De Maligne Vallei met al haar schoonheid!

Vandaag mogen we een half uurtje langer slapen (lucky basters we are) en dat was nodig ook want ik heb vannacht heel onrustig geslapen en veel gedroomd. Ook ons meisje had het hard nodig en stapte alsnog met het verkeerde been uit haar holletje. Of zou het gewoon komen omdat ze aan het puberen is?. De enige fitte van het gezin is Roel, die doet zijn ogen open en begint. Het is wat rustiger op de camping dan gisteren en dus geen wachtrijen om te mogen douchen en/of wassen. Nadat we zijn gewassen en aangekleed ontbijten we, ruimen de boel aan kant en maken de camper rijklaar. Sinds een aantal dagen hoeven we het zeil niet meer van de vooruit te halen omdat we een gordijn hebben gevonden. Roel dacht in 1e instantie dat het een deken was en had die in de kofferruimte gelegd en toen we een deken gingen zoeken om ons raam af te dekken, kwamen deze tegen. “Mannen zullen we maar zeggen …”).

Om 09.45u (l.t.) rijden we van de camping weg voor de 2e poging om met de ‘Jasper Skytram’ naar boven te gaan. Ook nu staat de parking weer helemaal vol, maar valt het met de drukte in de rij t.o.v. gisteren heel erg mee. Is het zelfs rustig. Was gisteren vandaag geweest, dan waren we wel optijd. Maar nu zijn we ook (ruim) optijd en wachten we rustig totdat ‘ride 16’ wordt omgeroepen. We moeten verzamelen in een ruimte waar enkel de mensen in mogen die met de gondel met deze rit meegaan. We (lees: Roel) hebben geluk want de gondel zit niet helemaal vol waardoor er nog bewegingsruimte is. En daar waar Ylva en ik vooraan bij het raam gaan staan, kiest Roel ervoor om iets meer in het midden te gaan staan.

De ‘Skytram’ is de hoogste en langste geleide kabelbaan in Canada. De kabelbaan bestaat uit 2 gondels waarvan de één naar boven gaat en de ander naar beneden komt. De gondels vertrekken steeds op hetzelfde moment. Er staat gedurende het hele traject maar 1 paal en op dat punt maakt de gondel een ’zwiepje’ en zie ik Roel een beetje wegtrekken. “Zou pappa het eng vinden?”. “Ja, pappa vindt het eng en is blij als we boven zijn”. Maar we hebben geluk, we zitten samen met een heel gelovig gezin in de gondel dus het gaat zeker goed komen. Waar we ook geluk mee hebben vandaag, t.o.v. gisteren is het weer. Daar waar het gisteren ‘mistig’ (lees: de smog/rook trok tegen de bergen) was, schijnt vandaag een (matig) zonnetje. Of zoals een wijs man ooit zei “elk nadeel heeft zijn voordeel” en voor ons is dat , dat het weer vandaag een stuk beter is dan gisteren.

Als we boven op 2.263mtr. hoogte aankomen is het zicht helaas niet “wauw” wat niet wil zeggen dat het uitzicht er niet is. Je kunt de dingen in het dal beneden wel zien maar echt goed vast te leggen is het niet. Dat is wel jammer omdat we ook onze camping kunnen zien liggen en die hadden we dan mooi van bovenaf kunnen vastleggen. Je kunt hierboven vanaf het basisstation een trail maken naar de top van de berg, maar daar heeft Roel geen zin in. Hij heeft vandaag meer zijn zinnen gezet op de route door de ‘Maligne Valley’ en dus kijken we even rond, maken een wandelingetje en dan is ons uur voorbij (je moet n.l. op voorhand aangeven hoelang je boven wil blijven en op basis daarvan worden de plaatsen gereserveerd) en nemen we de gondel weer naar beneden. Wat ‘grappig’ is om te merken dat als we zo’n 200mtr. gedaald zijn het zicht opeens een stuk beter is en beneden aangekomen schijnt het zonnetje inmiddels goed.

