The Icefield Parkway!!!!

Tuut ... tuut ...tuut... het is de wekker die ons vandaag om 08.00 (l.t) uit onze slaap haalt. We hebben alle 3 als een marmot geslapen. Kan ook bijna niet anders na al die indrukken van gisteren en de afgelopen dagen, onze hersenen zijn met tijd en wijlen ook moe en dan wil het slapen wel lukken. We weten dat het vandaag een lange en intensieve dag wordt, dus er wordt niet getut en meteen actie ondernomen. Bij de wastafels en douches staat er weer een rij van je welste en dus wassen we ons maar voor een keer in de camper. Is nog makkelijker ook want dan kunnen we ons meteen aankleden. Daarna wordt er ontbeten, tafel afgeruimd, duo ‘Ellemiek’ doet de afwas, ik ruim de camper aan kant, alle spullen worden ingeladen, de eethoek naar binnen geschoven en dan zijn we klaar voor vertrek. Althans dat denken we want eerst moet er nog een ‘kakske’ gedaan worden en geloof het of niet, ook daar staat een rij.

Om 10.20u (l.t.) rijden we dan van de camping af. “Dag Whistlers Campground, dankjewel voor de 2 mooie dagen. Jammer dat we Bruintje ook hier niet zijn tegengekomen maar wellicht tot een volgende keer. En dus zeggen we tot ziens” …

Draaiden we de afgelopen dagen steeds naar links, vandaag draaien we rechtsaf en rijden we meteen de ‘Icefields Parkway op.

‘The Icefields Parkway / Alberta HW93 is 230km lang en loopt van ‘Jasper NP’ naar ‘Lake Louise Village’ en wordt omschreven als één van de mooiste bergwegen ter wereld die de continentale waterscheiding volgt dwars door het hart van de ‘Canadese Rockies’.

Naar deze dag en deze route heeft Roel heel erg uitgekken omdat achter elke bocht een nieuw uitzicht wacht dat misschien nog wel mooier is dan het vorige. Maar ook omdat hij voert langs bergen, watervallen, gletsjer, mooie alpenweiden en prachtige turkooizen meren. Roel voelt zich als een kind in een snoepwinkel, zo mooi vindt hij alles. Binnen 10min. zijn we dan ook al 4x gestopt om te kijken naar het uitzicht en film en foto’s te maken. Dit belooft een HELE lange dag te worden!. Eén voordeel: we hoeven gelukkig niet zo heel veel kilometers tot de volgende camping.

De 1ste langere stop, maar al de 5de van vandaag, doen we bij ‘Horsehoe Lake’. We parkeren de camper op de parking en na een trail van ongeveer één kilometer komen we bij een ontzettend mooi hoefijzervormig bergmeertje uit dat omgeven is door mooie rotspartijen die ook verraderlijk zijn. Je zou er zo vanaf willen duiken het kraakheldere water in. Dat hebben we maar niet gedaan, maar wat we wel hebben gedaan is onze schoenen uit en we zijn op de rotsen gaan pootjebaden. En toen zagen we dus dat er onder water ook nog hele rotspartijen zaten die je van bovenaf dus niet ziet.

Het water is heerlijk koud en er zwemmen allemaal kleine visjes. Onze ‘Fishspa’ voor vandaag hebben we dus al gehad. Manlief vond het maar niks wat we aan het doen waren en was bang dat ik van de steen waar ik op stond zou afglijden en in het water vallen. Dit laatste is niet gebeurt maar Roelie wilde een foto komen maken en schopt vervolgens mijn slipper in het water. Ik weet nu even niet wat erger is.

Eenmaal terug in de camper en onderweg zijn we toch al 2min. aan het rijden als we de volgende (6e) en 2e grote stop al maken. Deze keer is het om de ‘Athabasca Falls’ te gaan bekijken. Gelukkig zijn we hier alleen en kunnen we de waterval op ons gemakje gaan bekijken. Niet dus want de ‘Athabasca Falls’ zijn heel bekend en het krioelt hier dus van de mensen. Het is het bijna vechten om een parkeerplaatsje, maar gelukkig heeft Roel engelengeduld en na een paar rondjes vinden we er eentje.

