Nieuwe dag, nieuwe kansen!

Vandaag hebben we geen wekker gezet en dat was ook niet nodig want we worden gewekt door vertrekkende campers. Onze, maar ook andere campers maken een geluid als een traktor als je start en tja als er dan enkele in je buurt vertrekken dan wordt je vanzelf wakker. Gelukkig hebben we vannacht alle 3 wel heel goed geslapen. Ik zelfs zo vast dat ik er hoofdpijn van heb, maar zal niet zeuren ben al blij dat ik de hele nacht heb doorgeslapen. Anders dan andere ochtenden gaan we ons vandaag niet eerst wassen en aankleden maar beginnen we met op ons gemak te ontbijten en af te wassen. Daarna gaan we ons wassen en aankleden, poetsen de camper een beetje, proberen met Bomma te Skypen maar die is waarschijnlijk op ‘schiep schap’ want ze pakt niet op en dus schuiven we de eethoek naar binnen en zijn we klaar voor vertrek.

Het is precies 10.30u (l.t.) als we van de camping wegrijden naar beneden naar het dorp. Daar willen we als eerste stoppen bij de ingang van het dorp waar ‘Banff’ in grote metalen letters staat . Je kunt hier op en in gaan zitten wat mooie plaatjes oplevert. Klein nadeel er zijn altijd wachtenden voor je en nu dus ook. Het gaat gelukkig snel en we vinden zelfs een bereidwillige die van ons 3-en een goede foto wil maken. Want iemand anders een foto laten maken dat is nogal een dingetje en dat omdat de meeste mensen geen voeten op de foto zetten en/of er een hele hoop andere mensen op staan. Maar deze juffrouw wist van wanten en heeft een paar hele mooie foto’s gemaakt. En voor wat hoort wat, dus ik heb dat van haar en haar familie ook gedaan.

Via de ‘HW1 West’ zijn we richting ‘Lake Louise’ gereden om 2km verder terug de ‘Icefield Parkway / HW93’ terug op te rijden. Konden we vrijdag vanwege de regen niet genieten van dit gedeelte van de route vandaag kan dat wel. Het zonnetje schijnt nog wel magertjes, maar ze schijnt in elk geval.

Als we rond 12.00u (l.t.) bij ‘Peyto Lake’ (PL) aankomen is het er, op dat moment, rustiger dan afgelopen vrijdag toen het regende. We vinden direct een plaatsje om de camper te parkeren en hoeven niet op te letten (om niet omver gereden te worden) als we naar het begin van de trail die naar boven voert lopen. Ook hier is het een stuk rustiger dan vrijdag en iedereen lijkt minder gehaast. Wat wel hetzelfde is, is dat je niet aan de gezichten van de mensen die naar beneden komen kunt aflezen of er deze keer wel wat te zien is. We verwachten het wel, maar het blijft toch even spannend.

Als we boven op 1860mtr. aankomen zien we deze keer het ‘Peyto Lake’, vernoemd naar Ebenezer William Peyto een vroege gids en stroper in dit gebied, gelegen in de vallei van de ‘Waputik Mountains’ met haar bijzondere blauwe kleur wel liggen. Deze blauwe kleur heeft het meer, in deze tijd van het jaar, te danken aan een aanzienlijke hoeveelheid ‘rock flour’ (rotspoeder) die door erosie in de gletsjer ontstaat. De ‘Peyto-gletsjer’ en de ‘Peyto Creek’ die water meebrengt van het ‘Cladron Lake’ en die beiden het meer voeden zien we ook liggen. Dit laatste is wel heel bijzonder om te zien omdat bij de meeste meeren waar we geweest zijn je de gletsjer die ze voedt niet ziet liggen of toch niet dat de gletsjer overloopt in het meer en dat is hier wel nog het geval. En wat een verschil met vrijdag ... toen zagen we niks maar dan ook lett. niks, nog geen hand voor de ogen en nu. “Ylva die het zich op het gemakje aan het bekijken is, verbaast zich erover. “Wauw, ik had dit dus echt niet verwacht en al helemaal niet dat het zo ingesloten lag tussen de bergen. Ik dacht dit is een heel groot open meer dat ik te zien krijg. Maar dan nu dit en met die gletsjer ... Wauw!”.

Na een ruim half uur genieten, foto’s maken en weer genieten, gaan we weer terug naar beneden. We merken onderweg aan de hoeveelheid mensen die naar boven lopen dat het drukker aan het worden is en als we bij de parking aankomen krijgen we dit bevestigd. Het is er een komen en gaan van auto’s, campers en mensen. Zelf maken we eerst nog een bakkie in de camper, want er is hier nergens niks te krijgen, en eten ons een broodje. Terwijl we dit op ons gemakje aan het doen zijn, zien we het steeds drukker worden op de parkeerplaats en opstaat er zelfs enige chaos. Wij hebben een mooi plekje en bekijken het op afstand.

