Moraine Lake en Lake Louise ...

Het was niet de kou die ons vanmorgen uit de slaap haalde maar de wekker van Roel. En dat net op het moment dat ik nog lekker in dromenland was. Heb vannacht weer slecht/onrustig geslapen en als je dan tegen de morgen in slaap valt, dan komt de wekker altijd te vroeg. Ook Roel heeft deze keer geen zin om op te staan, het is fris in de camper en dus kruipt hij nog maar even lekker tegen “het kacheltje” van moeders de vrouw aan. Ook ons meisje geeft nog geen teken van leven en dus doezelen we alle 3 nog even lekker verder. Tegen 08.45u (l.t.) is het dan toch echt de hoogste tijd om op te staan. Deze keer niet vanwege de regen maar door de kou wordt er naar hetdouche[e-38]toiletgebouw gespurt om te wassen, daarna aankleden (voor het eerst een lange broek deze vakantie) en de ontbijttafel klaarzetten. En terwijl Roel buiten het brood al aan het roosteren is, komt onze schone slaapster ook uit haar holletje gekropen; deze keer wel met het goede been. Er wordt enigszins op het gemak onttbeten en daarna wordt er door ‘duo Ellemiek’ afgewassen, terwijl ik snel een handwasje ‘draai’. Als alles is opgeruimd en de was opgehangen is er even stress ... de melkkan ligt voor de zoveelste keer deze vakantie te lekken in de koelkast en dat betekent dat de hele koelkast onder een laagje melk staat. Toen het de 1ste keer gebeurde kon ik er nog rustig onder blijven, nu sloegen even ‘de stoppen door’. Toen ‘de stoppen weer waren aangedraaid’ en de rotzooi opgeruimd hebben we onze eethoek naar binnen geschoven en konden we, 10min. later dan gepland dan toch vertrekken.

Inmiddels schijnt er een zwak zonnetje door de wolken heen en hopen we alle 3 in stilte dat deze nog goed gaat doorbreken. Dit omdat vandaag ‘Moraine Lake’ en ‘Lake Louise’ op de planning staat. Kon je vroeger (lees: 18 jaar geleden) nog gewoon naar deze meren toe rijden met de auto of camper, tegenwoordig moet je vantevoren een ticket kopen en de dag en het tijdstip dat je wil komen vastleggen. Om de rust en de bezoekersaantallen zoveel mogelijk in stand te kunnen houden, is er n.l. een shuttlebusdienst in gebruik genomen.

Als we van de ‘HW1 East’ afdraaien wordt er al op de borden aangegeven dat de parking van Lake Loise ‘FULL’ is, maar gelukkig moeten wij de andere kant op. Wij worden n.l. verwacht aan het ‘Lake Louise Mountain Resort’ waar we ons moeten melden en van waaruit we met een shuttlebus naar de beide meren worden toegebracht. Gelukkig is het hier allemaal goed geregeld en is er een speciale parken voor ‘RV’s’ waar we een plekje vinden. Als we ons gaan aanmelden zien we dat ook hier al overal borden staan met daarop dat ’Shuttle Full’ oftewel alle shuttles zijn al vol geboekt en als je geen kaartje hebt dan kom je vandaag niet meer bij de meren. We krijgen onze instapbewijzen en lopen naar de bus. In 1ste instantie pakken we de bus die naar ‘Lake Louise’ gaat maar omdat deze vol is besluiten we om eerst naar ‘Moraine Lake te gaan’.

We passeren met de shuttlebus ‘Lake Louise Village’ en dan is het nog 14km rijden bergop door prachtige natuur. ‘Moraine Lake’ is n.l. gelegen in de ‘Valley of the Ten Peaks’ op 1885mtr hoogte. Onderweg hebben we nog niet zo’n goed zicht. Er is niks te zien, dan is dat balen maar dan is dat wat het is”. Maar tegen de tijd dat we boven zijn, is het zonnetje door de wolken heen gebroken en dus is het als we uitstappen “laten we nu maar eerst snel naar het meer lopen voordat dadelijk de zon weer weg is’. Dus beginnen we aan het klimmetje naar boven. Alleen laat snel maar weg, want het is me er een drukte van belang (wat we eigenlijk al hadden kunnen weten gezien de auto’s en campers die beneden stonden), niet normaal. Het kon wel voor niks zijn, zo krioelt het er van de mensen en voor 90% zijn het ‘Japchi’s en Pakistani’s’ en die lui houden echt met niemand rekening, alleen met zichzelf. In processie moeten we naar boven lopen en eenmaal boven hebben we een prachtig uitzicht maar schrik ik van hoeveel mensen er zijn er welke taferelen zich er allemaal afspelen.