De ‘Athabasca Falls’ dankt zijn bekendheid niet aan zijn hoogte (ze is 23mtr. hoog en 18mtr. breed) maar aan de enorme hoeveelheid water en de kracht waarmee dit water zich de kloof in stort. Deze waterval wordt ook wel een klasse 5- waterval genoemd vanwege de enorme hoeveelheid water die naar beneden stroomt. Op dit moment is de waterval op z’n hoogtepunt en stroomt er zoveel water door naar beneden dat je op bepaalde plekken niet eens kan horen wat je tegen elkaar zegt. Zelfs op 1 punt langs de route, er is n.l. een heel mooi pad aangelegd waarover je kunt lopen en de waterval van alle kanten kunt bekijken, valt het water zo hard neer dat je spontaan een douche krijgt. Maar je moet wat over hebben voor mooie plaatjes. Wat vooral heel bijzonder en mooi is bij deze waterval, is de vorm ervan. Het water stroomt door een kloof van rotsen die eruit zien alsof ze door iemand met de hand op elkaar zijn gelegd. Het zijn hoge stapels platte stenen op elkaar, met daartussen ruimte voor het water. En omdat de doorgang voor het water vrij smal is, ontstaat er een hoge stroomsnelheid. Het is adembenemend mooi om te zien en de kracht waarmee het water naar beneden komt is waanzinnig. Heel af en toe verschijnt er zelfs een regenboog op de stenen. We kunnen hier uren naar kijken, maar die tijd hebben we niet en dus gaan we weer verder.

Vanaf de waterval kun je hier met een mooie trail naar toe lopen en ook dat doen we natuurlijk. Ook hier is het weer bijzonder om te zien wat water allemaal met gesteente kan doen, niet normaal gewoon. Het lijkt wel met de hand uitgesneden en met een schuurpapiertje glad gemaakt, maar niets is minder waar. Dit is het werk van water gedurende tientallen en honderdtallen jaren.

Terug bij de camper vervolgen we onze route langs de ‘Athabasca River’ (AR) die de kleur van melk heeft. Dit komt doordat het ice-water dat van de gletsjers afkomt silt met zich mee voert en dat veroorzaakt de ‘melk kleur’ van de rivier. Ons meisje (en ikzelf eigenlijk ook wel) is benieuwd hoelang we nu zullen rijden totdat we weer stoppen. “Ja ja”, het heeft precies 4min. geduurd als stop nr.7 een feit is. Nu stoppen we om te kijken naar enkele gletsjers die we aan de overkant van de ‘AR’zien liggen maar waarvan we de naam bij God niet weten. Het uitzicht is mooi en daar gaat het om. Roel maakt wat shotjes, ik een paar foto’s en we vervolgen onze route weer.

Na precies 13min. rijden bereiken we alweer de ‘Sunwhapta Falls’ en dus gaan we weer voor stop 8 van de weg af. Op de hoek richting de parkeerplaats ligt wegrestaurant ‘Café Sunwhapta’ waar we eerst even een bakkie gaan doen voordat we naar de waterval gaan kijken. Niet wetende dat dit, het tot nu toe, duurste bakkie van de vakantie wordt ($14,00 voor 2 late’s) maar het zijn gelukkig wel grote bekers én hij is te drinken. Ze hebben er ook (slechte) wifi en dus doet ons meisje een poging om Bommatje aan de lijn te krijgen want die hebben we een paar dagen al niet meer kunnen spreken en/of zien. Wonder boven wonder lukt dit al is het wel een verbinding met horten en stoten. Belangrijkste is dat wij haar kunnen zien, zij ons kan zien en ze dat ze ons ook kan vertellen dat ze gisteren een leuke middag met oma Betty heeft gehaden vandaag de hele dag “boeten” heeft gezeten (lees: in de tuin heeft gewerkt) en nu moe is en zometeen naar bed gaat (het is in Ned. 21.00u).

