Gold Country ...

Vanmorgen worden we bruut gewekt door “TUUTTUUTTUUT” , de opstaan en meteen in actie schieten wektoon van de wekker van Roel. Hij is er dan ook meteen uit, ik heb nog even wat langer nodig. Ben gisterenavond, buiten dat ik te laat naar bed ben gegaan ook heel moeilijk in slaap gevallen. Ben zo dom geweest om een berichtje van de club te openen wat weer wat innerlijke woede heeft opgewekt. Stom!. Maar de uren die ik geslapen heb, waren goed én vast. Zoals gezegd begint de Koningstrein na het ‘fluitsignaal’ meteen te bewegen, de één dus wat sneller dan de ander want onze schone slaapster geeft helemaal nog geen teken, maar we zijn vertrokken. Het is vannacht overigens goed afgekoeld buiten en in ons campertje is het zelfs koud.

Nadat we hebben ontbeten, de afwasploeg van dienst het afwasje heeft gedaan, de boel binnen aan kant is, het waslijntje hangt, de slangen zijn losgekoppeld, het zeil van de voorruit is gehaald en de zithoek ingeschoven, zijn we klaar voor vertrek. Maar eerst wil Roel nog bij de ingang van de camping onze watertank afvullen zodat deze weer goed vol is, want “je zult maar ergens in de wildernis stranden”. Als dit gebeurt is verlaten we om 09.35u (l.t.) Camping ‘Riverside’; “dankjewel voor de 2 nachtjes en de geweldige dag gisteren”.

We vervolgen onze route via de ’Sea To Sky HW’ en stoppen al vrij snel bij een lookout-point dat ons een prachtig uitzicht geeft over ‘Green Lake’ dat zijn naam dankt aan het smeltwater van de gletsjer uit de ‘Fritzsimmens Creek’. Omdat het vandaag mooi, zonnig en helder weer is, kunnen we zelfs ‘the Whistler Suspension Skybridge’ zien waar Ylva en ik gisteren overheen gelopen zijn. Er wordt wat gefilmd een paar shotjes genomen en genoten van het uitzicht. “We moeten verder want we hebben nog een lange weg te gaan vandaag”.

Na een paar kilometer zien we het bordje ‘Nairn Falls’ staan en uiteraard wordt hier van de weg gedraaid. Als Roel watervallen ziet of hoort dan begint zijn hart sneller te kloppen. Om de ‘Nairn Falls’ te bereiken dienen we een trail van ongeveer 1.5km te lopen. Een klein stukje dus maar en dus beginnen we eraan … deze keer mét korte broek maar wel op de ‘Jezus-nikes’ want voor zo’n klein stukje trekken we de wandelschoenen niet aan. Het is een mooie, pittige en met stenen bezaaide trail naar boven, het laatste stuk moet je zelfs over grote keien, maar als je eenmaal boven bent dan heb je ook wat. De waterval is niet zo hoog (60mtr) maar het geweld waarmee het water naar beneden komt, fantastisch en adembenemend. “Wauw” zelfs ons meisje is er van onder de indruk. En wat ik zelf altijd zo mooi vind, is om te zien waartoe water in staat is m.b.t. het uitslijpen van gesteenten. Niet normaal en dan te bedenken dat hier al honderden jaren overheen zijn gegaan. We genieten een tijdje in stilte totdat er een bus Pakistanis is losgelaten en het gedaan is met de rust. Voor ons het signaal om terug te keren richting de camper. We stoppen nog even bij een open plek aan de ‘Green River’ waar we een steenmannetje maken en waar ik een steen in de rivier gooi en daarbij het liedje “Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde het water stroomt er voortaan anders dan voorheen, want door het verleggen van die ene steen zal de stroom van de rivier nooit meer dezelfde weg gaan” in mijn gedachten heb. Voor het verlegen van deze steen ben ik met mijn blote voeten in het water gaan staan en dat was heerlijk. Zo lekker koel en echt niet koud … zalig!.

Terug bij de camper vervolgen we onze route langs de ‘Sea To Sky HW’. Kilometers lang rijden we door waanzinnig mooie en adembenemende natuur. De weg kronkelt zich van links naar rechts en van boven naar beneden. Waar we kijken zien we prachtige en waanzinnig grote bossen, waarvan we ons realiseren dat wanneer hier brand uitbreekt het dan meteen ook om honderden of duizenden ha. gaat of kraakheldere creeks of meren. Tussendoor probeert ons meisje van uit haar zetel achter in de camper nog steeds een beer te spotten maar helaas verder dan een bord met daarop dat we de Grissly Bearrs zone binnenrijden, komen we niet. Ook wordt er geregeld even langs de kant van de weg gestopt om een kiekje of een filmpje te maken.

