What a wonderful Day!

Vandaag wil ik beginnen met iedereen die ons volgt tijdens onze reis en onze verslagen leest te bedanken. “Dankjewel” dat jullie erbij zijn, hopelijk genieten jullie mee van de reis. “Dankjewel” ook aan diegene die al een reactie achter lieten, dat vinden we leuk en kunnen we ontzettend waarderen. Voor nu is dat leuk om te lezen, maar voor Ylva later als ze het boek dat wij hiervan maken leest, van onschatbare waarde. Dus blijf vooral doorgaan met reacties sturen [e-1f60a].

Vannacht heb ik, misschien wel door de gedachte dat ‘Bruintje’ in de buurt kon zijn, onrustig geslapen. Om 06.00u (l.t.) lag ik al naar het plafond van de camper te staren. Dochter- en manlief hebben hier gelukkig geen last van gehad, die sliepen als marmotten. Gelukkig ben ik zelf toch nog in slaap gevallen wat erin resulteerde dat we uiteindelijk pas tegen 09.00u (l.t.) wakker schrokken. Iets aan de late kant en dus is het meteen uit de veren en actie. Douchen, aankleden, tafeldekken en ontbijten. Tijdens het ontbijt overleggen we wat we vandaag gaan doen. We besluiten om terug naar Whistler te gaan en het daar verder te verkennen. Omdat we gisterenavond gemerkt hebben dat het vanuit het centrum niet meer zo heel ver rijden was tot onze camping, besluiten we vandaag om met de benenwagen te gaan. Dat is goed voor het milieu, scheelt in deportemonnaie(want parkeren met een ‘oversized vehicle’ kost een vermogen) én het is goed voor onze conditie. Onze puber vindt het natuurlijk iets minder “maar ja als het echt moet …”. “Niks moet maar dit is hoe we het gaan doen”. We ruimen de boel aan kant, trekken onze wandelbroek en -schoenen aan, pakken onze rugzak en buideltasje (waar onze puber ook niet blij van wordt want dat is niet ‘cool’) en om 10.30u (l.t.) gaan we op pad.

We verlaten de camping en via de ‘Valley trail’ lopen we richting Whistler. Het is een pad door het bos dat zo te merken niet door heel veel mensen begaan wordt, er liggen veel omgevallen bomen en het is echt kruip door - sluip door tussen de takken en struiken. Wij (de dames) vragen ons af of we wel op het goede pad zitten, maar volgens Roel lopen we goed. Totdat we opeens voor een gesloten hek staan, “oei toch niet de goede route” en dus moeten we het hele eind weer terug. Gezellig met een puber “nu moeten we nog meer lopen, ik zei toch dat dit niet de goede route was”. Dan maar via de andere weg die ons lijdt door één van de woonwijken, een erg mooie woonwijk overigens met leuke, mooie en gezellig huizen. “Hier zou ik wel kunnen wonen”. Het ziet er allemaal heel netjes en goed verzorgd uit. Wat ook nu weer opvalt is dat het allemaal met hout ombouwde huizen zijn en het ‘grappige’ is dat elk huis zijn eigen kleur heeft. Natuurlijk wel aangepast aan de kleuren van de natuur. Wat ook opvalt is dat men hier trots is op Canadees zijn, bij bijna elk huis hangt de Canadese vlag wel uit (en “nee” het is vandaag geen feestdag). Nog iets dat mij al meer is opgevallen zijn de brievenbussen. De huizen hebben geen aparte brievenbussen maar midden in de straat staat een ‘huisje’ een daarin zitten alle brievenbussen voor de hele straat; de postbode hoeft dus maar op 1 plek alles in te duwen.

Verder valt het op dat hier veel goed verzorgde residenties zijn en ontzettend veel vakantie appartementen. Van die laatste stik het hier en het mooie is dat de meesten elk een eigen jacuzzi hebben. We vragen ons alleen af wanneer die vol zitten want nu is dat zeer zeker niet het geval. Zou dit dan allemaal voor in de winter zijn?.

Het centrum van Whistler bestaat uit 3 gedeelten te weten: Olympic Plaza, the Village en Upper Village.

Wij lopen via de ‘Olympic Plaza’

het centrum binnen en dit maakt al meteen een enorme indruk. Als je het plein oploopt en je waant je in de winter en visualiseert hoe het hier met de spelen eraan toe ging, dan waan je je heel even zelf een Olympiër. De Olympische ringen staan er ook nog en daarachter een balustrade met daarop de namen van alle Olympische en Para-Olympische medaille winnaars van de onderdelen; te weten: schansspringen, biatlon, langlaufen en Noorse combinatie die hier in Whistler plaatsvonden. Verder is het een enorm gezellig ingericht plein met een gedeelte voor de aller kleinsten, hutjes waarin je lekker kunt zitten picknicken of wat je wil en er staat een groot podium waar in de zomermaanden allemaal optredens plaatsvinden. Echt een gezellige en bijzondere plek.