Als we ons bakkie met zelf meegenomen muffin op hebben, de plichtplegingen en sanitaire stop gedaan, kunnen we op weg richting de‘Sunwhapta Falls’. We moeten hiervoor nog een klein stukje rijden om vervolgens op de parkeerplaats aan te komen en ook hier te concluderen dat we helemaal alleen zijn (niet dus). Ook hier krioelt het weer van de mensen (lees: voornamelijk Japchi’s) die even snel een fotootje komen maken en weer verder. De ’Sunwhapta Falls’ is een waterval die gelegen is in de ’Sunwapta Rivier’ en die gevoed wordt door de ‘Athabasca Gletsjer’. De waterval bestaat uit een ‘upper’ en een ‘lower’ gedeelte, is 18mtr. hoog, 9,1mtr. breed en klasse 6. Hier stroomt dus nog meer water per sec. naar beneden dan bij de ‘Athabasca Falls’. Gezien de tijd en wat we nog allemaal willen zien, besluiten we om alleen naar de ‘upper fall’ te gaan kijken omdat de ‘lower Fall’ 3km heen en 3km terug is en daar gaat teveel tijd in zitten. De ‘upper Fall’ bereiken we via een mooi aangelegd pad en het is dan lachwekkend om te zien hoe sommigen mensen toch nog hun berenspray bij zich hebben. Er is zelfs een ‘japchi-mevrouw’ die in elke bocht begint te fluiten (op haar fluitje). Een oorverdovend geluid maar je zult maar een beer tegen komen. Het laatste stukje tot de waterval is niet simpel, d.w.z. je kunt vanaf een bruggetje foto’s maken van de waterval dit is totaal ongevaarlijk, maar als je een mooiere invalshoek wil hebben dan moet je een stukje naar beneden lopen over reusachtige rotsen en die zijn spekglad. Natuurlijk wil ik vanuit dat standpunt een foto maken maar Netje zou Netje niet zijn als ze loopt te gaffelen en uitgeleidt. Gelukkig kan ik mij opvangen aan een tak van een dennenboom, niks gebeurd!. Als de foto’s zijn gemaakt, de filmschotjes genomen en we hebben een 10-tal minuten genoten van het uitzicht en het geluid van de waterval, want jeetje wat is dit gaaf om te zien al dat watergeweld, lopen we terug naar ons campertje.

“Zo, benieuwd hoelang we nu rijden tot stop nr 9”. “Nou en anders ik wel maar ik vrees niet lang”. En zo is het ook want na precies 10min. zien we aan de linkerkant van de weg een hele mooie waterval en dus bedenkt Roel zich geen seconde en draait de er tegenover gelegen parking op. Hier staan niet veel auto’s maar voordat we uit de camper zijn, krioelt het bij de waterval van de Pakistani’s. Waar die opeens vandaan komen, geen idee maar wel irritant. Alleen weten we ondertussen dat als je geduld hebt ze ook weer binnen ‘no-time’ weg zijn omdat ze komen, foto’s maken en weer vertrekken. En dus, voordat we goed en wel onze schoenen (want we liepen tot nu toe nog op onze slippers) aanhebben, zijn ze al weg. We steken de weg over, maken een paar foto’s en filmshotjes aan de onderkant van de waterval en beginnen dan aan de beklimming van de waterval. Ik heb n.l. gezien dat je aan de zijkant deze waterval, die geen naam heeft en we dus hebben omgedoopt tot ‘The Falls Without a Name’, kunt beklimmen en dat wil ik natuurlijk doen. De beklimming is goed te doen en als we boven zijn, doe ik mijn schoenen uit en ga ik er midden in staan. Het water is ijs en ijskoud maar het is ohh zo zalig aan je voeten. Ylva twijfelt nog even of ze er ook bij komt staan, maar doet het uiteindelijk toch. Dan gaan we weer naar beneden. Dit gaat iets minder gemakkelijk dan naar boven maar we komen er wel. Op dit soort momenten merk ik dat ik niet meer zo lenig en soepel ben als 10-15 jaar geleden. Aan de onderkant van de waterval staat inmiddels een mijnheer die op een ‘professionele’ manier foto’s aan het schieten is en die vragen we of hij misschien ook nog een paar fotootjes van ons 3-en wil maken. Samen zoeken we een mooi plekje op.