Bij ‘Jackson Lake’ valt ons iets bijzonders op dat we al meerdere keren gezien hebben maar waar we nog geen verklaring voor hebben. Namelijk dat er midden in de rivier grote boomstammen drijven. Boomstammen die zich op een natuurlijke wijze hebben ‘verzameld’ en mijn enige verklaring zou kunnen zijn dat het diepe meer hier overgaat naar een ondiepe stroom/rivier en als gevolg hiervan de stammen blijven liggen omdat ze ‘vastlopen’.

Er lijkt geen einde aan te komen, waar we kijken zien we rotsen, bomen, beekjes, meren dit is echt een waanzinnig mooie en adembenemende weg. Volgens Roel “één van de mooiste wegen die ik ooit heb gereden”. “Staat hij in de top 5 pappa?”. “Ja, deze komt zeker in de top 5”. Wat we naast dit natuurschoon nog zien zijn eenzame fietsers. We geloven onze ogen niet. “Wie heeft hier nou zin in?”. We zien 2x een koppel en 1x duikt er een man alleen voor onze camper op. In een gevaarlijke bocht steekt hij de weg over. “Oei mijnheer”. Hij is al van zijn fiets gestapt en aan de wandel en als we vervolgens de weg zien die hij al afgelegd moet hebben, want er is hier maar 1 weg, dan krijgen we spontaan de neiging om om te draaien en hem mee te nemen. Dit is echt niet te doen en zou voor professionele wielrenners al ‘a hell of a job’ zijn. “Oh gerum ik heb wel te doen met die mijnheer. Nou ik ook”.

Het loopt tegen 14.30u (l.t.) als het lijkt dat we weer even in de bewoonde wereld komen. Er staan n.l. reclameborden langs de weg en dat duidt er meestal op dat we in een dorpje of stadje komen en dat blijkt ook zo te zijn. We rijden het plaatsje Lillooet binnen en gaan op zoek naar iets waar we een bakkie kunnen doen. Roel is moe van het intensieve rijden en dat geloof ik maar al te graag. Want hoe mooi de weg ook was, het was continue draaien en keren en opletten. Lillooet, tijdens de goudkoorts een plaats van 20.000 inw. en ten noorden van San Francisco de grootste stad van Noord-west Amerika, is nu een ingeslapen cowboy stadje met ik weet niet hoeveel hotels en motels maar je ziet er geen kat en het is allemaal vergane glorie. Gelukkig zien we wel ‘a Bun Dance Bakkery’ liggen. Een leuk lokaal tentje waar ze koffie verkopen en nog vanalles meer. Ziet het er van buiten ‘modern’ uit, binnen ga je ook 100jaar terug in de tijd, maar oh zo gezellig. We nemen ons hier even de tijd en genieten van ons bakkie met een lekker lokaal broodje. Naast de Bakkery ligt ‘Lost and Found’ oftewel de kringwinkel. En Netje zou netje niet zijn (en Ylva gaat mee voor het geval er iemand is die mij iets wil doen) als ze hier niet even naar binnen gaat om te kijken. Nou het is niet alleen ‘Lost and Found’ het ruikt er ook lost and found, zo muf en wat een zooi. “Je zult er de hele dag moeten werken”.

Na een klein uurtje rust vervolgen we onze route. De ‘Sea To Sky HW / HW99 gaat nu over op de ‘Gold Rush Trail HW / HW99 en dat verschil is duidelijk te zien. Reden we eerst over een met één en al bomen omgeven weg, nu worden we omgeven door woeste, ruige met zand bedekte bergen. Bergen die in vergelijking met de bergen waar we eerst doorheen reden, heuvels lijken en ook totaal anders van vorm zijn (meer ronder en afgestompt). Alsof we door een prairie landschap rijden maar wederom enorm wijds en massaal. Terwijl we de nieuwe omgeving op ons laten inwerken worden we bijna vergast … ons meisje heeft iets verkeerds gegeten en als ze een sheet laat dan heb je bija een gasmasker nodig. Gelukkig zitten er raampjes in het portier die naar beneden kunnen.