We lopen door richting ‘the Village’ en houden als 1ste halt bij de winkel van The North Face. Roel zijn jas valt van ouderdom langzaam uiteen en we gaan kijken of we misschien een nieuwe voor hem op de kop kunnen tikken. Ylva en ik hebben eerder deze week al een mooie voor hem gezien en we gaan kijken of ze die hier ook hebben. En we hebben dubbel geluk want 1. ze hebben hem en 2. Roel vindt hem ook mooi.Dus de jas wordt gekocht, Roel blij en de zwerver die straks op het einde van de reis (want hier ik Whistler hebben we nog niet 1 zwerver gezien) de oude jas van Roel krijgt ook. Opmerkelijk detail: alle prijzen die in de winkels (hier in British Colombia) vermeld staan, zijn zonder BTW. Deze komt er als je gaat betalen nog eens bij. Waarom dat zo is?. Geen idee.

Inmiddels is het al ver na 12-en en dus de hoogste tijd voor een bakkie. Sterker nog al vanaf het moment dat we op de camping vertrokken zijn, want toen was het eigenlijk al bakkies tijd, kijk ik uit naar een bakkie. Er ligt een Starbucks maar omdat we per dag minimaal 1x lokaal willen gaan, komen we vandaag uit bij “Hot Buns Boulangerie”. Een klein, knus zaakje maar omdat het zo’n lekker weer is gaan we buiten zitten, waar ze naast lekkere latte’s ook heerlijke pannenkoeken en wafels hebben zien we. Natuurlijk kunnen ons meisje en ik niet aan de verleiding weerstaan “het is immers lunchtijd en nu mag het” en dus offert Roel zich maar vrijwillig op en bestellen we, naast 2 latte’s ook 2 heerlijke wafels (met aardbeien, banaan, Nutella en apple crumble) en een pannenkoek (met aardbeien en Nutella). “Het is echt lekker” en met onze buikjes rond kunnen we weer verder de winkeltjes (lees: souvernierswinkeltjes want het is gewoon leuk om daarin te neuzen en “kijken, kijken niet kopen”) en straatjes afstruinen.

Omdat we graag met de gondel naar boven willen, lopen we door naar het eind van ‘the Village’ want daar ligt de ‘Whistler Village Gondola’. Wat we daar zien is niet normaal. Het krioelt er van de mountainbikers die in lange slangen staan aan te schuiven voor de gondel. Even zijn we de kluts kwijt. “Moeten we hier gaan aanschuiven om naar boven te gaan?”. Dat gaan we dus echt niet doen en dus gaan we informeren bij het visitorcentre hoe het zit. Wat blijkt nu, in de zomer wordt deze gondel en de pistes die er liggen gebruikt voor mountainbikers en down-hillers. Zij kunnen met de gondel naar boven en dan over de pistes naar beneden crossen. Slim bedacht en een win-win situatie. Op deze manier worden de liften zowel in de winter als in de zomer gebruikt en het is abnormaal hoeveel gebruik ervan wordt gemaakt.

Maar kunnen de voetgangers dan niet naar boven met de gondel?. Jawel, er is nog een andere gondel maar daarvoor moeten we doorlopen naar ‘Upper Village’ en dus doen we dat maar. En inderdaad vanuit ‘Upper Village’ vertrekt er ook een gondel naar boven zoals we kunnen zien. We lopen het visitorscentre binnen om te kijken wat het kost omdat Ylva toch wel heel graag naar boven wil. Binnen komen we erachter dat je ook een ‘360o Expérience ticket’ kunt kopen; kosten net geen $300. We schrikken wel van de prijs maar met deze ticket kun je met de ‘Blackcomb Gondola’ helemaal naar boven tot bijna aan de top van ‘Blackcomb Mountain’ (BcM),van daaruit kun je dan met de ‘Peak 2 Peak Gondola’ naar ‘Whistler Mountain’, boven op ‘Whistler Mountain’ kun je dan met de ‘Peak Express Chair’ (PEC) naar de top, boven op de top bevindt zich de ‘Whistler Cloudraker Skybridge’, met de PEC kun je dan weer naar beneden naar Whistler Mountain (WM) en vanuit WM kun je dan met de ‘Creekside Gondola’ terug naar Whistler Village en is de cirkel rond. Het is veel geld maar we besluiten toch om het te doen. We zijn hier immers maar 1x en de ‘Peak 2 Peak Gondola’ is “something you must have done in your live” (zo blijkt achteraf).