We vervolgen dan weer onze route, die nog niet erg lijkt op te schieten met zoveel stops zo snel achter elkaar, langs de ’Sunwapta River’. Na 40km, ja ja we hebben nu en lang stuk gereden, rijden we voorbij het ‘Glacier Skywalk’ een glazen platformvloer die 280mtr. boven de vallei uitsteekt. “Wauw dit wil ik ook” zegt Ylva maar als we kijken waar we naar binnen kunnen rijden om er te komen, dan blijkt dat niet mogelijk. Even zijn we confused maar hebben al snel in de gaten dat dit waarschijnlijk via het ‘Colombia Icefield Centre’ gaat dat we in de verte al zien liggen. Wat we ook zien liggen zijn de verschillende gletsjers die hier allemaal tezamen naar beneden komen; te weten: de Athabasca, Castleguard, Colombia, Dome, Stutfield en de Saskatchewan Gletsjer. Wat een magisch en adembenemend beeld om te zien. We snappen steeds beter waarom deze bergweg gezien wordt als één van de mooiste van de wereld.

Zo’n 5km na de ‘Glacier Skywalk’ bereiken we het ‘Colombia Icefield Centre’ en leek het op ander plaatsen al of het voor niks was, hier krijgt iedereen waarschijnlijk nog geld erbij uitgekeerd, zo druk is het hier. Er is een joekel van een parkeerplaats die rechts helemaal vol staat met auto’s en links helemaal met campers. Ook hier is het zoeken voor een plaatsje maar ook dat komt gelukkig goed.

Er is een mogelijkheid om te voet naar de voet van de ‘Athabasca Gletsjer te lopen maar je kunt ook met een rupsvoertuig gaan en dan ga je veel hoger de gletsjer op. Ons meisje die sowieso al onder de indruk is van alles wat ze ziet, je zou voor minder want het is hier echt mooi en zij kan zich de gletsjer wandeling van in Australië niet meer zo herinneren, zou graag naar boven willen en wij willen dat eigenlijk ook wel. We gaan daarom binnen eens informeren wat de mogelijkheden zijn en niet geheel onbelangrijk wat het kost. Er zijn 3 mogelijkheden waarvan de ‘Colombia Icefield Adventure’ de uitgebreidste is. Hierbij heb je de Glacier Tour en de Skywalk in één en deze duurt ongeveer 2,5u; kosten $420 voor ons drieën. Een flinke smak geld maar we zijn hier maar 1x en omdat we weten hoe gaaf het is en dus de moeite waard en we het ons meisje (en ons zelf) gunnen, besluiten we het te doen.

We gaan nog even snel terug naar de camper om stevige schoenen aan te trekken en om een jas te halen want boven op de gletsjer is het koud en melden ons dan om 16.00u (l.t.) op de plek waar we moeten verzamelen. Vervolgens worden we met een bus een gedeelte de berg op gebracht waarna we overstappen in de rupsvoertuigen. Wat een kolossale voertuigen zijn dit; één band heeft een doorsnee zo groot als Ylva (1,70mtr.) en weegt 20 ton. In stapvoets tempo gaan we vervolgens de gletsjer op en vergapen ons aan de verblindend witte gebarsten sneeuwvlakte die onderbroken wordt door blauw glanzende spleten en holen in het ijs en de bruisende smeltwaterbeken. Ergens halverwege de gletsjer houden we halt en mogen we uitstappen. Eenmaal buiten merken we niet alleen hoe koud het is, maar ook hoe spekglad de ondergrond is. Voetje voor voetje en elkaar goed vasthoudend lopen we over het ijs. Het is fantastisch en in 1 woord GENIETEN. En natuurlijk proeven we ook van het ijswater want dat moet je gedaan hebben als je op een gletsjer bent geweest.