Ons meisje weet niet wat ze ziet, “WAUW wat is het hier mooi en de kleur van het water, echt gaaf”. En gaaf is het zeker want het water heeft een ‘azuurblauwe’ kleur en dat over een oppervlakte van 50hectare. Wat het ook zo mooi maakt is dat het meer helemaal omsloten is door bergen, ‘The Ten Peaks’. Het is bijna vechten voor een plaatsje op de rotspartijen vanaf waar je mooie foto’s kunt maken maar waar je ook gewoon op kunt gaan zitten en genieten van wat je ziet. Wij doen beiden, we maken eerst foto’s en daarna gaan we rustig zitten en eten we onze zelf meegnomen lunch op (want je kunt hierboven niks krijgen) terwijl we genieten van het uitzicht. Van het uitzicht genieten we maar we lachen ons aan de ene kant ook kapot met wat we hier allemaal zien, wat heb je toch een rare en gekke lui. Terwijl we ons aan de andere kant ook ergeren om hoe het hier gaat en wat voor een massatoerisme het is, maar we moeten niks zeggen want ook wij doen er aan mee.

Als we onze baggle aan het eten zijn, krijgen we opeens gezelschap van ‘Jappie’. Jappie is een ondeugende ’squirrel (eekhoorn zonder staart) die graag een stukje van ons broodje wil en daar halsbrekende toeren voor uithaalt. Als het vervolgens niet lukt, gaat hij het proberen bij anderen maar komt toch iedere keer weer terug, zo leuk. Tja en Ylva, die vindt dit natuurlijk geweldig. We genieten nog een hele tijd van het uitzicht “want het is hier zo mooi, misschien wel één van de mooiste dingen die ik ooit heb gezien” en besluiten dan om terug naar beneden te gaan naar de bus die ons naar ‘Lake Louise” kan brengen. Gelukkig is het wel al wat rustiger geworden (niet dus).

Er staat een hele rij mensen te wachten maar het is niet duidelijk of dit de rij is die naar “Lake Louise’ wil of terug naar de parking. Als de bus stopt, stappen we in en blijkt dat we in de goede bus zitten maar wel een beetje zijn voorgekropen. Oeps!.

We dalen de berg weer af en ondanks dat het toch al een eind de middag in is, komt nog steeds de ene naar de andere bus de berg oprijden. Niet alleen bussen vanuit de shuttleservice maar ook andere (privé) busjes en busjes van hotels etc. Als we weer beneden in ‘Lake Louise Village’ zijn, komen we voor het eerst deze vakantie (op de wachtrij bij Cameron Lake na) in een file terecht. Het lijkt wel op ‘een dagje naar het strand als de zon voor het eerst weer schijnt’. En ondanks dat we met de shuttlebus zijn moeten ook wij nu gewoon aansluiten omdat er maar 1 weg is naar ‘Lake Louise’.

Als we aankomen is het ook hier zwart van de mensen en eigenlijk is het geen aardigheid meer. Je ziet ook hier mensen elkaar ‘verdringen’ om een foto te kunnen maken in alle poses die je maar kunt bedenken. Omdat het al 15.30u (l.t.) is en we vandaag nog geen bakkie hebben gehad en ook omdat we geen zin hebben om in het gewoel van de menigte te gaan staan, besluiten we om eerst een bakkie te gaan doen. Maar waar gaan we dat hier doen?. Het enige dat er is, is het ‘Fairmont Chateau Lake Louise’ en dat is zo wat het duurste hotel wat je je in de Rocky Mountains kan bedenken. “Ah wat, we doen het gewoon”. Natuurlijk (zo blijkt later) gaan we door de verkeerde ingang naar binnen en kijkt de chi-chi ons een beetje gek aan. Als we bij het restaurant komen en vragen “can we do a bakkie” worden we doorverwezen naar een ander gedeelte van het hotel, daar hebben ze een coffeecorner.. Hoe dan ook we zijn wel in het ‘Fairmont Chateau LL’ geweest, de ontvangst hal en receptie zijn mooi maar voor de rest vind ik het eerlijk gezegd een beetje vergane glorie.

We halen ons 2 lattes, een fruitsap voor ons meisje en natuurlijk wat lekkers voor erbij, betalen de hoofdprijs (maar dat mag de pret niet drukken) en gaan dan lekker buiten in het zonnetje op een bankje zitten ‘aapjes kijken’. De lattes zijn gelukkig wel lekker en het lekkers ook en het vermaak dat we er gratis bij krijgen is grandioos. Niet te geloven hoeveel verschillende soorten mensen er zijn (hoewel de Japchi’s en Pakistani wel veel op elkaar lijken) en wat sommigen aan hebben. Je kunt er uren naar kijken en dan heb ik het nog niet over welke poses en gedragingen er worden aan genomen om maar een mooi of leuk plaatjes te schieten en bijna iedereen met de GSM.