Het is tegen 13.30u (l.t.) als we de chaos achter ons laten en weer terug de ‘Icefield Parkway’ opdraaien. We stoppen nog bij een paar vieuwpoints en verlaten dan de ‘IP’ en slaan terug de ‘HW1 East’ op om deze bij ‘Lake Louise Village’ weer te verlaten. Hier brengen we een bezoek aan het visitorcentre en drinken ons een bakkie met een lekker linzenstukje met ‘zwarte proemen’bij het lokale (en één van de enige) tentje. Voor ons meisje hebben we een milkshake gepakt en die zag ze niet aankomen. Ze was er dan ook heel blij mee.

We zetten verder koers richting Banff maar dan niet via de HW1 maar ‘binnendoor’ via de ‘Bow Valley Parkway / HW1A die paralel loopt aan de ‘HW1’. Gisterenavond hebben we hier een stukje van gereden vanuit de richting Banff maar nu gaan we hem dus helemaal rijden vanuit de richting Lake Louise naar Banff. Het is een hele mooie route waarbij we halverwege ‘Castle Mountain’ passeren. ‘Castle Mountain’ is een imposante berg waarvan de bergkam eruit ziet als de kantelen van een kasteel. Maar het is ook een route waarbij, als je naar de omgeving kijkt, dit DE plek is waar je verwacht om wildlife tegen te komen. Zeker ook omdat dit gebied vanaf de HW1 gezien helemaal is omheind om te voorkomen dat de dieren de drukke snelweg oversteken. Onze hoop is dus groot en we speuren ieder meter die we rijden af. Tevergeefs we komen op de hele route geen dier tegen en kunnen concluderen dat we er alles aan gedaan hebben, we op velerlei gebied geluk hebben gehad, maar dat we ‘Bruintje’ en vrienden niet zijn tegengekomen [e-1f972]. Wellicht dan toch de verkeerde periode van het jaar om wildlife te zien?. Wie zal het ons zeggen ...

Als we terug Banff binnen rijden is het 17.25u (l.t) en moeten we wachten voor het spoor voor de trein die net voorbij komt. De uitgelezen kans om te tellen hoeveel wagons hij bij zich heeft; het zijn er maar liefst 115. Het duurt dus even voordat we verder kunnen en achter ons, en aan de overkant van het spoor, heeft zich een kleine file gevormd. We rijden verder naar onze camping en ook door staat een kleine file van auto’s, campers en caravans die nog moeten inchecken. Gelukkig hoeven wij dat niet en kunnen we mooi aan de andere kant voorbij rijden. Op ons plekje aangekomen en de camper geïnstalleerd nemen man- en dochterlief wat ‘Me-time’. Ons meisje doet dit door eens lekker te gaan ‘kakken’ en heel uitgebreid te gaan douchen. Het hokje waarin de invalide douche en toilet zit, is namelijk zalig warm en je wordt er door niemand gestoord. Manlief gaat nog een blokje hardlopen. Topper!

Wanneer beiden terug zijn (en dat is vlak na elkaar) begin ik met koken. Vandaag staat er spaghetti bolognaise en sla op het menu. Het duurt even om de verse groenten te snijden maar na een kleine 3 kwartier zijn we aan het eten en het smaakt ons goed. Omdat ik heb gekookt doen ‘Jut en Jul’ de afwas (heel eerlijk dat doen ze al de hele reis) en moppert Ylva dat het veel teveel is. “Jezus, er komt geen einde aan”. Ik ruim onze ‘keuken’ op en begin al e.e.a. te fatsoeneren; morgen is n.l. onze laatste (hele) dag in de camper.

Het is nog niet zo heel laat en dus spelen man- en dochterlief buiten nog een spelletje UNO. Ik begin binnen te typen aan het verslag van vandaag maar wordt afgeleid door die twee buiten want de één foetelt nog harder dan de ander en dat is te horen ook. Daarna kruipt ons meisje in haar holletje om nog een filmpje te kijken en af te schakelen. Geen idee wat ze aan het kijken is maar ze lacht zich kapot. Roel zet voor mij een theetje en neemt zichzelf een Coronatje. Hij leest zich wat in over Calgery en de route die we morgen gaan rijden en ik, ik typ braaf verder aan mijn verslag.

We hebben vandaag een nieuwe kans gekregen om ‘Peyto Lake’ en Wildlife te zien. Het eerst met succes, het tweede helaas niet. Maar dat doet niks af aan de dag van vandaag want dat was er wederom eentje waarop we mooie dingen hebben gezien. En nu, nu gaan de luikjes dicht.

Sleep well and love you!.

De Maïskolfjes xxx...