Na een klein half uurtje, en dat is meer dan genoeg in deze kou, worden we verzocht om terug naar ons rupsvoertuig te gaan. Als iedereen is ingestapt rijden we weer naar beneden naar de plek waar we ook zijn ingestapt en stappen we weer over op de bus die ons tot aan de ‘Glacier Skywalk’ brengt. Hier stappen we weer uit en hebben we zolang als we willen de tijd. Ylva is al vertrokken en staat er al midden op en ook ik ga eens een kijkje nemen. En eerlijk, het is waanzinnig!. En nu laat Roel zijn meiden niet alleen. Je loopt dus op 280mtr. hoogte en door de glazenvloer heen kun je zo de ‘Sunwaptavallei’ in kijken. Echt zo gaaf, je krijgt hier echt een adrenaline kick van. Persoonlijk vind ik het veel minder eng dan de ’Whistler Skybridge’, maar kan me voorstellen dat als je hoogtevrees hebt je hier niet op zit te wachten. “Dit is zo magisch en gaaf”. Zegt Ylva.“Ja schat dat is het ook, geniet er daarom maar goed van want dit is niet iedereen gegeven”. “Dat doe ik ook mamma”. We kunnen hier nog uren blijven, maar 1) dan hebben we geen bus meer terug en 2) we moeten ook nog een stukje naar de camping en dus besluiten we om terug te gaan. Terug bij het ‘Colombia Icefield Centre’ kopen we nog snel een bakkie bij Starbucks en lopen dan, napratend over al het moois wat we zojuist hebben meegemaakt terug naar onze camper en vervolgen onze route.

En of we nog niet genoeg moois hebben gezien vandaag , wacht ons nu alweer het volgende n.l. de ’Sunwapta Pass’. Deze pas begint met de ‘Mount Colombia’ die met zijn 3747m hoogte de op één na hoogste berg van de ‘Canadian Rockies’ is. Vervolgens dalen we af in de kloof om vervolgens weer te stijgen. Onze hoofden zitten zo vol dat we merken dat we het allemaal niet meer behapt krijgen. Werkelijk waar het ene na het ander moois volgt zich op, wat een waanzinnige natuur hier. Waanzinnig!.

Omdat het te ver is om in 1 dag de hele ‘Icefields Parkway’ van Jasper naar Banff te rijden of althans dat vinden wij toch, zullen we vannacht slapen in ‘David Thompson’. Hiervoor moeten we de Icefields Parkway even verlaten en slaan we de ‘David Thompson HW’ op. Hier ligt op de hoek restaurant ‘Ricky Mountain Chili’ waar we even naar binnen gaan omdat het al tegen 19.30u (l.t.) is, we toch wat moeten eten (en ik geen zin meer heb om te koken als we op de camping aankomen)en we ook wel wat honger hebben gekregen. De specialiteit hier is hot-dog en dus nemen we er alle 3 eentje. Het smaakt ons goed maar echt uitgebreid de tijd nemen we ons niet omdat we nog een eindje moeten rijden naar de camping en we merken dat we moe zijn. Moe van alle indrukken.

De ‘David Thompson Highway’ biedt ook enorm veel natuurschoon met prachtige rotspartijen, dennenbossen, riviertjes en meren maar we merken dat we het vandaag niet meer kunnen opnemen, we zitten vol en zullen blij zij als we op de camping aankomen. Morgenvroeg als we deze zelfde route weer terug moeten rijden zullen we het dan wel bekijken. Het is 21.15u (l.t.) als we de parking van het ‘David Thompson Resort’ oprijden en het al een beetje begint te schemeren. De receptie is al dicht en dus is het even zoeken waar men onze papieren heeft neergelegd. Dit blijkt na enig speurwerk van de rechercheur in ons midden in een kastje naast de ingang te zijn. We zoeken ons plekje op, parkeren de camper, installeren deze en als dat allemaal gebeurt is, is het donker en zijn we stik maar dan ook stikkapot.

Ons meisje kruipt in haar holletje en Roel en ik lopen nog even naar voren naar de ingang omdat daar WIFI is en Roel nog wat dingen wil opzoeken voor de dag van morgen. Terug in de camper drinken we nog een theetje en schakelen even af. Wat een WAANZINNIGE dag hebben wij weer gehad en wat zijn we bevoorrecht dat we dit hebben mogen en kunnen meemaken. Onze luikjes gaan dicht.

Sleep well en lots of love!.

De Maïskolfjes xxx ...