Niets is zo veranderlijk als ...

Na een goede en lange nacht werden we vanmorgen eens niet gewekt door de wekker maar door de zon die door de jaloezieën naar binnen scheen. De vorige ochtenden hebben we hier geen last van gehad 1. omdat de zon niet scheen en 2. omdat we in bossen stonden en daar de bomen onze vensters beschutten. De zon was al vroeg van de partij maar wij (lees: Roel en ik want Ylva heeft daar in haar holletje geen last van) hebben het toch nog tot 07.45u (l.t.) volgehouden, toen was het de hoogste tijd om op te staan. We zijn ons gaan wassen en aankleden en toen we terug kwamen was onze schone slaapster in elk geval al wakker, op was nog net even iets teveel gevraagd. “Ik heb geen zin om op te staan”. “Nou dan blijf je liggen”. “Ja, maar daar heb ik ook geen zin in”. “Dan sta je op en stop je met zagen”.

Ondertussen heeft Roel de tafel opgedekt en kunnen we aanschuiven voor het ontbijt. “Goed bezig Roelie”. Het ontbijt smaakt vandaag dubbel zo lekker na de inspanningen voor het brood gisterenavond. “Ja het is echt lekker brood, al zeg ik het zelf”, gelukkig onze puber heeft het ook goed gekeurd. Na het ontbijt ruimen we de boel aan kant, maken de camper rijklaar maar gaan nog niet vertrekken. We willen n.l. eerst nog een rondje over de ranch maken want deze is nu ‘in bedrijvigheid’.

Aan het begin van de ‘Hat Creek Ranch’ ligt de ‘Blacksmith Shop’ waar 2 smeden bezig zijn. Als souvenir krijgen we een spijker mee die de smit zojuist heeft gesmeden. We lopen verder de ranch op en komen bij de ‘B.X. Barn’ , de plek waar vroeger de postkoetspaarden van de beroemde B.C. Expreslijn (bekend als B.X.)stonden. De grote trekpaarden die gebruikt werden om de zware goederenwagons te trekken werden gestalt in de ‘Freight Horse Barn’ een beetje verderop. Via de boomgaard en de hokken voor de kippen en kalkoenen lopen we naar het ‘Hat Creek House’, het laatst overgebleven wegrestaurant in zijn soort en één van de grootste ooit langs de Cariboo Wagon Road. De tijd is hier blijven stilstaan en je kunt er de ranchkeuken, de salon en de wachtkamer voor de passagiers aanschouwen. Evenals het behang uit de Victoriaanse tijd en de slaapkamers voor de gasten. Echt geweldig om te zien en Ylva kijkt haar ogen uit en ziet het helemaal voor zich hoe het er in die tijd aan toe ging daar. Terug buiten kijken we nog in de ‘Mower Shed’ waar een echte Concord postkoets staat en nog enkele landbouwmachines uit die tijd.

Rond 10.40u (l.t.) sluiten we ons bezoek aan de ranch af en hebben we een goed en leuk beeld gekregen van hoe ze hier vroeger tijdens de ‘goldrush’ leefden. En wat het ze mooi maakte is het besef dat het toen ook allemaal kon en de mensen ‘gelukkig’ waren, ook zonder de moderne technieken van de huidige tijd en zonder wifi. Mooi om weer eens een keer te zien en tot besef te komen. De goede, oude tijd!.

Om 10.45u (l.t.) verlaten we ‘Hat Creek Ranch” en zetten koers richting ’Wells Gray Provincial Park’ dat vandaag onze eindbestemming is. Via de befaamde ‘Trans-Canada HW’ wordt onze eerste bestemming ‘Kamloops’. Kamloops is een middelgrote stad in het hart van BC en één van de warmste plekjes van West Canada omdat het gelegen is in zoals men zegt “de woestijn van Canada” . Want zo wordt deze omgeving ook wel genoemd. De reden waarom we hier stoppen is omdat er boodschappen gedaan moeten worden. De komende 2 dagen verblijven we n.l. in het ‘NP Wells Gray’ en daar zijn geen winkels. Er moet dus even een voorraadje van vanalles lekkers worden ingeslagen.