Nadat we ons een hele tijd kostelijk vermaakt hebben, gaan we zelf ook maar eens goed kijken bij ‘Lake Louise want daarvoor zijn we immers gekomen. ‘Lake Louise’ is vernoemd naar prinses Louise Caroline Alberta en heeft als bijnaam ook wel ‘the Jewel of the Rockies’. Het meer heeft een oppervlakte van ongeveer 1km en wordt gevoed door het smeltwater afkomstig van de zes omliggende gletsjers. ‘Lake Louise’ is samen met ‘Maligne Lack’ het beroemdste meer van de Canadese Rokkies al denk ik zelf dat er meer mensen gehoord hebben van ‘Lake Louise’ dan van ‘Maligne Lack’.

Ook hier kun je met een kano een tochtje over het meer maken, dit kon bij ‘Moraine Lake’ trouwens ook maar daar is het veel mooier om (vonden wij althans) het meer van bovenaf te bekijken. We weten al van Mathijs dat het hier niet goedkoop gaat zijn maar gaan toch even een kijkje nemen. Er staat een hele rij wat zou kunnen betekenen dat de prijs dus wel meevalt. Niet dus, althans dat vinden wij. Voor een half uurtje peddelen betaal je $145 en voor een uur $155; dat gaan we dus niet doen. En de rij, die staat er omdat er maar een beperkt aantal kano’s op het meer mogen omdat het anders zou krioelen van de kano’s en je met het blote oog het meer niet meer zou kunnen zien.

Ik wil graag de diversiteit aan kleuren van het water bekijken en dat lukt niet zo goed vanaf het ‘gelijkvloers’ en daarom zoeken we het wat hoger op. Je kunt n.l ook via het bos een wandeling langs het meer maken om vervolgens weer bij nog andere meren uit te komen. Tenminste dat was het plan totdat we een groepje paarden tegen komen en Ylva aangeeft dat ze dit ook graag eens wil doen. Omdat ze het al supergoed gedaan heeft deze vakantie en het dus ook wel verdiend, lopen we de route achter de paarden aan. Natuurlijk zijn deze veel sneller maar gelukkig zien we al snel een bordje met daarop ‘horsestabels 500mtr’. We volgen het bordje maar na 500mtr geen stallen te zien, na 1000 mrt. (en dan steeds op en af en op sommige plekken zelfs door de modder) nog steeds geen stallen en als we na 1,8km nog steeds geen stallen hebben gevonden besluiten we om terug te keren richting het meer. Ylva baalt er wel van maar ziet ook dat we het geprobeerd hebben.

Als we het bos uitkomen en weer bijna terug bij het ‘Lake’ zijn, zien we de vriendjes van ‘Jappie’ ze zijn met een hele groep. De ene is wat vrijer dan de andere en eentje komt er zelfs tot aan mijn voeten. Ylva vindt het maar eng, ik super schattig en hoe vaak krijg ik nu de kans om een squirrel en het bijna enig wildlife dat we zijn tegengekomen van zo dichtbij te fotograferen. Ik pak mijn kans dan ook schoon.

Terug langs het ‘Lake’ weten we ook alweer waarom we naar boven waren gelopen, het is hier echt geen aardigheid. ‘Lake Louise’ is prachtig om te zien maar het is een zo uit de hand gelopen bezienswaardigheid dat het eigenlijk niet meer leuk is. Of toch niet in deze periode van het jaar.

Tijdens ons bakkie hebben we het erover gehad of we vanavond misschien een stukje over de ‘Park Bowl Road’ (vanuit de richting van Banff) gaan rijden. Deze weg staat er n.l. ook wel om bekend dat je er wildlife kunt spotten en aangezien we nog steeds hopen een ‘Moose of Bruintje’ tegen te komen.We lopen terug richting de parking maar niet voordat we, want we merken aan Ylva dat ze heel graag dat paardrijden wil doen, eerst nog eens geïnformeerd hebben waar je dat paardrijden langs het meer kunt doen. We worden doorverwezen naar de zijkant van het hotel en inderdaad helemaal aan het einde is een hokje met daarin een vriendelijke jonge dame die ons meer tekst en uitleg kan geven. Het is morgen (want het is nu al 17.00u (l.t.) nog mogelijk voor 2uurtjes langs het meer en het is gelukkig ook niet zo duur; het kost ‘maar’ $165,00 per paard. Voor Ylva en mij zou dat dus $330 betekenen. “Dat is wel héél veel geld voor 2 uurtjes te hobbelen langs het meer”. Verstandig als ons meisje is besluit ze zelf dat het dan niet hoef (want ze mag het van ons omdat ze het verdiend), waarmee niet gezegd is dat we wel merken dat ze het jammer vindt. “Dan mag ik straks wel een ijsje”. “Zeker mag jij straks een ijsje en ook nog wel met 3 bollen als je dat wil”.

