminal van de ferry aangekomen worden we deze opgemeten en op basis daarvan wordt bepaald in welke rij we mogen gaan staan. Voor ons is dat ‘Lane 31’. We kunnen nog niet de boot op en dus brengen we nog een kort bezoekje aan ‘Nanaimo Market’. Helaas hier geen Starbucks of andere leuke winkeltjes om even ‘te nazen’, enkel 2 boutiekjes. Dan maar wachten totdat we op de ferry zijn voor een bakkie. Het is 10.45u (l.t.) als iedereen wordt opgeroepen om naar de voertuigen te gaan en de boot op te rijden. Daarna is het bijna rennen voor een goed plekje om te zitten en dus sturen wij ons meisje vooruit. Deze boot lijkt groter dan die van de vorige keer en dus is het even zoeken om haar te vinden. Dan begint de discussie tussen dochter en vader over de vaarrichting. Volgens Ylva gaan we recht vooruit, volgens Roel gaat de boot keren. Uiteindelijk is het Ylva die het bij het rechte eind heeft. “Well done girl”.

Om 11.07u (l.t.) varen we de haven uit en genieten onder het genot van een bakkie en wat lekkers van een rustige oversteek. Om de tijd te doden doen we nog een tukkie, luisteren wat muziek, ik speel woordzoeker, brengen een bezoek aan het winkeltje en vermaken ons met het kijken naar de mensen want hoeveel verschillende types.

Het is 12.47u (l.t.) als we in ‘Horseshoe Bay’ terug zijn op het vaste land van Britisch Colombia. We verlaten de ferry, maar eerst wordt Roel door dochterlief er aan herinnert dat hij het gas terug moet opendraaien. Ylva heeft echt een ‘trauma’ aan de gesmolten ijsjes overgehouden en wil voorkomen dat het nog een keer gebeurd. Als dat gebeurd is laten we Vancouver achter ons en zetten koers richting Whistler, onze eindbestemming voor vandaag. Dit doen we via de ’Sea to Sky HW / HW99 North. Een adembenemende route waarbij de weg zich langs fjorden de bergen in kronkelt. We genieten van een prachtig wijds en adembenemend uitzicht en het helderblauwe water van het ‘Montagu Channel’ dat overloopt in het ’Squamish Harbor’.

Next stop: ’Shannon Falls Provincial Park’ waarin ook de ’Shannon Fall’, een 335m hoge waterval ligt. De ’Shannon Fall’ is de 3e hoogste waterval van Britisch Colombia. Het is vandaag een bewolkte regenachtige dag en ‘fault dressed’ beginnen we aan de beklimming van de trail, n.l. op sandalen en met een rokje. Gedurende de beklimming zien we dat het echter nog erger ‘fault dressed’ kan, n.l. op witte sneakers of hoge hakken met een lange witte broek. We (lees: Ylva en ik) zijn wat kleding betreft niet goed voorbereid aan deze reis begonnen en dat moet ik mijzelf aanrekenen want ik ben daar door alle drukte op voorhand niet mee bezig geweest. We hadden iets meer outdoor kleding moeten meenemen, maar we redden ons. Want ook met een rokje aan kom je uiteindelijk boven bij de waterval aan. Daar genieten we, en vooral Roel want die heeft een fascinatie voor watervallen, van het natuur ‘geweld’ dat we zien. Toen Roel en ik hier de vorige keer waren zijn we niet bij de waterval kunnen komen omdat ze hier toen filmopnames aan het maken waren. We vragen een vriendelijke Nederlandse mevrouw (die ons aan Rianne doe denken) of ze een foto van ons 3-en wil maken voor de waterval, dat wil ze doen. Uit beleefdheid vraag ik of ik van haar en haar gezin (op dat moment denk ik dat ze haar man en 2 zoontje bij zich heeft) ook een foto zal maken. “Ja graag” en ze gaan klaar staan alleen komen er dan opeens van verschillende kanten nog 4 zoons aangelopen … “ow er zijn er nog meer”, maar het is ook van hen een mooie foto geworden.

Vanuit de waterval lopen we verder de trail die gaat door het regenwoud en uiteindelijk uitkomt bij de gondel waarmee je de berg omhoog kunt. We overwegen even dit te doen, maar als we de prijs zien ($150), bedanken we vriendelijk. Via het regenwoud, waar ik spijt heb dat ik mijn ‘Limburger tas’ niet bij mij heb omdat hier wel heel veel en mooi mos is, lopen we terug naar de camper. “Ja, een mooi tochtje”. We vervolgen onze reis maar niet voordat ons meisje gecontroleerd heeft of de vriezer nog op het gas loopt. “Check, hij is nog steeds koud en bevroren”.

