Met de neus op de feiten en meeting Dombo

Gisterenavond zijn we alle 3 als een blok in slaap gevallen en vanmorgen werden we wederom gewekt door de vogels die bij het ochtendgloren hun hoogste en mooiste lied zongen. Niet lang daarna liep de wekker af en kwam 'Koningstrein' op gang. Opstaan, wassen, aankleden, tassen inruimen, bedden aftrekken, ontbijten, tandenpoetsen en om 8.30u (l.t.) zaten we 'gestieft en gestefeld' klaar in volle afwachting van onze reisleidster van Jambo. Deze bleek geen reisleidster maar een reisleider te zijn en dan ook nog eentje waarvoor je best zou willen verhuizen naar Tanzania.
Roel en ik kijken wel eens naar het programma 'Grenzeloos verliefd' en vragen ons dan af wat sommige meisjes bezielt om voorgoed te vertrekken naar een wat wij noemen Bokiwokiland, zo'n land waar ze niks hebben alleen een mooie zwarte vriend. Inmiddels zijn we er wel achter dat Tanzania zo'n land is, maar bij het zien van onze reisleider snappen we dat je hier zou willen blijven plakken. Maar dit ter zijde....
Hij heeft ons uitgelegd wat er de komende dagen nog allemaal op de planning stond (alsof we dat nog niet wisten) en ons de tickets naar Zanzibar overhandigd. Binnen 10 min. was de klus geklaard. Hoe gemakkelijk kun je je geld en tips verdienen.
Onze spullen werden in de jeep geladen en we konden opweg.

Als eerste zijn we richting het centrum van Arusha gereden. Hier was het een komen en gaan van mensen en kregen we al een goede indruk van het leven hier. De mensen leven in armoedige huisjes en/of leven op straat. Daar ver- en kopen ze ook hun handel. Het vervoer van het merendeel van de spullen vind te voet (op de rug of het hoofd) of per fiets plaats. Mensen die iets verder weg wonen, verplaatsen zich met de taxibusjes, de scootertaxi of per tuk-tuk. En stel je bij de taxibusjes niet teveel voor, dit zijn busjes waar officieel 8 mensen in mogen maar die worden tot aan de nok toe volgeduwd en boven op het dak ligt dan alles wat ze gekocht hebben. Ook de scootertaxi is hier een attractie om te zien, ze zitten er soms wel met 4 mannen/vrouwen op en dan ook nog bagage. Alles wat bij ons bij wet verboden is, zie je hier.

Vanuit Arusha zijn we via de hoofdweg (deze weg maakt deel uit van de Great Nord Road) richting Makuyuni gereden. Hier zijn we rechtsaf richting Mto Wa Mbu (gelegen aan de rand van Lake Manyara) gereden. Onderweg hebben we ons vergaapt aan het immens uitgestrekte, dorre, droge en stoffige landschap. Er is hier al meer dan twee maanden geen druppel regen gevallen en vele rivieren staan droog. We hebben veel Masai stammen gezien die met hun gieten en koeien op zoek zijn naar water. De dieren zien er uit als scharminkels, dit in tegenstelling tot de Masais zelf. Zij dragen fleurige en kleurige kleding die echt opvalt in het landschap. Wat ook opvalt is dat sommige mensen kleren dragen die ze vanuit Europa opgestuurd krijgen, bijv. dikke jassen, truien of bodywarmers en dat met 35 graden!. Maar ze zijn hier blij met alles wat ze krijgen.

Wat ook mooi was onderweg om te zien, zijn de vele termietenheuvels. Dit zijn hele grote mierenhopen die allerlei vormen kunnen aannemen. Afhankelijk van de bedrijvigheid van de mieren, zien ze eruit als kleine kastelen.

In Mto Wa Mbu zijn we gestopt voor een 'nature walk' oftewel een stadswandeling. Eerst werden we in een steegje naar een guur kantoor gebracht waar we uitleg kregen over wat we gingen doen. Daarna zijn we met de plaatselijke gids op pad gegaan door het dorpje en kregen we inzicht in het leven hier. Er is hier echt sprake van grote armoede, veel meer dan we vooraf hadden gedacht. Er was ons gezegd dat we niks mochten geven aan de kinderen, maar ik kon het toch niet laten. We hadden koekjes en parfummonstertjes (met dank aan Jolanda) bij ons en het was geweldig om te zien hoe blij de kindjes hiermee waren. Ze dansten op straat en knuffelde ons meisje bijna plat. Deze vond het in het begin eng om aan de kindjes te geven, was bang dat de ouders dan boos zouden worden, maar smold toen ze zag hoe blij de kindjes ermee waren.

We zijn een kijkje gaan nemen bij een rijstplantage en er is ons verteld hoe rijst verbouwd wordt. Het hele proces van zaaien tot oogsten duurt 6 maanden en dus kan er 2x per jaar geoogst worden. De rijstboeren en boerinnen zijn dagelijks op het land te vinden, o.a. om de vogels te verjagen, doen ze dit niet dan worden de zaden opgegeten en is het "weg oogst". Het loskloppen van de zaden, het planten, het omgraven van de grond, alles gebeurt hier met de hand en is loodzwaar werk vooral ook door de hitte.