Terwijl we door de woestijnachtige omgeving rijden en ons ook nu weer vergapen aan hoe wijds het hier is en hoe de natuur hier totaal anders is dan gisteren rijden we voorbij ‘Ghost Town’, een verlaten cowboy stadje in Skeetchestn. Het ziet er zo spannend en ook griezelig uit dat we besluiten te keren en er een kijkje gaan nemen. Maar dat keren is makkelijker gezegd dan gedaan met zo’n grote camper op een drukken HW. Als we ‘Ghost Town’ inrijden ziet het er ook echt uit als een spookstadje. De huizen zijn nog identiek alleen hier en daar wat onderstut en opgeknapt. De enige bewoner en sheriff van GT vertelt ons dat er hier geregeld filmopnames worden gemaakt en dit in september ook weer gaat gebeuren. We kijken er rond en laten onze fantasie de vrije loop en beelden ons in hoe het hier vroeger was. Als Ylva als een echte cowgirl een oude truck wil betreden die tussen de struiken staat, krijgt de sheriff stress en begint te schreeuwen “don’t do that, there could be rattlesnakes in the grass”. “Oké … sorry!”. Dan maar geen foto in de truck. Als de sheriff weer wat bij bezinnen is, verteld hij ons dat het hier de komende dagen heel warm gaat worden. De temperatuur kan oplopen tot 42gr en na het weekend zelfs tot 46gr; het wordt hier dan ook wel de woestijn van Canada genoemd.

We bedanken de sheriff en vervolgen onze route door de ‘woestijn van Canada’. Terwijl we overal waar we kijken woestijnvlaktes zien, duikt er opeens links van ons een enorm groot meer op en “nee” dit is geen fatamorgana. We volgen het meer en zodra er een plekje is om te stoppen doen we dit. Het blijkt om ‘Kamloops Lake’ te gaan dat gelegen is aan de ’Thompson River’ die we ook al de hele tijd zien kronkelen door het landschap. Het meer is 1,6km breed en 29km lang. Het is een idylische plek en we nemen hier, onder het genot van een bakkie (ik heb vanmorgen n.l. in de camper een kan koffie gezet om onderweg te drinken) even de tijd om ervan te genieten en meer informatie op te doen over deze omgeving …..

Het is nu nog een 30km tot Kamloops en die liggen we af in stilte, d.w.z enkel het geluid van de radio (we hebben eindelijk muziek want in de bergen en tussen de bomen was er alleen maar ruis) is te horen. Als we Kamloops binnen rijden zien we ‘Costco Wallsale’ liggen, en Roel draait meteen af. “Hier gaan we boodschappen doen”. Het is wel een dingetje voor Roel geworden nu hij ontdekt heeft dat niet ieder plaatsje een supermarkt heeft. Vol enthousiasme lopen we de winkel binnen maar bij de deur worden we al tegen gehouden door een dame op leeftijd die vraag of we een pasje hebben. “Uhhhh no…”, dan mogen we de winkel niet binnen. Wat blijkt, dit is de Canadese Makro. De dame is wel nog zo vriendelijk om ons uit te leggen waar we een gewone supermarkt kunnen vinden. “Thank you!”.

Een paar kilometer verderop ligt de ‘Fresh St. Market’. Een mooie supermarkt maar voor mij te onoverzichtelijk en chaotisch. We kopen er wat we nodig hebben en maken dat we weer buiten komen. Omdat we zojuist lekkere broodjes hebben gekocht, besluiten we ‘low budget’ te gaan lunchen. Oftewel we smeren de broodjes in de camper, maken er een lekker bakkie latte met de zakjes van Nestcafé die we van thuis hebben meegenomen en genieten van een heerlijke lunch in het zonnetje. Wat kan het leven toch simpel zijn.

Inmiddels is het 15.00u (l.t.) en de hoogste tijd om onze route te vervolgen. Vanuit Kamloops nemen we de ‘HW5 North’ richting Clearwater. Dit is de oude goudzoekers route en ongeveer 120km lang. Terwijl we de weg volgen verandert het landschap zienderogen. Van woestijnachtige vlaktes met weinig bomen naar bosgebieden met heel veel bomen en grote vlaktes met weiland en gewassen. Ook zien we de ene na de andere ranch opduiken. Als ‘rode draad’ tijdens de (bijna) hele route van vandaag loopt de ’Thompson River’ (in totaal 489km lang) welke we het in het begin aan onze linkerzijde hebben en na Kamloops aan onze rechterzijde. Ook loopt er langs dit traject een spoorlijn waarop we vandaag voor het eerst meerdere goederentreinen zagen rijden. Deze treinen zijn echt gigantisch en daarmee bedoel ik hun lengte. We hebben het aantal wagons dat ze voorttrekken proberen te tellen maar dit waren er telkens minimaal 125. Niet normaal wat een lengte, zelfs Ylva werd er stil van.

