Bezoek aan prison Island

Om 7.30u (l.t.) worden we gewekt door de wekker "biep... biep... biep...". We hebben voor vandaag de excursie naar 'Prison Island' gepland staan en worden om 9.00u (l.t.) opgehaald door de gids.
Vol verwachting openen we onze gordijnen in de hoop dat vandaag wel de zon schijnt. Maar onze hoop is snel vervlogen want i.p.v. dat de zon schijnt valt de regen met bakken uit de lucht. Gelukkig hebben we hier ervaring mee dus blijven we kalm (niet dus, sterker nog ik heb flink de pé in).

We wassen ons, kleden ons aan en gaan dan naar het 'Ocean Restaurant' voor het ontbijt. Om daar te komen moeten we een stuk buitendoor en dat gaat niet lukken zonder goed nat te worden, dus nemen we maar de paraplu om ons een beetje te beschermen. Bij het restaurant blijkt dat meerdere mensen hiertoe besloten hebben en er hangt een arsenaal aan paraplu-en.
Gelukkig is het personeel altijd even aardig en opgewekt en dus vergeten we snel dat het buiten zo slecht is.

Na het ontbijt gaan we terug naar onze kamer (met paraplu), poetsen onze tanden, nemen onze spullen en begeven ons dan weer door de regen naar de lobby. Even overwegen we (lees: Ylva en ik) of we wel moeten gaan, maar weerman Roelie zegt dat het over een uurtje beter zal zijn en dat we het risico moeten nemen.
Onze gids en chauffeur staan al op ons te wachten en om 9.03u (l.t.) als we door de 'security-check' zijn, rijden we bij ons resort weg.

We rijden een klein uurtje door de binnenlanden richting de haven van Stone-Town van waaruit we zullen vertrekken. Onderweg zien we veel, heel veel armoede. Vervallen huisje, kleine lemen huisjes, huisjes zonder dak, huisjes zonder gas, water en licht, getto's waar meerdere gezinnen samenwonen maar waar de armoede vanaf straalt en ondanks dat alles zien we mensen die vrolijk zijn en gelukkig lijken. Vanuit de auto lukt het helaas niet om hier foto's van te maken en dat vind ik wel jammer. Graag had ik het dagelijks leven van deze mensen in beeld gebracht. Niet uit leedvermaak maar om te laten zien hoe deze mensen hier leven onder welke omstandigheden en dat we bij ons dus helemaal niet mogen klagen of praten over armoede. Over vluchtelingen die geen goed onderdak krijgen, als je ziet hoe deze mensen hier dagelijks leven en hun ding doen, dan valt je niks meer in. Dan leeft bij ons iedereen, maar dan ook echt iedereen in luxe.

Rond 09.55u (l.t.) arriveren we in de haven van Stone-Town en het is gelukkig gestopt met regenen (had onze weerman dus weer gelijk :-)), maar voor de zekerheid nemen we toch maar een paar paraplu's mee. Even snel een sanitaire stop en dan door naar het strand waar tientallen bootjes klaarliggen om de mensen naar 'Prison Islands', dat we in de verte zien liggen, te brengen. Alle bootjes hebben namen en die van ons heet 'Mr Bean'. Ons bootje kan niet helemaal tot aan de kant komen en dus moeten we een stukje door het water alvorens kunnen in te stappen.

De 'overtocht' zal een kleine 20-30 min. duren en gaat niet geheel geruisloos. Door het slechte weer en de toch wel harde wind is de zee (Indische Oceaan) erg rumoerig en dus gaan we flink op en neer met ons bootje. Ook nu komen weer herinneringen boven en dus hoop ik dat deze tocht snel voorbij zal zijn. Zeker ook omdat we 'zeeziek' tabletjes bij ons hebben maar die veilig in het hotel liggen. En Ylva, die vind het geweldig, voor haar kan het niet hard genoeg gaan.

Het is 10.35u (l.t.) als we weer (natte) voeten aan land zetten. We zijn aangekomen op 'Prisoner Islands'. Prisoner Islands, ook wel 'Changuu Island' genoemd, heeft haar naam te danken aan het feit dat een Arabische eigenaar hier ongehoorzame slaven wilde opsluiten. Het was echter een Britse officier, belast met de bestrijding van slavensmokkel, die er uiteindelijk een huis dat moest dienen als gevangenis liet bouwen. Gelukkig heeft het hier nooit voor gediend maar werd het wel een quarantainecentrum voor migranten uit India.