We lopen terug naar onze camper en zetten, nadat we eerst nog een lekker bakkie hebben gehaald bij ‘TH’ koers richting de ‘Maligne Valley’ (MV). De ‘MV’ start net buiten Jasper met de ‘Maligne Road’ die we de afgelopen 2 avonden al voor een (klein) gedeelte hebben gereden op zoek naar wildlife. Omdat het toen telkens schemerig was, hebben we natuurlijk niet alles goed kunnen bekijken. Komt nog eens bij dat onze aandacht toen meer uitging naar de zoektocht naar wildlife oftewel ‘Bruintje Beer en zijn vriendjes’.

Aan de ingang van de vallei zien we opeens ‘Henk’ aan de zijkant in de struiken liggen. Henk is een hele grote ‘Elk’ die op zijn gemakje in het gras van het zonnetje ligt te genieten. Als ik het raampje opendraai om enkele foto’s van Henk te schieten, raakt ons meisje een beetje in de stress. “Mamma niet doen, dadelijk wordt hij boos en valt hij ons aan”. “Die valt ons niet aan en indien toch dan rijdt pappa snel weg”. Het is maar goed dat Ylva nog klein was toen we in Australië waren en zich toen nog niet zo bewust was van wat mamma allemaal deed om mooie plaatjes van het wildlife daar te schieten.

We rijden verder de vallei in en vergapen ons aan het landschap dat we zien, het is echt adembenemend mooi en bijna niet te omschrijven. In veel boekjes wordt het dan ook wel omschreven als ‘geologisch wonderland’ en een wonderland dat is het zeker in velerlei opzichten. Dan opeens, als we bijna bij ‘Medicine Lake’ zijn, zien we aan de rechterkant van ons een groot afgebrand gedeelte bos. De Belgische jongen die ons heeft ingecheckt had ons er al over verteld. Vorig jaar heeft hier een grote bosbrand gewoed en een groot gedeelte bos is toen verloren gegaan. Het ziet eruit als een ‘spookbos’ met allemaal kale en zwartgeblakerde bomen. Ondanks alles mooi om te zien en wat ook mooi is, is dat je ziet dat er alweer nieuwe vegetatie groeit dus dat er weer nieuw leven komt.

Vlak achter of naast (afhankelijk van hoe je het wil zien) ‘Ghost Forest’ ligt ‘Medicine Lake’. ‘Medicine Lake’ dankt zijn naam aan de Amerikaanse Indianen, die geloofden dat de stromen en het opdrogen van het water een magische medicinale werking had. Wat is er n.l. aan de hand of zo bijzonder aan dit meer: het water van het meer en van de ‘Maligne River’ verdwijnt elk jaar in de herfst in een grottenstelsel in de kalksteenondergrond en komt pas weer tevoorschijn in de 17km verderop gelegen ‘Maligne Canyon’. Van de herfst tot de lente lopen er slecht dunne stroompjes over de uitgedroogde meerbodem en staan hele vlaktes droog. In de zomer vult het meer en de ‘Maligne River’ zich met smeltwater van de gletsjers. We rijden langs het 7km lange meer en zien we er aan het begin nog veel water in staan, wordt dit gaande weg steeds minder en ontstaat er een mooi pallet aan vlaktes en aan kleuren. Zelfs daar waar nog water staat zie je door het water heen de kleuren. Magisch!.

Heb je dan aan de ene kant het meer, kun je je aan de andere kant vergapen aan de enorme rotspartijen. En wat ik daar zo bijzonder en mooi aan vindt, is de manier hoe die rotsen zijn opgebouwd. Je ziet gewoon de verschillende lagen op elkaar liggen. Het is net een taart die in laagjes is opgebouwd . Zo magistraal en bijzonder om te zien en de natuur doet dat allemaal zelf. Meesterlijk!.