We cruisen door het landschap dat adembenemend mooi is en kijken onze ogen uit. Zeker ook omdat het contrast met de uren hiervoor zo groot is. En net als we ingesteld zijn op het andere, nieuwe landschap duikt er opeens een groot bos op met daarin een prachtig meer, ‘Crown Lake’ genaamd. Zo onverwachts en fenomenabel mooi. Maar hoe mooi het landschap ook is, het rijden hierdoor maakt ook moe; zeker voor Roel die continue moet opletten en uitkijken.. Op het moment dat ik aangeef dat ik graag even aan de kant wil om een ‘nappie’ te doen omdat ik mijn ogen niet meer kan open houden en ik toch graag wakker wil blijven omdat ik ook niet wil dat Roel indoezelt (Ylva is achterin al in slaap gevallen), duikt er een bordje op met ‘Cache Creek’ 10km. Dit betekent dat we over 10km bij onze camping zijn en dus besluiten we om tot daar door te rijden.

Om 16.40u (l.t.) draaien we de parking van de ‘Historic Hat Creek Ranch’ op. De receptie is gelegen in een typisch westernstijl gebouw, zo grappig. Een indiaan met cowboy hoed heet ons welkom en vertelt ons waar onze plek is. Het is wel een heel bijzondere camping, n.l. een open vlakte met buiten een water en elektriciteitsaansluiting helemaal niets. We kunnen nu al zeggen dat dit waarschijnlijk de minste camping van onze hele reis gaat zijn. Omdat we doodmoe zijn zetten we de camper op z’n plek, sluiten niks aan en gaan eerst een tukkie doen; althans Ylva en ik want Roel wil graag een rondje gaan hardlopen. Als hij na een 3 kwartier terug komt, liggen wij nog in coma en nadat hij zich gedoucht heeft maakt hij ons toch maar eens wakker. We moeten n.l. nog naar het dorp om boodschappen te doen voor het eten want we hebben lett. niks meer en zijn vandaag niet 1 supermarkt tegen gekomen.

We rijden naar ‘Cache Creek Village ‘ in de hoop daar wel een winkel te vinden. Het is immers, op de kaart althans, een grote plaats. De weg er naartoe is prachtig, echt de natuur is hier zo ruig. Maar het is ook mooi om te zien hoe de mensen hier leven. Hoe de huizen honderden meters van elkaar vandaan liggen en hoeveel zooi sommigen hebben. Cache Creek Village, tijdens de goudkoorts een belangrijke pelshandelsplaats, bestaat uit een hele hoop motels en hotels, een paar restaurants en een tankstation, maar nergens een supermarkt te bekennen. Dan maar kijken in de tankstationshop of ze daar brood hebben zodat we morgenvroeg tenminste iets te eten hebben. Helaas, maar de bediende weet ons wel te vertellen waar de supermarkt ligt. Nou ja supermarkt, een aftans gebouw waarop de naam supermarkt staat en waar ze inderdaad wat levensmiddelen verkopen. Gelukkig hebben ze ook brood en dus is ons ontbijt gered. Voor het avondeten rijden we terug naar de ’Taco Stand’. Deze hebben we op de heenweg zien liggen, zag er leuk uit en het was er druk dus het zal wel goed zijn. Het blijkt inderdaad een heel leuk tentje waar je aan het loket je gewenste taco besteld en deze vervolgens zelf verder kan afmaken met allemaal toppings die in buffetvorm staan opgesteld. Het krioelt er van de locals, is iets waar we normaal niet gestopt zouden zijn maar wat we nu wel weer hebben meegemaakt. En het was nog verdomd lekker ook.

Terug op de camping installeren we onze camper en sluiten alles aan. Eten ons een toetje (we hebben nog half gesmolten ijsjes) en maken een rondje over het terrein om eens te kijken water allemaal is maar dat valt vies tegen. Er is een restaurant dat sluit al om 17.00u (l.t.) gesloten is, je hebt er de ranch die je kunt bezichtigen en zien hoe het leven er vroeger uitzag maar ook die is al gesloten om 17.00u (l.t.), er zijn een paar cabins waar niks instaat en je enkel en alleen een dak boven je hoofd hebt (slaap lekker), er is een toiletgebouw met 2 douches en 2 wc’s én geen zeep en er zijn in totaal 8 RV plaatsen. Kortom: we staan gewoon op een, zoals ze in Nederland zeggen, boerderij camping.

Omdat er niks te beleven valt en het pikkedonker is, zit iedereen op tijd in de camper en valt er al vroeg een enorme stilte over de camping. Denk dat de meeste gasten denken “laten we maar vroeg gaan slapen dan is het snel ochtend en kunnen we hier weg”. En zo doen wij dat ook. Ons meisje is al in haar holletje gekropen, Roel en ik drinken nog een theetje en dan gaan ook bij ons de luiken dicht. Het was geen zware maar wel een vermoeiende reisdag waarop we hebben genoten van wederom ontzettend mooie natuur.

Sleep well and till tomorrow!.

De Maïskolfjes xxx…