Als de shuttlebus ons terug heeft gebracht naar het beginpunt doen we nog snel een sanitaire stop en zoeken daarna onze camper op. Deze staat gelukkig nog op zijn plek. Niet dat we schrik hadden dat hij weg zou zijn maar wel dat hij misschien wat achteruit gelopen was omdat hij een beetje op een helling stond en we de blokken niet gelegd hadden. Maar niks aan het handje ....pffff. We rijden terug richting ‘Lake Louise Village’ om daar linksaf de ‘HW1 East’ op te gaan richting Banff.

In Banff aangekomen heeft Roel het idee om niet eerst naar de camping te rijden om daar te koken en daarna weer terug omdat we wildlife spotting te gaan doen en dus gaan we in de Village een hapje eten. Ylva wil graag naar de Spaghettifactory, deze heeft ze al in verschillende plaatsen zien liggen en wil nu wel eens weten wat het precies is. Als we er binnen komen ziet het er gezellig uit en niet alleen gezellig, het is er ook druk en het is dus nog maar de vraag of er nog plek is. Er zijn wel veel vrije tafels maar waarschijnlijk zijn die gereserveerd want de mensen voor ons krijgen te horen dat ze een half uur moeten wachten. “Oh oh dat belooft”. Maar we hebben geluk dat we maar met z’n 3-en zijn en krijgen meteen een plekje. Ze werken er met een ‘all included’ systeem d.w.z. je betaald er de prijs van je hoofdgerecht en daarbij krijg je dan vooraf een salade / soep en achteraf ijs met koffie / thee. We kunnen het bijna niet geloven maar toch is het zo. We kiezen alle 3 wat anders voor het geval dat maar zijn achteraf tevreden met onze keuze. Het is niet de kwaliteit van een 4 of 5 sterrenrestaurant maar de prijs-kwaliteit verhouding is goed en het tempo waarmee wordt opgediend ook. Rond 1930u (l.t.) zijn we klaar en dat is een mooie tijd om te gaan wildlife spotten. Eerst nog een paar kleine boodschappen halen en wat Coronatjes voor Roel (hij heeft daar nu eens zin in) en dan kunnen we op pad.

We rijden Banff uit en pakken eerst nog een bosrijke route aan de andere kant van ‘HW1’. Helaas zonder resultaat maar wel met een mooie zonsondergang en supermooi uitzicht over Banff. Dan maar de HW1 op om een kleine 6km verder er weer af te gaan om daar een stuk van de ‘Bow Valley Parkway’ te gaan volgen. Toen wij (Roel en ik) hier 18jr. geleden waren stikte het hier van het wild dus wie weet hebben we nu ook geluk. We rijden en we turen, en turen, turen nog eens en nog eens maar helaas ook nu weer zonder resultaat. Als we halverwege zijn besluiten we om te draaien omdat het anders te laat gaat worden. Morgen als we opnieuw naar ‘Peyto Lake’ gaan, zullen we op de terugweg nog een keer hier overheen rijden en als het dan niet is dan hebben we er alles aan gedaan. Maar dan opeens komen we langs een open vlakte waar we op de heenweg niks gezien hebben maar waar Roel meent een wolf te zien staan. We zetten de camper aan de kant en heel even twijfelen we of het geen steen is, maar nee hij beweegt en het is echt een wolf. Klasse Roelie!. Hij staat een eindje bij ons vandaan maar we weten hem nog goed vast te leggen zowel op camera als op foto. Als er vervolgens een auto met hoge snelheid voorbij komt rijden, rent hij weg. Onze missie van vanavond is dus niet voor niets geweest. Geen ‘Bruintje’ of een Moose maar wel een wolf. Die kunnen we er weer bij zetten op het lijstje.

Terug op de camping en de camper geïnstalleerd en aangesloten is het laat en zijn we moe. Daarom maken we ons alle 3 bed klaar, Ylva kijkt nog een filmpje om af te schakelen, Roel en ik drinken een theetje, daarna gaat Roel nog wat lezen en ik begin aan het verslag. Weet niet of ik het ga af krijgen, maar dan is morgen een nieuwe dag. Vandaag was in elk geval weer een hele mooie en bijzondere en wat hebben we een geluk gehad met het weer. Zalig!.

Sleep well and till tomorrow!.

De Maïskolfjes xxx...