We vervolgen onze weg en genieten van de vele ‘Creeks’ waar we aan voorbij rijden. De ene nog mooier en wilder dan de andere. Natuurlijk stoppen we er ook bij een aantal, gewoon om er even van te genieten of om mooie plaatjes te schieten. Bij één ‘Creek’ gaat het bijna mis … ik wil graag van Roel en Ylva een foto maken en vraag of ze op een bepaald punt willen gaan staan. Er liggen echter veel losse steentje en Roel glijdt uit en glijdt zo 2mtr. naar beneden. Gelukkig kan hij zich nog opvangen maar zijn hand ligt wel open. Zuster ‘Antonia’ heeft het vervolgens maar goed schoon gemaakt, er een pleistertje opgeplakt en weer verder.

Na zo’n 50km komen we aan het einde van het dal en bereiken we ‘Maligne Lake’ en het is hier “alsof het voor niks is”. Het krioelt hier van de bussen, campers, auto’s en mensen. Hoezo een publieke ‘hot-spot’?. We moeten 3 parkings trotseren eer we een plekje hebben gevonden. Hier merk je dus het grote verschil tussen een ‘Provinciaal Park’ en een ‘Nationaal Park’. In het Provinciaal Park vindt je mensen die willen genieten van de natuur en er op hun gemak doorheen willen trekken. In een Nationaal Park vind je mensen die er komen voor de toeristische hotspot en snel van het ene naar het andere rijden (of zich laten rijden). In de Provinciale Parken hebben we geen touringcar gezien, hier krioelt het ervan.

‘Maligne Lake’ is het grootste meer van de ‘Canadian Rockies’ en heeft een lengte van 22km en een gemiddelde breedte van 1km. Het meer staat bekend om zijn azuurblauwe water dat vandaag helaas niet zo heel goed te zien was. Je kunt het meer zelf bevaren met een kano, maar toen we die wilden gaan huren hing er een bordje op dat dit niet meer mogelijk was vanwege de weerscondities (wind die op komst was). Wij hebben niks van wind gemerkt maar zullen de geleerden maar geloven zeker. Dan maar kijken of we misschien nog met een excursiebootje meekunnen omdat we graag ook ’Spirit Island’ willen zien. Bij het loket aangekomen schrikken we op de 1ste plaats van de prijs $260 maar “ach ja, we zijn hier maar 1x”. Maar als we dan horen dat pas om 18.00u (l.t.) de eerste gelegenheid is om mee te varen omdat daarvoor alles al volgeboekt is, bedanken we voor de eer. We moeten dan n.l. nog 4u wachten en daar hebben we geen zin in. Bovendien zijn we dan pas om 19.30u klaar met de rondvaart en moeten we dan nog het hele eind terug. Ons meisje vindt het wel jammer maar begrijpt het wel.

Dan gaan we maar, ‘als pleister op de wonde’, een wafel eten. Want toen we aan kwamen lopen zagen we boven een gezellig cafetariaatje ‘WAFFLE HUT’ staan en natuurlijk trok dat meteen onze (lees: die van Ylva en mij) aandacht. Echter de focus lag toen nog op een kaartje voor de boot bemachtigen, maar nu dit niet doorgaat was het eerste wat Ylva zei “dan kunnen we wel een waffel gaan eten want nu sparen we toch geld uit”. “Swa is dat” en dus sluiten we aan in de rij, bestellen ons 3 lekkere wafels, een latte, een thee en wat fris en eten die daarna buiten op het terras in een luie stoel in het zonnetje lekker op. Ondertussen doen we lekker ‘aapjes kijken’ en zien we de excursiebootjes af en aan varen en vol geduwd worden met mensen. Dat is echt Gouden business.

Nu het niet gelukt is om een kano te huren en met het bootje mee te gaan, besluiten we om zelf nog een stuk langs het meer te gaan wandelen.