Een andere reden waarom het eiland bekend is, is dat er een grote kolonie Seychellenschildpadden leven. Deze Seychellenschildpadden, ook wel reuze landschildpadden genoemd, lopen in een afgeschermd gebied vrij rond over het eiland en kun je dus bezoeken. Dit gaan we dan ook doen.
Zodra we het gebied binnenlopen zien we de eerste reuzeschildpadden al op ons afkomen en geloof me het zijn echte kolossen. Ons meisje is behoorlijk onder de indruk en in het begin zelfs een beetje bang. "Ze zijn echt groot en stel dat ze bijten". Dit laatste kunnen ze helemaal niet want ze hebben geen tanden. En ook al lijken ze snel, natuurlijk zijn wij als mensen altijd sneller en wendbaarder. Als we er een tijdje zijn, raakt ook ons meisje aan ze gewend en durft ze ze aan te raken, vast te pakken en te voeren. De schildpadden hebben allemaal hun leeftijd op hun rug staan en de oudste die er rondloopt is 192 jaar!.

Na het bezoek aan de schildpadden lopen we door naar de gevangenis / het quarantainecentrum en kijken daar wat rond. Ylva is onder de indruk van de ringen in de vloer waaraan de slaven werden vastgemaakt. "Mamma dat is toch zielig". "En waarom maakten ze hun hieraan vast, ze kunnen toch niet vluchten door het water of konden die ook goed zwemmen?". " Nee schat dat konden ze niet maar men nam het zekere voor het onzekere".
Voor de rest is het gebouw zeer onderkomen en " auwe petik". Volgens de gids doet nog een gedeelte dienst als hotel, maar als je hier aankomt en dit ziet en vooral ook het zwembad, dan loop je hard gillend en huilend weg. En mocht je boot dan al vertrokken zijn, dan ga je spontaan zwemmen, ze slecht en vies.

Om 11.40u (l.t). wordt Mr. Bean weer opgeroepen door onze gids, gaan we aan boord en zetten we terug koers richting het vaste land. Het begint weer te regenen maar gelukkig zit er een (krakkemikkig) dak boven onze boot en dus blijven we relatief droog. Om 12.15u (l.t.) gaan we via het water terug aan land. Het regent hard en dus komen onze paraplu's goed van pas.
We zijn toe aan een bakkie en dus besluiten we er eentje te nemen. Roel vind de Tanzaniaanse koffiebonen echt super lekker en overweegt wat kilootjes mee te nemen ("we komen toch niet aan ons gewicht en dat is beter dan al dè angere kroam"). We trakteren ons zelf, onze gids en onze chauffeur en je merkt dat de laatsten dat helemaal niet gewend zijn maar het wel enorm kunnen waarderen. De koffie smaakt heerlijk, maar het 'parfumaroma' van de zee (echt een vreselijke stank/vislucht) maakt dat we er toch niet al te lang blijven zitten.

Onze gids moet nog mensen ophalen op de luchthaven en dus neemt hij afscheid van ons. Onze chauffeur zal ons terugbrengen naar ons resort. Via dezelfde binnen wegen als we zijn gekomen rijden we terug. En terwijl ik mijn ogen uitkijk en blijf verbazen, knappen ons meisje en Roel een uiltje.

Het is 14.25u (l.t) als we terug op het resort, ons tijdelijke thuis, aankomen. Inmiddels is hier de zon gaan schijnen dus dat is perfect. We lopen even naar onze kamer om onze zwemkleren aan te trekkenen en gaan dan eerst wat eten in het 'Jahazi Restaurant'. We hebben trek en besluiten om goed te eten, vanavond staat er n.l. 'Indian night' op het programma en dat betekent pittig eten en aangezien we daar niet van houden.

Voor ons meisje duurt het allemaal net iets te lang en dus zoekt zij, zodra ze haar eten op heeft, het zwembad op. Vanaf de zwembadrand horen we " mamma, ik heb 3 bedjes kunnen regelen". "Goed bezig meid, we komen er zo aan".
Niet veel later voegen we ons bij haar en doen de rest van de middag niks meer, we zijn moe en uitgeteld. De impact van de afgelopen 9 dagen begint zijn uitwerking te krijgen.

Om 18.20u (l.t.) als de zon onder is, gaan we terug naar onze kamer om ons te douchen en klaar te maken voor het diner. Hier schuiven we om 19.40u (l.t.) aan en genieten vooral van de toetjes en de live muziek.
Na het eten speelt Ylva nog met haar vriendinnetje op het strand en wij overlopen de dag. Ondanks dat voor Roel de excursie niet had gehoeven (en dat heeft hij meer dan eens duidelijk gemaakt), heeft hij het toch heel erg leuk gevonden. Vooral de ontmoeting met de reuzeschildpadden heeft indruk gemaakt.

Tegen 22.00u (l.t.) gaan we met z'n allen terug naar de kamer, we zijn moe. Ik drink nog een theetje en werk wat aan de verslagen want anders kom ik te ver achter te liggen. Niet lang want dan gaan ook bij mij de luiken dicht.

Welterusten en liefs de Maïskolfjes xxx...