Als we Clearwater naderen moet Ylva opeens een spurtje trekken. We hebben n.l. in de camper een lekkere luie stoel en die staat achter de bijrijdersstoel. In deze stoel mag je tijdens het rijden eigenlijk niet zitten maar omdat deze veel lekkerder zit dan het bankje en omdat je er vanuit veel meer kunt zien, zit Ylva daar altijd in. Maar daar stond opeens de politie op de weg en ze wist niet hoe snel ze op het bankje moest komen en haar riem om doen. Bleek de politie op de weg te staan voor een auto die ze hadden staande gehouden. “Jeetje zeg daar moest ik mij toch even een spurtje trekken en nu is het ook nog voor niks”.

In Clearwater stoppen we even bij het Visitor Centre om enerzijds even de benen te strekken en anderzijds om wat aanvullende informatie te halen over ‘Wells Gray Provincial Park’. Er staan verschillende campers en als we naar binnen lopen, lopen we Merijn Zeeman (grote baas bij Jumbo-Visma) en zijn gezin tegen het lijf. Was wel even grappig maar volgens mij vond hij het niet prettig om Nederlanders tegen te komen.

We rijden het ‘Wells Gray Provincial Park’ binnen en al vrij snel zien we een geweldig bord staan met daarop “Friet, Fries, Hotdog and Belgian sugar waffle”. Daar moeten we heen “want dit kan toch niet”. Laat dit nu ook net dezelfde kant op zijn als waar de “Spahats Falls’ liggen. Twee vliegen in 1 klap dus. We draaien een onverharde weg op en volgen het bordje met ‘vieuwpoint’ en komen uit bij een prachtig uitkijkpunt met zicht op de ‘Clearwater River’, maar geen waterval te zien en ook geen frietkot. We kunnen de waterval wel horen en met een trail van ongeveer 1km door de bossen is deze te bereiken of we moeten een stukje terug rijden en dan kunnen we er met de camper stoppen. We besluiten de km door het bos te lopen want dat is wel even lekker. In het bos is flink huisgehouden en er liggen veel bomen om op de route. Op sommige plaatsen liggen ze zelfs zodanig over het pad dat je ziet dat er stukken vanaf gezaagd zijn om het pad enigszins beloopbaar te maken. Inderdaad na een kleine kilometer komen we bij de waterval uit. De ’Spahats Falls’ zelf zijn niet zo super hoog (75-80mtr) maar het uitgesleten gesteente eromheen is spectaculair om te zien. Waanzinnig. Op de terugweg spotten we ons eerste wildlife n.l. een kikker!. Hij zat heel goed verscholen en had hele mooie schutkleuren maar Roelie heeft hem toch weten te ontdekken. Natuurlijk hebben we er mooie plaatjes van getrokken.

Terug bij de camper zijn we toch wel benieuwd waar dat frietkot dan moet liggen. We rijden de onverharde weg terug zoals we zijn gekomen en ontdekken dan opeens een straatje van rechts. Daar maar eens kijken dan en inderdaad daar staat het frietkraampje. Maar ze hebben al opgeruimd, waarschijnlijk uitverkocht door alle drukte of zou het zijn omdat het gewoon al later is?. “Helaas dat wordt dus geen frieten vandaag”. “Nope”, maar als we maandag hier terug langskomen dan gaan we weer kijken.

Het is nu nog een klein kwartiertje rijden tot camping ‘Helmcken Falls Campground’. Het is een hele kleine en gezellige camping met ook hutjes en een leuke herberg. We zetten onze camper op de plaats en terwijl Ylva en Roel alles in orde maken en aansluiten begin ik met koken. Het wordt vandaag spaghetti met verse groenten. Het is een zachte avond en dus kunnen we lekker nog buiten eten. Hoewel lekker, er blijken hier heel veel muggen te zitten en aangezien dochterlief als ikzelf heel lekker bloed hebben, zijn we binnen no-time lek gestoken. Dat wordt gezellig deze nacht, zeker ook omdat Roel altijd de deur laat openstaan omdat ze volgens hem toch niet naar binnen komen. We gaan het zien.

We kijken weer terug op een mooie en (uiteindelijk) lange reisdag. We gingen terug in de tijd en zagen de natuur veranderen. Benieuwd wat de dag van morgen ons gaat brengen nu we voor het eerst echt midden in het Provincial Park zitten.

Sleep well!.

De Maïskolfjes xxx…