Het is niet druk en dus kunnen we meteen in de ‘Blackcomb Gondola’ stappen. We zitten er maar met z’n 3-tjes in. Het uitzicht, dat is toch waar je het ook voor doet en iets voor moet over hebben. Als we boven op ‘Blackcomb Mountain’ aankomen schijnt het zonnetje lichtjes en hebben we mooi uitzicht over het dal, ‘Alta Lake’, ‘Pemberton Icefield’ en ‘Green Lake’. Schitterend!. Er is een mooi ‘vieuwpoint’ .We genieten een 10-tal minuten van het uitzicht, aanschouwen ons de vele skipistes die er liggen en kunnen ons er een beeld bij vormen dat als je van skiën houdt je hier geweest wil zijn.

Daarna lopen we door naar de ingang / opstappunt van de ‘Peak 2 Peak Gondola’. Je hebt hier 2 keuzes: een gondel met glasbodem of een gondel met dichte bodem. Voor ons is er maar 1 keuze “de gondel met dichte bodem want anders ga ik helemaal niet mee”.Bovendien zijn we dan ook meteen aan de beurt en staat er voor de gondels met glasbodem een rij omdat er maar 2 gondels zijn met een glasbodem. De gondel is vrij groot en er kunnen in totaal zo’n 12-14 personen in. Die van ons zit niet helemaal vol. Ttot 2017 was het de langste, niet-ondersteunde driekabelgondellift ter wereld (inmiddels staat er in Duitsland eentje die nog langer is). M.a.w. de lengte van 4.4km wordt overbrugt met alleen kabels en er staat op het hele traject nergens een paal. De terminalgebouwen op BCM en WM zijn de 2 grootste van de wereld. Als je vanuit de terminals kijkt dan zie je dat de kabels doorhangen, d.w.z. je gaat eerst een stuk naar beneden en dan weer naar boven. Tja en dan het uitzicht dat is echt FENOMENAAL en weerzinwekkend. Deze oversteek is onbeschrijfelijk en geeft één ieder die in de gondel zit wel een adrenaline kick. Roel is blij als de 11min (die de oversteek duurt) voorbij zijn en hij weer vaste grond onder zijn voeten voelt. “Gelukkig, dit hebben we gehad en overleeft”. De aankomst op ‘Whistler Mountain’ (WM) is de oversteek wel waard geweest want ook hier is het uitzicht fantastisch, zie je de vele verschillende skipistes (als je van skiën houdt dan moet je hier echt een keer zijn geweest) en trails die je kunt lopen én staan ook hier de Olympische ringen met het podium van weleer op zo’n mooie en magische plek. Ons meisje springt meteen op het podium “zo heb ik toch (al) een keer op het Olympisch podium gestaan”. Gelijk heeft ze.

Vanuit WM bergstation kunnen we dan, na een klein stukje lopen, nog verder omhoog naar de top (2181mtr) met de ‘Peak Express Chair’ (PEC). En boven op de top kun je dan lopen over de Skybridge die we vanuit ‘WM bergstation’ zien liggen. Of althans toch met momenten want de wolken hangen hier zo laag dat de brug af en toe in de wolken verdwijnt. Roel besluit het laatste stukje niet mee te gaan. De skybrigde is niets voor hem , . . De 2 durfallen van het gezin gaan dit uiteraard wel doen. We nemen afscheid bij de ingang van de lift; “mochten we niet meer terug komen, dankjewel voor alles en we houden van je xxx…” en we stappen in op weg naar boven Roel beneden afchterlatend.

