Tanzania here we come ...

Het is 2e Kerstdag 4.00u... "tuut, tuut, tuut," de wekker haalt ons uit een diepe slaap. We zijn gisterenavond ondanks dat we zo goed op schema lagen, veel te laat naar bed gegaan. Maar niet zeuren.... "eigen schuld, dikke bult".
Gelukkig kunnen we allebei als we dan eenmaal wakker zijn wel goed op. Ons meisje laten we nog even liggen, maar al snel nadat wij op de badkamer zijn gaat de deur open "goedemorgen ik ben er klaar voor :-)". We wassen ons, kleden ons aan en gaan naar beneden om de broodjes te smeren en een beetje te eten. Daarna terug naar boven om de tanden te poetsen, de tassen te sluiten en de handbagage inpakken. Terwijl ik de bedden nog aftrek, zet Roel alles al in de auto en helpt ons meisje daar waar ze kan.
Om 5.25u, tien minuten later dan gepland omdat ik nog even snel wat was wilde uitzoeken (sorry het is sterker dan mijzelf) rijden we weg uit Dilsen-city. "Dag huis, tot over 16 dagen....".

We rijden richting Amstelveen omdat we daar eerst nog even nonkel Alexander op gaan halen. Deze zal ons dan doorbrengen met onze auto naar Schiphol en daarna de auto meenemen naar huis. De reis verloopt voorspoedig omdat er geen 'kat' op de weg is, je kunt echt merken dat het vandaag voor veel mensen een vrije dag is en/of nog vroeg :-). De enige 'beperking' is de traject-controle, de hele autosnelweg 5 baans breed en dan mag je maar 100km/u omdat het 6.00u geweest is......grrrrr. Om 7.20u stoppen we bij nonkel voor de deur, laden de computer uit en rijden vervolgens in 10 min. door naar Schiphol.

Om 7.33u stoppen we voor vertrekhal 2. Laden onze tassen uit en Alexander weet niet wat hij ziet: "ik heb jullie al vaak weggebracht, maar zó weinig hebben jullie nog nooit bij je gehad". "Dat had je nou niet moeten zeggen"...... we nemen afscheid "tot over 2 weken, geniet en ben voorzichtig....".

Op weg naar de ingang slaat bij mij de stress/spanning toe en krijg ik een heel naar buikgevoel. Niet vanwege het feit dat we niet genoeg bij ons hebben, maar vanwege de tassen. Zijn ze wel stevig genoeg? Moeten we ze niet laten sealen? Hoe komen ze straks uit het vliegtuig? Zullen ze nog wel heel zijn?. Nog nooit eerder heb ik dit gehad, bij koffers weet ik dat het goed gaat, maar nu...... Het feit dat ik niet weet hoe het gaat lopen en er geen controle meer over heb, maakt me onrustig....bijna gek.

We checken ons zelf in en gaan vervolgens door naar de balie om onze tassen af te geven. Ondanks dat het heel druk is op Schiphol ( we hadden dit niet verwacht) gaat dit vrij vlot. De stewardess aan de balie verbaast zich ook over de beperkte kilo's die we maar bij ons hebben. "Lekker... zou ik dan echt zoveel vergeten zijn?". Het is wat het is, ik kan er nu toch niks meer aan veranderen. Ylva merkt dat ik onrustig ben, "mamma laat het los, het kumt wael good!".

Het is 8.25u en voordat we doorlopen naar de douane besluiten we eerst nog even een bakkie te gaan doen. Daarna lopen we naar boven naar de douane. Daar is, in de 3 jaar dat we er niet meer geweest zijn, veel veranderd. De controle is veel uitgebreider. Daar waar we eerst alles in de fotorugzak mochten laten zitten, moet nu alles eruit. Alle jassen moeten uit, schoenen worden gecontroleerd en bij de body-check wordt zelfs mijn bh aan een controle onderworpen. Dit heb ik in al die jaren nog nooit gehad. Ook de trolley van Ylva moet na de band ontruimd worden, er zit iets ' verdachts' in. Dit blijkt het kokertje met de koptelefoon te zijn.

We begeven ons naar gate E18, hier worden we om 9.35u verwacht voor boarding. Onderweg tikken we nog een paar (roddel)blaadjes op de kop; hebben we toch iets te lezen want boeken hebben we vanwege het gewicht niet mee kunnen nemen en verbazen we ons over hoeveel er veranderd en verbouwd is in de afgelopen 3 jaar.
Eenmaal aangekomen bij gate E18 zien we dat we niet alleen zijn.....gelukkig. Ons meisje belt nog even met bomma en bompa en wij sturen onze Driekes en Jetje en Leon nog een laatste bericht.

Om stipt 9.45u start het boarden en begeeft de hele massa mensen zich richting het vluigtuig. Ik ben benieuwd of we dit gaan redden voor 10.15u. Geloof het of niet maar het is gelukt, om 10.15u zit iedereen erin en kan het wachten beginnen. De piloot laat n.l. weten dat we vertraagd vertrekken omdat er nog van alles aan boord moet worden gebracht. Uiteindelijk mogen we om 10.45u dan eindelijk richting de startbaan om te taxiën en gaan we om 10.48u 'met de voetjes van de vloer'.

De vlucht verloopt voorspoedig, de stewardessen zijn vriendelijk en behulpzaam, de catering is goed, het eten is oké (we krijgen als 17.00-uurtje zelfs pizza wat helemaal in het straatje past van onze meisje) en ook het filmaanbod (ja,ja.... ook niet geheel onbelangrijk voor onze kleine meid) is meer dan voldoende. "Zoveel films mamma, ik weet niet wat ik moet kiezen". "Nou, leef je uit de komende 8 uur want daarna is het voor 2 weken afgelopen". Dat heeft ze dan ook gedaan, ze had zelfs geen tijd om te slapen.

