Afschied van onze camper en een bijzonder gesprek

Vanmorgen is het niet de kou of de wekker die me uit de slaap haalt maar het feit dat ik naar het grote toilet moet. En dus doe ik om 06.05u (l.t.) mijn brilletje op, slippertjes en truitje aan en begin ik met een slaapdronken hoofd aan de wandeling naar het toiletgebouw. Het is mistig en nog muisstil op de camping, de enige die mij “goedendag” zegt is de malamute die een paar campers bij ons vandaan ligt. Eenmaal terug in de camper bedenk ik mij dat het eigenlijk best wel een lekker wandelingetje was en kruip nog even lekker terug onder de dekens want man- en dochterlief die slapen nog. Om 07.00u (l.t.) worden we opnieuw gewekt, maar nu alle 3 door het “tututututututuuututututuuu” van de wekker van Roel. De slaap wordt kort uit de ogen geveegd en dan schiet de ‘Koningstrein’ meteen in actie, vandaag is er geen tijd om te tutten en te prutten.

We wassen ons, kleden ons aan, maken de ontbijttafel klaar, ontbijten vandaag iets sneller dan anders, ruimen de boel op, wassen af en bouwen onze camper even om zodat we de koffers nog even open kunnen leggen en checken en de bedden aftrekken. We pakken de laatste spullen in, maken de tassen met spullen die we weg willen geven en/of achterlaten klaar, maken de camper schoon en rijklaar en om 09.00u zijn we ‘fiks und fertig’ voor vertrek. Omdat dit nog wat vroeg is, Roelie is trots op ons dat we het allemaal zo snel gedaan hebben, proberen we nog even met Bomma te skypen en ook dat lukt. Bijgeklets en de gemaakte afspraken (voor de oordoppen) overlopen zijn we om 09.20u (l.t.) dan echt klaar om te vertrekken. Omdat er een tankstation bij de camping is, tanken we hier de camper al even af omdat we niet weten wat we tegen komen, leveren de sleutel van het sanitairgebouw in en regelen dat we onze borg terug krijgen en om klokslag 09.31u (l.t.) rijden we dan echt weg, “Dag Spring Hill RV Parc, je was een mooie strakke camping maar met een beetje rare (vaste) gasten”.

We zetten koers richting ‘Airdrie’ waar we ons campertje moeten gaan inleveren. ‘Airdrie’ ligt ten noorden van Calgary en wordt ook wel een slaapstad van Calgary genoemd. De reden waarom we hier de komende 2 nachten overnachten is omdat het dicht bij de luchthaven ligt. Onderweg vergapen we ons voor de laatste keer deze reis aan de weidsheid van het land. Dit keer, zoals gisteren ook al, geen hoge bergen of rotspartijen maar heuvels en uitgestrekte weilanden en akkerbouw. We zien geen wildlife, waar overigens wel nog voor gewaarschuwd wordt, maar weilanden met rode en zwarte koeien, boerderijen die gemiddeld zo’n kilometer of meer uitklaar liggen (makkelijk als je een kopje suiker wil lenen) en we zien veldjes met ‘Ja-knikkers’ dus of hier ook nog iets van olie in de grond zit?.

Na een goed half uurtje komen we weer wat meer in de bewoonde wereld. We zien de nieuwbouw wijken met leuke gekleurde huisjes voor ons opduiken en ook hier komt er weer een gevoel van “hier zo ik wel willen wonen” boven. We draaien een klein industrie terrein op en zien het gebouw van ‘FRASER’ al liggen. Draaien de parking op en beseffen dat het erop zit, onze rondreis door Canada loopt langzaam ten einde. We laden de camper leeg en ik schrik wel een beetje van het aantal koffers en tassen die we hebben; het lijkt wel of we een half jaar zijn weggeweest. Roel moppert “wat een zooi en wat moeten we er allemaal mee” en dus begin ik maar te organiseren zodat het allemaal een beetje minder lijkt. “Als dit toch dadelijk allemaal in een taxi moet, dan hebben we een busje nodig”. “Komt goed schatje, mamma regelt het wel”. “Tuurlijk, mamma regelt het wel maar wat een zooi”. Ons meisje brengt de spullen die we niet mee naar huis kunnen nemen naar het ‘gratis meeneem huisje’ en de dames die de camper moeten controleren beginnen er meteen in te neuzen. Wat ze zelf kunnen gebruiken halen ze eruit en de overgebleven boodschappen die ik netjes in een tas had gedaan, gooien ze weg. En daar ben ik toch niet goed van want als ik dat geweten had dan had ik dat meegenomen en straks aan een zwerver gegeven. “Natuurlijk nog meer zooi meenemen, heb je gezien hoeveel tassen we nu hebben”. “Ja, maar toch ...”