We komen als eerste weer bij het historische Boothuis met het rood glanzende dak waar we dus geen kano meer konden huren (wat gek blijft want er varen er wel over het meer ), gaan daarna een stukje door het bos om vervolgens weer langs het meer verder af te kunnen lopen. Overal zie je mensen langs het water liggen of lekker luieren in stoeltjes. Het is dan ook een magische plek. Op een gegeven moment kunnen we niet meer verder en nemen we zelf plaats op een bankje naast het water. Het is er schitterend en we genieten in stilte. Die stilte wordt even onderbroken als er een familie komt met erg luidruchtige kinderen die staan te schreeuwen en te huilen. Als 2 kindjes vervolgens naar de waterkant afdalen en nog steeds aan het schreeuwen zijn, zeg ik “ssssstttttt” en ze kijken mij aan. Ik zeg “you have to be quiet here”, en zij “okay” en gaan stilletjes aan de waterrand spelen. Als vervolgens de rest van het gezin afdaalt en lawaai maakt, zeggen de jongetjes “ssssttt we have to be quiet here”en iedereen is muisstil. Zalig … één van de papa’s van de familie heeft het door en geeft mij een duim. We genieten in stilte van het prachtige water en de omgeving met zijn 3000mtr. hoge witte bergen. Het adembenemend!.

Als we na een goed half uurtje weer helemaal ZEN zijn, besluiten we om terug te lopen en onze camper weer op te zoeken. Het is ondertussen nog drukker geworden en stiekem zijn we blij dat we de drukte weer kunnen verlaten en we ons op de terugweg weer kunnen en mogen vergapen aan al het moois. Want mooi dat is het, zeker met dit weer want wat hebben we een geluk dat vandaag de zon zo mooi schijnt en dat we geen last hebben van de smog/rook die laag hangt. Was dat het geval geweest dan hadden we veel minder gezien en dus op een andere manier genoten. Onder weg stoppen we nog een paar keer om mooie plaatjes te schieten want de zon staat nu anders dan op de heenweg en dat geeft toch een ander beeld. Ook wil Roel nog bepaalde shotjes voor de film en is het dus even (lees: lang) wachten op een camper die maar niet voorbij wil komen en uiteindelijk ik dan maar zelf midden op de weg ga staan om te filmen terwijl Roel en Ylva wegrijden en er dan opeens wel een hele colonne auto’s voorbij komt. En het grappige is dan weer dat die automobilisten dan allemaal denken dat je op en langs de weg staat omdat je een dier hebt gezien en dus begint iedereen ook langzaam te rijden of te stoppen. Wat een circus.

Om 17.30u (l.t) rijden we de ‘Maligne Valley weer uit en wat was het in één woord PRACHTIG. We zijn moe maar gaan toch nog even richting ‘Jasper Village’. Er moet n.l. worden getankt, er moeten wat boodschappen worden gedaan “want de komende 2 dagen weten we niet of we echt iets tegenkomen en dus kunnen we maar beter iets bij ons hebben”, een paar kaarten op de post en we willen nog even ‘nazen’ in de winkeltjes die we gisteren gemist hebben.

Uiteindelijk zijn we om 19.30u (l.t.) terug op de camping en staat er Mexicaan op het menu. Terwijl Roel de mannelijke taken voor zijn rekening neemt en de camper installeert en aansluit zorgen moeder en dochter dat er eten op tafel komt. Hiervoor brengen we een bezoek aan de Mexicaanse foodtruck op de camping want om zelf te koken, daarvoor heb ik geen puf. We zijn alle 3 stikkapot van alle indrukken die we ook vandaag weer hebben opgedaan en al het schoons we hebben gezien.

Na het eten wordt er afgewassen, springen we onder de douche (nadat we eerst weer hebben mogen aanschuiven in de rij), spelen man- en dochterlief nog een spelletje Uno en kruipt ons meisje in haar holletje. Ik begin onder het genot van een kopje thee aan het verslag en Roel bereid al een beetje de dag van morgen voor. Morgen gaan we de ‘Icefield Parkway’ bereiden en dat is, als we de boekjes mogen geloven, één en al pracht en praal op het gebied van natuurschoon. We gaan het zien. Voor nu …

Sleep well and love!.

De Maïskolfjes xxx…