Om 20.50u (l.t.) zijn we veilig en wel geland op Kilimanjaro Airport en om 21.05u (l.t.) konden we weer voet aan land zetten. Vervolgens was het binnen aanschuiven voor de aanschaf van een visum. Maar gelukkig was er een vriendelijke mevrouw die ons stond op te wachten en dit wel even snel (voor plaatselijke begrippen) voor ons ging regelen. Of we onze paspoorten en 50 USD p.p wilden afgeven. Ai..... 150 USD die hadden we niet bij de hand, sterker nog Roel keek als of hij het in Keulen hoorde donderen. Zelf heb ik me helaas nauwelijks tot niet kunnen voorbereiden op de reis, maar dit had ik wel ergens gelezen, alleen verder niet op aangeslagen omdat dit Roels afdeling is. Lichte stress....want zomaar even gaan pinnen was geen optie. Daarvoor moest eerst toestemming gevraagd worden bij de douane, daarna bij de een of de ander die volgens mij zelf niet wist welke functie hij had, daarna bij de mevrouw van het wisselkantoor om te weten hoeveel ik nodig had en toen kon ik eindelijk naar buiten om naar de betaalautomaat van de bank te lopen. En buiten was het lett. en fig. zwart van de mensen die er niet allemaal even 'gezellig' uitzagen. Dit had ik weer want Roel en Ylva waren moeten binnen blijven.

Ik had 400.000 TZS nodigen dat was nog niet zo simpel om die te pinnen. Met de bankpas ging het iedere keer mis en toen me uiteindelijk de moed in de schoenen was gezakt, de stress naar een hoogtepunt omdat ik hier dus niet tegen kan en opgejaagd door een local die ook wilde pinnen, uiteindelijk een laatste poging met de visa kaart gedaan en dit lukte.....pfffff.
Licht overhit ben ik toen weer terug naar binnen gegaan waar Roel en Ylva zich afvroegen waar ik bleef ("ik heb buiten nog even gezellig staan babbelen.....grrr), de vriendelijke dame onze paspoorten al had ingeleverd en er enkel nog betaald hoefde te worden, waarna de handelingen in gang gezet konden worden om te het visa aan te maken. Toen dit eenmaal gebeurt was en we onze paspoorten en de genodigde papieren terug hadden, waren we er nog niet. Nee, nu mochten we in de volgende rij aansluiten waar 2 mannen in een slakkentempo passagier voor passagier afhandelde door alle gegevens nog eens in te vullen (typend met 1 vinger) een foto maken en vingerafdrukken van beide handen namen. Na ruim een uur (en hadden we ook nog voorrang gekregen) konden we eindelijk onze bagage ophalen.

Gelukkig was met de tassen alles goed gegaan en was er niks kapot en/of beschadigd want hier had ik toch wel een beetje voor gevreesd. Via de douane naar buiten waar we werden opgewacht door een vriendelijke chauffeur die ons meenam naar zijn jeep. Het was pikke donker en we hadden geen idee waar we heenliepen. In ons kielzog werden we gevolgd door 2 mannen die, zo bleek later, graag een graantje wilde meepikken door onze koffers in te laden. Jammer dan, je hebt hier wel met Hollanders te doen.

In de beschrijving stond dat het een 20 min. rijden zou zijn naar ons hotel. De chauffeur hielp ons uit die droom en vertelde dat het een klein uur was. Via de lokale wegen, die met stukken pikke donker waren kregen we al een kleine indruk van het land en hoe de mensen leven. En kan me sterk vergissen anders is hier veel armoede.
Na een drie kwartier draait de chauffeur opeens van de weg af en rijden we een weg op waarvan ik dacht "nu is het gedaan". "Hier worden we zometeen opgewacht en dan pakken ze alles van ons wat ze pakken kunnen".... zo slecht en verlaten. Maar gelukkig ontdekte ik na een paar 100 mtr. een bordje met daarop de naam van onze lodge. De weg er naartoe was hobbelig, donker, door de rimboe en eenzaam en verlaten. Ik heb me dan ook meermaals afgevraagd "waar rijd hij met ons heen". Maar opeens was daar een poort met 2 bewakers en konden we het terrein oprijden. Ons meisje zat naast me en die was totaal niet op haar gemak, ze ging met de minuut harder in mijn hand knijpen.

Bij de lodge aangekomen werden we vriendelijk welkom geheten met een drankje, kregen we een korte uitleg over het hotel en werden we vervolgens door 2 stoere mannen naar onze kamer gebracht. Deze is er gezellig en typisch in de sfeer van hier. Ons meisje leefde helemaal op, gelukkig. Toen we eenmaal gesetteld waren en ze voor de camera een rondleiding had gegeven zei ze ook "mamma ik was net echt een beetje bang". "Ik vond die mannen die we zagen eng en ook de weg waarover we reden". "Maar gelukkig maakt ons huisje alles weer goed :-).".

We waren moe en klam en dus hebben we ons een beetje gesetteld, snel een douchke genomen en zijn we nu klaar om naar bed te gaan. Helaas 'omsingeld' door klamboes zullen we vannacht goed slapen.

Het was een lange en vermoeiende dag, maar we zijn blij dat we veilig en wel zijn aangekomen. En vanaf morgen zullen we gaan zien wat het land ons te bieden heeft,

Welterusten en slaap zacht.

Liefs de Maïskolfjes xxx...