De camper is leeg en wordt geïnspecteerd, gelukkig is alles in orde en dus kunnen we ons binnen gaan afmelden. “Dag campertje, bedankt voor de 18 mooie dagen dat we in je mochten wonen en dat je ons veilig overal naar toe hebt gebracht. We gaan je missen” (traantje in de ogen).

Als ik ons binnen ga afmelden informeer ik meteen of het mogelijk is dat we naar het hotel gebracht kunnen worden. We hebben daar n.l. niks over gevonden of gelezen en anders dan moeten we een taxi bellen. Op zich ook geen probleem maar met alle bagage wel een uitdaging. Maar er is een shuttleservice die ons naar het hotel kan brengen. “Pffff.....gelukkig” want van op de heenweg weet ik dat dit busje zijn met een karretje erachter en dus al onze spulletjes mee kunnen. Roel gaat dit regelen. Goed gedaan Sjat”.

Om 11.10u (l.t.) komen we aan bij ons hotel ‘Sandman Airport’ en vragen of we al kunnen inchecken. Helaas is dat nog niet mogelijk omdat onze kamer nog niet schoon is. Om te voorkomen dat de hele hal vol staat met onze bagage, laden we deze op een kar en nemen plaats in de lobby. Hier verbazen we ons over de ‘soort’ mensen die hier binnen en buiten lopen. Naast piloten, zakenmensen entoeristen (wat wel duidelijk te zien is) lopen er ook mensen binnen en buiten waaraan je ziet dat ze enigszins aan de onderkant van de maatschappij leven om nog maar niet te zeggen dat er verslaafden en zwevers tussen zitten. We weten er nog niet zo goed raad mee en vragen ons af wat die hier (komen) doen. Totdat er opeens een oudere man en vrouw voorbij komen en tegen ons beginnen te praten. Ze vragen waar we vandaan komen, of dat onze bagage is en of we ook evacué’s zijn. Vanaf dat moment begint het kwartje te vallen. Al die ‘rare’ mensen die hier rondlopen zijn dus evacué’s uit de gebieden waar de afgelopen dagen de bosbranden hebben gewoed en nog woeden. We raken aan de praat en ze vertellen ons dat ze van ‘Yellowknife’ komen en sinds donderdag geëvacueerd zijn. Ze hebben huis en haard moeten achterlaten, hadden niet eens de tijd om kleding of andere spullen te pakken en zijn hier met het vliegtuig naartoe gevlogen. Ze bidden elke dag dat de wind de andere richting uit gaat blazen want anders dan gaat hun huis er ook aan en zijn ze alles kwijt. Wanneer ze terug kunnen?. Op z’n vroegs, als alles goed gaat en ze krijgen de brand onder controle (want dat is nu nog niet het geval), op 5 september. “Zijn jullie niet bang dat jullie alles kwijtraken?” “Bang wel maar we kunnen er nu niks aan veranderen, moeten afwachten en zijn hier gelukkig veilig”. En vervolgens bedanken ze ons dat we naar Canada zijn gekomen en hopen dat we zeker nog een keer terug komen en ons niet laten afschrikken door al de branden. Deze mensen, die niet eens weten of ze hun huis en spullen terug gaan zien, zijn en blijven trotse Canadezen en trots op hun land. Respect!. Dit gesprek en deze ontmoeting komt even binnen ...

Het is ondertussen 12.30u (l.t.) en we kunnen en mogen inchecken. We brengen onze spullen naar de kamer en organiseren de boel een beetje. Ons meisje is moe en wil even een ‘powernapje’ doen. Dat geeft Roel en mij ook even de ruimte om te relaxen. Daarna regelen we een taxi via ‘UBER”. Om 14.07u (l.t.) worden we opgehaald bij het hotel door Lakhvir en hij brengt ons, op vraag van Roel, naar het commercieel centrum. Een ritje van een kleine 20min.. Als we uitstappen bevinden we ons midden in het commerciële centrum van Calgary, met hoge torenflats met kantoren en banken, maar dat was niet het centrum wat Roel in gedachten had. Oeps .... Roelie heeft zich vergist in het woordje ‘commercial’en dacht dat het het centrum was. Maar geen probleem we hebben een plattegrond bij ons en maken een wandelingetje door de stad van het commerciële naar het ‘oude’ centrum. Op deze manier kunnen we meteen al wat sfeer opsnuiven en wat opvalt is dat er een combinatie is van moderne hoogbouw en oude architectuur. De stad is relaxt en schoon maar helaas zijn er ook veel zwervers, alcohol verslaafden en mensen die enigszins de weg kwijt zijn. Wat echter opvalt is dat er ook veel politie en handhaving op de been is en daar waar er samen clusteringen zijn van zwervers of het ernaar uitziet dat het niet goed gaat met een zwerver, treden ze op of grijpen in. We hebben dan ook totaal geen onveilig gevoel.