De tocht in de stoeltjeslift is een hele mooie maar ook een adrenaline opwekkende want als je naar beneden kijkt dan is het wel heel diep. Je mag hier niet denken “wat als …”. . We kunnen de ‘Shudder Glaceer’ gletsjer nu nog beter zien liggen en ik probeer alles zoveel mogelijk vast te leggen (ook voor Roel) wat niet simpel is met een stresskip naast je die iedere keer maar bang is dat “seffes valt iets”. Als we op de top zijn, is het uitzicht fenomenaal ondanks dat de wolken er af en toe voor drijven. Wat ook leuk is, is dat er een bruid en bruidegom boven zijn die daar hun trouwreportage aan het maken zijn. Geweldig zij in haar trouwjurk en op bergschoenen en hij in net pak en ook op bergschoenen. Nadat we ons even vergaapt hebben aan het bruidspaar wordt het tijd om over de ‘Cloudraker Skybridge’ te lopen. De brug is 130mtr. lang en loopt van de ‘Whistler Peak’ naar de ‘West Ridge’ over de kom van WM. Er is op de brug 1 richtingsverkeer en dat is maar goed ook want daarmee wordt er enigszins voorkomen dat de brug enorm gaat wiebelen bij het passeren. Want wiebelen dat doet ze toch al en heel eerlijk, dat is alles behalve prettig als je op zo’n hoogte hangt. Je weet dat er niks kan gebeuren maar toch gaat je brein met je aan de haal. Ylva loopt als een jonge hinde over de brug, maar mams vindt het toch iets spannender. Midden op de brug blijven we even staan met z’n tweetjes en genieten even van het moment en van het uitzicht. Gaan nog even van het uitzicht genieten op het aanliggende plateau en lopen daarna via de wandelweg weer terug. Ondertussen genietend van het geweldige uitzicht en de omgeving waarin we ons bevinden. Er staat ook een groot levensgroot steenmannetje waar we nog wat foto’s maken en als we dan zien dat de Skybridge leeg is, gaan we om de beurt er nog een keer overheen om een foto helemaal alleen op de brug te maken. Als je daar dan zo staat helemaal alleen dan lijkt het alsof je zweeft en je voel je je ‘On the TOP of the World’ bent.

We zijn ondertussen al een uurtje boven en dus wordt het tijd dat we langzaam weer naar beneden gaan naar pappa anders denkt die echt dat we niet meer terug komen. We stappen weer in de ‘PEC’ en dalen af naar ‘WM’ waar Roel ons al staat op te wachten en blij is om ons weer te zien. “Fijn dat jullie er weer zijn want wat zou ik moeten zonder mijn twee vrouwen”.

Met z’n 3-en weer verenigd lopen we terug naar ‘WM bergstation’ waar we nog even rondkijken, genieten van het uitzicht, een sanitaire stop, nog een paar foto’s bij de Olympische ringen want die staan nu mooi in de zon en dan richting de ingang van de ‘Creekside Gondola’ voor het laatste gedeelte / stuk naar beneden. “Na een ritje van ongeveer 20min. in de gondel komen we beneden in Whistler aan tussen drommen mountainbikers. Het maakt allemaal niks uit, we zijn weer veilig terug beneden en hebben vaste grond onder ons.

We zijn weer terug in Whistler Village en de cirkel is rond. Wat een FANTASTSCHE en bijna onbeschrijfelijke middag hebben wij gehad. De één heeft wat meer kleurtjes gescheten dan de ander maar uiteindelijk was het het allemaal waard. Omdat het al tegen 18.00u (l.t.) loopt, besluiten we om eerst een hapje te eten in de Village en daarna terug te lopen naar de camping. Vandaag kiezen we voor ‘La Brasserie’ waar een livebandje speelt, het gezellig is en het eten (en de obers) er goed uitziet. Met onze buikjes rond lopen we daarna terug naar de camping, “gelukkig zijn we te voet dan verbranden we meteen alweer wat van het eten van zojuist en kan ik tenminste dadelijk een ijsje”. Onze puber denkt alleen maar aan ijsjes, alsof ze nooit een ijsje krijgt.

Terug bij de camping willen we met ons meisje nog een rondje maken over het tentengedeelte. “Wel ja, we zijn nu toch aan de wandel en we hebben nog niet genoeg gewandeld vandaag”. Maar de reden waarom we (Roel en ik) dit willen, is om haar te laten zien hoe het ook kan en wat voor een (ik noem het) geluk we hebben dat we met een camper zijn. Deze mensen slapen op de grond, zonder water of ligt, in een tentje, in een gebied waar ook nog beren zitten en die hun spullen met een kruiwagen naar de plek hebben moeten brengen omdat auto’s er niet kunnen komen. “Zij liever dan ik, maar kunnen we nu naar de camper?.”.

In de camper aangekomen blijkt dat we een kleine 20km gewandeld hebben en we zijn stikkapot. Stikkapot van alles wat we gezien hebben en de indrukken die we hebben opgedaan. We springen nog snel even onder de douche en gaan dan, onder het genot van een theetje én een ijsje met de beentjes omhoog. Ylva in haar holletje met de koptelefoon en een filmpje, Roel met een boek en ik, ik switch tussen het schrijven van het verslag en woordzoeker.

Om 22.00u (l.t.) gaan de luikjes lett. en fig. dicht. Wat een GEWELDIGE dag hebben wij gehad.

Sleep wel and love you!.

De Maïskolfjes xxx…