Als we Squamish binnen rijden besluiten we om eerst te gaan tanken. De tank is nog niet helemaal leeg maar wel al ver en de benzine is hier qua prijs redelijk. Het is zelfbediening en opzicht is dit geen probleem ware het niet dat we een bedrag moeten ingeven voor hoeveel we willen tanken. Maar we willen de tank gewoon vol, want we hebben geen idee voor hoeveel erin gaat. De vriendelijke pompbediende merkt dat we er niet uitkomen en schiet ons te hulp. Uiteindelijk gaan er 161 ltr. in onze nog niet helemaal lege tank. “Oh my god!”. Tijd voor een bakkie wat we halen bij het Squamisch visitor centre; nog net op tijd want het is 15.30u (l.t.) en de koffiecorner gaat sluiten,. We hebben dus geluk. Als we klaar zijn maken we nog een kleine wandeling om vervolgens onze route weer te vervolgen. De camper heeft weer even stil gestaan en dus wordt er voor de we vertrekken weer even gecheckt of de vriezer nog in orde is. “Check, we kunnen”.

We vervolgen onze route en de volgende stop is bij … jullie raden het waarschijnlijk al …. een waterval. Deze keer zijn het de ‘Brandywine Falls’ in het ‘Brandywine Provincial Park’. Via een korte trail waarbij we zelfs een railway moeten oversteken bereiken we de 70mtr hoge waterval. Minder spectaculair dan de Shannon Falls maar zeer zeker ook de moeite waard.

Na een 15min rijden passeren we het bord “Welcome to Whistler Host Mountain resort 2010 Olympic en Paralympick Winter Games”. Whistler heeft het grootste skigebied van Noord Amerika en was in 2010 gastheer voor het onderdeel skiën tijdens de Olympische Winterspelen. Daarnaast is het een enorme toeristische trekpleister en vergelijkbaar met Lech in Oostenrijk qua sjieke en dure hotels. `Maar vergelijkbaar met Valkenburg op het gebied van terrasjes, restaurants, bars, souvenierswinkels en is het er ‘zien en gezien worden’. We gaan een hapje eten bij ‘la Bocca’. Een gezellig tentje midden op het plein. We nemen op het terras plaats, ondanks dat het wat frisser is. Dat biedt ons n.l. de gelegenheid om ook wat naar de mensen te ‘gaffelen’. Dat alleen al is de moeite waard en kun je uren mee om krijgen. Niet normaal hoeveel verschillende soorten en maten mensen er zijn en hoeveel verschillende types.

Als we uit gegeten en gegaffelt zijn gaan we terug naar de camper voor het laatste stukje naar onze camping en ook nu wordt ja, ja de vriezer weer even gecheckt en gelukkig is hij nog steeds koud. Pffff…. Na zo’n 3km bereiken we “Riverside Camping [e-38] RV Resort”. Het blijkt een hele grote camping te zijn die door de opzet niet groot lijkt en prachtig is gelegen in de bossen omringd door een kraakheldere hard stromende rivier. We melden ons bij de receptie en ook daar wisten ze van onze komst. We krijgen onze plek aangewezen en ook hier drukt men ons weer op het hart om geen eten, drinken of welke vorm van voedsel dan ook buiten te laten staan . Dit omdat ze nog dagelijks een beer hebben gezien. Zouden we ‘Bruintje’ dan nu te zien krijgen?. Eerlijk gezegd geloof ik er niet zo heel veel van .

We installeren onze camper en Ylva doet nog een laatste check of de vriezer op de juiste stand staat. Vanaf nu kan ze het loslaten omdat we weer aan de stroom hangen. “Nu heb ik wel een ijsje verdiend na zo’n lange dag”. “Dat heb je zeker en stel je voor dat ze smelten dan kun je ze maar beter op hebben”. Ylva is moe en als ze haar ijsje op heeft, kruipt ze haar holletje in waar ze nog even op haar machine rammelt want het internet is hier wonder boven wonder heel goed en we hoeven er zelfs niet voor naar het hoofdgebouw. Roel en ik maken nog een wandelingetje over de camping en wat schets onze verbazing: op verschillende plaatsten zien we borden staan met “Bear in area, use caution”. Zou het dan toch waar zijn?. Maar als het waar is dan zou ik toch niet graag op die campingplaatsen liggen. Want die liggen echt midden in het bos met niks (maar dan ook niks) van elektriciteit of licht. Als Bruintje daar voor je neus zou staan of aan je tent zou zitten dan zie je hem nog niet eens.

Terug in de camper drinken we nog een theetje en kijken we terug op weeral een hele mooie dag. De oversteek is goed gegaan en daarna hebben we mogen genieten van een prachtige weg door de bergen en zijn we uiteindelijk veilig op onze eindbestemming voor vandaag aangekomen. Morgen een nieuwe dag met nieuwe avonturen en herinneringen.

Sleep well!

Ps: Voor het zien van foto's, onze reisverslagen en het plaatsen van een reactie ga je naar onze site : www.maiskolfjes.waarbenjij.nu. Klik hier op het reisverslag : Op zoek naar Bruintje de Beer. (De mail die jullie ontvangen is een bevestiging van een nieuwe reisverslag op onze site).

De Maïskolfjes xxx…