We wandelen een 2-tal uurtjes door het centrum en gaan dan een bakkie doen bij Tim Hortons, deze is gelegen in één van de vele hieper moderne centra welke met elkaar verbonden zijn via ‘skywalks’. Ik ben erg gecharmeerd van de stad maar Roel vindt er geen “hol” aan. Als het tegen 17.30u (l.t.) loopt gaan we op zoek naar een eettentje. Ons meisje heeft er een paar gezien die ze leuk vindt en dus gaan we daar eens kijken. Het 1ste valt af omdat dit een ‘juppen-tent’ is waar alle (jonge)zakenlui van Calgary samen komen en wij dus echt niet tussen passen. We worden bij binnenkomst zelfs al enigszins raar aangekeken, zo van “wat komen jullie hier doen”. Maar ook omdat het er veel te luidruchtig is, het is een hele grote gelegenheid waar heel veel door elkaar gebabbeld wordt en zowel Roel als ik worden er heel onrustig van. Het 2e tentje valt ook af omdat het ook hier veel te luidruchtig is. Gelukkig is 3x scheepsrecht en valt het 3e tentje dat ons meisje heeft gezien wel in de smaak. Het is een heel leuk en modern restaurant met een mooie open keuken en lekker eten, vooral de toetjes :-). Met onze buikjes vol lopen we nog een stukje door het centrum waar ondertussen meer bedrijvigheid en levendigheid is. Het is overduidelijk dat in het gedeelte waar we nu zijn, het leven pas na 18.00u (l.t.) begint. Als het begint te regenen besluiten we om een UBER te bestellen, we zijn ook moe. Deze keer worden we door Kashif opgehaald die ons weer netjes terug naar het hotel brengt.

Ons hotel heeft een zwembad en ons meisje wil nog graag even gaan zwemmen, ik ga even met haar mee. Wat we niet wisten is dat er ook een bubbelbad is en dus ga ik daar even lekker inzitten terwijl Ylva wat baantjes trekt. “Alvast een beetje wennen voor volgende week”. Na het zwempartijtje gaan we terug naar de kamer waar Roel languit op bed ligt en naar ‘Bob Ross’ aan het kijken is. “Is er niks anders op TV?. Jawel het nieuws. Dan zet dat maar op want dit is ook niks. Dit is prachtig wat die man kan, pappa keek hier vroeger ook altijd naar”. Maar omdat we de afgelopen weken geen tv hebben gezien en ook het nieuws (omdat we in de natuur zaten en geen ontvangst en bereik hadden) aan ons voorbij is gegaan, zetten we dit maar even op. We schrikken van de beelden die we zien over de bosbranden. Deze zijn veelal in British Colombia en inmiddels dus ook al in de gebieden waar wij geweest zijn en/of in de buurt geweest zijn. Er wordt momenteel dan ook voor dit gebied een negatief reisadvies afgegeven. En dus beseffen we maar weer eens hoeveel geluk wij hebben gehad dat we er nog doorheen zijn kunnen rijden en ervan hebben kunnen genieten. Stel dat we er nu waren en ook geëvacueerd moesten worden. Daar wil je toch niet aan denken. Er wordt inderdaad ook verteld dat veel steden de mensen uit deze gebieden aan het opvangen zijn waaronder Calgary. Dat klopt en maken we hier aan den lijve mee.

Het is inmiddels 22.30u (l.t.) en dus de hoogste tijd om ons bed klaar te maken. De tandjes worden gepoetst, pyjamatje aan, er wordt nog even wat gelezen en gepuzzeld en dan gaan de ‘luikjes’ dicht. Morgenvroeg kunnen we lekker uitslapen, tenminste ..... als er geen vliegtuigen in alle vroegte over komen vliegen.

Sleep well!

De Maïskolfjes xxx...