Vanuit de rijstvelden zijn we doorgelopen naar een houtsnijderij. Hier kregen we verteld en te zien hoe de typische Afrikaanse beelden uitgesneden worden. Dit gebeurt allemaal met de hand door ongeschoolde arbeiders. Het is een ambacht dat overgaat van vader op zoon, op zoon enz..

Daarna zijn we doorgelopen naar een banenplantage. De banen die hier geteeld worden, worden gebruikt voor 4 doeleinden, te weten: om te bakken, gewoon te eten, voor de export en om bier te maken!. Ja, ja......banenbier. We hebben het mogen proeven maar om nu te zeggen het is lekker...."nee". De bladeren van de bananen worden gebruikt om schuttingen en daken van te maken.

Er kwam langzaam een einde aan onze tour en via kruip-door, sluip-door weggetjes waar we nog maar eens konden zien hoe de mensen hier leven, zijn we terug gelopen naar het kantoor. Hier stond Amir op ons te wachten en zijn we vervolgens naar de 'Manyara Wildlife Safari Camp' gereden, onze lodge voor de komende nacht. Het was ondertussen 13.30u (l.t.) en dus hebben we eerst ons ingecheckt. Toen ons meisje onze kamer (lees: tent) zag met de hemelbedden ("mamma nu heb ik een echt princessenbed") was ze meteen helemaal verkocht. Ze vond het geweldig. Na de rondleiding voor de camera voor het thuisfront, hebben we ons wat opgefrist en vervolgens genoten van een heerlijke lunch.

Tijdens de lunch hebben we ons laten bezinken wat we allemaal gezien hebben deze morgen en dat kwam binnen. Ons meisje kreeg het zelfs te kwaad. Zij is erg 'geschrokken' van al hetgeen ze gezien heeft en kwam tot het besef hoe goed wij het hebben. "Mamma, hoe blij die kindjes waren met de koekjes en parfummetjes, ze knuffelden me bijna dood". "Zo lief, maar eigenlijk ook heel erg". Daarnaast was/ is ze ook wel een beetje bang en dan met name voor die zwarte mensen die zo schreeuwen en die mannen die soms zo boos kijken. Ze is bang dat ze ons iets doen. "Mamma ik mis Kane en bomma en bompa".

Tegen 15.00u (l.t.) zijn we terug op weg gegaan voor onze game-drive voor vandaag. Eindelijk terug de natuur in, het stads- en dorpsleven is mooi om te zien en zeker ook belangrijk om een beeld te krijgen van hoe de mensen hier leven (en dat is in zware armoede), maar nu wilden we wel weer beesten zien.
We zijn naar 'Nationaal Park Lake Manyara' gereden. Dit is een 'waterforest' wat wil zeggen dat hier het hele jaar door water is en dus het hele jaar door groen (dit in tegenstelling tot een 'rainforest'). Nadat we de formaliteiten hadden afgehandeld zijn we begonnen aan onze tour.

Als eerste kwamen we de waterbokken en de apen (zelfde soorten als gisteren) weer tegen. Daarna zagen we een grote groep impala's, dit zijn hele mooie maar schuwe beesten. Bij het verder rijden stuiten we op een groep zebra's met gnoe's; deze zijn altijd in elkaars nabijheid te vinden. Of dit nog niet genoeg was, zat hier ook een grote groep apen met jonkies. Zo mooi en vertederend om te zien. Ons meisje wist niet waar ze moest kijken en werd met de seconde meer enthousiast. Zo erg zelfs dat ze soms iets teveel lawaai maakte en daarmee de dieren verjoeg.

Door prachtige natuur waarin vooral de bomen veel indruk maakten, zijn we onze weg vervolgd en hebben we diverse soorten mooie vogels gezien (oeps....maar deze namen ben ik vergeten of heb ik dit misschien gewoon niet willen opslaan :-)). Eenmaal aan de waterkant kwamen we bij de 'Hippo-pool' oftewel het meer waar de nijlpaarden moesten zitten. Nu is het altijd zo leuk dat die beesten meer onderwater dan bovenwater leven en dus werd het turen naar het water en hopen dat er eentje snakte naar adem en met zijn kopje boven water kwam. We hadden geluk, niet eentje haalde de 25 mtr. niet maar zelfs 3!. Wat mooi om te zien. En terwijl wij aan het turen waren, riep Ylva "kijk er loopt er daar eentje gewoon door het gras". "Goed gezien meid". Wat en logge dieren zijn dit, maar o zo mooi om te zien. Het nijlpaard in het natte gras werd ook nog eens vergezeld door 2 buffels. Het heeft mooie plaatjes opgeleverd.

We vervolgen onze weg en verlaten de groene vlakten om ons weer naar het bos te begeven op zoek naar olifanten. Het begint al wat later in de middag te worden en de temperatuur begint te dalen, allemaal factoren die mee ervoor kunnen zorgen dat deze beesten wat meer naar de rand van het bos komen. Maar i.p.v olifanten komen we eerst nog een groepje giraffen tegen. Wat zijn ook dit indrukwekkende beesten.
En dan......als we het helemaal niet verwachten zijn we opeens de rug van een olifant in de bosjes. We stoppen meteen en zijn muisstil. We horen dat hij onze kant opkomt. En wat blijkt, het is er niet 1 maar een hele familie. Waar we kijken kunnen zien we pappa, mamma en baby olifantjes. Adembenemend mooi om te zien en ons primcesje, die kijkt haar ogen uit en weet niet wat ze ziet. Dit is iets andérs dan in de dierentuin. Als ze voorbij en overgestoken zijn, durft ons meisje weer te praten en terwijl ze voor ons uit lopen zegt ze dan heel leuk: "het is onze hele familie, wij, bomma en bompa, nonkel, Rianne en Olivier, tante Yvon en oma Betty, Jetje en Leon én tante Anita, ome Schimi en Swen". "Ze waren er allemaal". Wij zijn onder de indruk van hetgeen we zojuist gezien hebben, war een kolossen en wat een geweld, maar o zo mooi (en onwerkelijk) om te zien.

Nog helemaal onder de indruk vervolgen we onze weg naar 'het Masia vieuwing point'. Vanaf dit punt heb je een prachtig uitzicht over het bos met daaraan grenzend het water (dat nu vanwege de droogte niet te zien is) en een soda vlakte. Een prachtig en adembenemend uitzicht, klein min-puntje er zitten steekvliegen die je constant lastig vallen en waarvan je gek wordt.

Vanuit dit punt zien we ook een prachtig meer liggen met daarover hun een roze gloed/streep. Deze roze streep blijkt een kudde flamingo's te zijn. We laten ons vanaf de berg afzakken naar beneden om dit alles beter te kunnen aanschouwen.

Het is ondertussen al na 18.00u (l.t) en dus moeten we langzaam onze weg terug naar de uitgang gaan inzetten. We moeten n.l. Voor 19.00u (l.t.) het park verlaten hebben omdat dan de duister invalt en dan wordt het te gevaarlijk. Op weg naar buiten zijn we nog diverse groepen apen tegengekomen (welke met de schemer steeds moeilijker te zien worden ze een mooi schutkleur hebben en niet afsteken tegen de bomen) en worden we nog verast door een olifantenfamilie. Deze keer slechts een vader, een moeder en hun jong. Zij laten zich eerst mooi aanschouwen en komen dan recht op onze jeep afgelopen. Dit is wel even een spannend moment, zeker omdat we alle 3 boven uit het dak staan te kijken. Ze laten ons gelukkig met rust en lopen op hun elfendertigste langs onze jeep af (pffff........). We houden onze adem in en de spanning is van ons meisje haar gezicht af te lezen. Als ze voorbij zijn zegt ze helemaal onder de indruk "wah......dat was spannend, ze waren zo dicht bij, ik kon ze aanraken maar durfde niet (verstandig)". "Wat was dat mooi". En of dat mooi was.

Het is 18.25u (l.t.) als we de poort van het 'Nationaal Park Lake Manyara' uitrijden. Wat een mooie game-drive, we zijn helemaal onder de indruk. Dit nationaal park mag dan niet zo bekend en niet zo groot zijn, maar het is meer dan de moeite waard.
Elk verzonken in onze eigen gedachten rijden we terug naar de lodge, waar we onderweg het einde van de dag van de lokale bevolking nog tot ons laten komen. De bevolking die vandaag naar de markt is geweest moet weer terug naar de dorpen vervoerd worden en dat is een belevenis om te zien. En de Masai herders komen terug van het land met hun kuddes en trekken naar hun huizen (voor zover je het huizen mag noemen).

Om 19.10u (l.t.) zijn we terug bij onze lodge. Ons meisje wil nog graag even gaan zwemmen maar dat lukt helaas niet :-(. De pomp van het zwembad is stuk en daardoor is het water te vuil. Dan maar onder de douche want we zitten onder een laagje stof waar je u tegen zegt.
Nadat we alle 3 zijn opgefrist gaan we eten en belt Ylva met bomma en bompa. Nog helemaal onder de indruk van de ontmoeting met Dombo vertelt ze haar verhaal.
Na het eten gaat ons meisje meteen naar bed. Ze is moe van de dag en alle indrukken die ze heeft opgedaan.

Roel en ik drinken nog een theetje in de bar en laten bezinken hetgeen we vandaag allemaal hebben gezien en meegemaakt. Het was indrukwekkend en mooi. Ik begin aan het verslag en nu ik ondertussen helemaal ben lek gestoken wordt het tijd om te gaan slapen.

Welterusten en liefs de Maïskolfjes xxx...